Μία εικόνα μού έχει μείνει ανεξίτηλη. Ήταν πριν από μερικά χρόνια, στην τέως όμορφη αμμουδιά της Σκαφιδιάς, όταν ακόμη δεν είχε κατακλυστεί από ξαπλώστρες, ομπρέλες, μικρά πλαστικά κι αποτσίγαρα. Καλές οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες για τους λουόμενους, κακές για τις Καρέτα-καρέτα. Αλλά και τι μας νοιάζει εμάς για τις χελώνες; Σάμπως δεν είμαστε οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες του πλανήτη; Μέχρι τουλάχιστον να εκλείψουμε ως είδος, από ακατάσχετη ηλιθιότητα και αδιαφορία.

Εκείνο λοιπόν το όμορφο καλοκαιρινό απόγευμα, που ο δρόμος με έβγαλε κατά σύμπτωση στην Σκαφιδιά, έπεσα γρήγορα στη θάλασσα, και αφού ευχαρίστησα τον θεό για τα καλά που απλόχερα συνήθως μάς προσφέρει, κάθισα χάμω να στεγνώσω, με συντροφιά τα τσιγάρα, και κάτι μικρά πιτσιρίκια τα οποία πότε τσαλαβουτούσαν και πότε σκάρωναν παιχνίδια με την άμμο, το αγαπημένο υλικό των παιδικών ονείρων. Κάπνισα απολαμβάνοντας την πορεία του ήλιου και την απερίγραπτα όμορφη πτώση του στο νερό.

Κάπνισα, αλλά δεν διανοήθηκα να χώσω τις γόπες στην άμμο. Όχι απαραίτητα από οικολογική ευαισθησία αλλά επειδή φοβήθηκα, όπως φοβάμαι πάντα, μην τυχόν ανακαλύψει καμία κάποιο μωράκι και βάλει αυτό το βρωμόπραμα στο στόμα του. Εν τω μεταξύ, τα πιτσιρίκια περιεργάζονταν αυτές τις μικρές αυτοσχέδιες περιφράξεις που είχαν φτιαχτεί από εκείνους οι οποίοι νοιάζονταν αρκετά και επιχειρούσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο να προστατεύσουν τα αυγά των χελωνών.

Τα μικρά των ανθρώπων πάλι, έκαναν διαρκώς ερωτήσεις για το πως, το τι, το πού και το γιατί, και είναι βέβαιο ότι αυτό το μάθημα τους έκανε καλό. Ίσως έμαθαν πως οφείλουν να σέβονται αυτή τη γη, όπως και τους γύρω τους, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για ζώα. Πως τώρα, φτάσαμε απ’ αυτήν την εικόνα, στην εικόνα των μικρών παιδιών, τα οποία ενώ παίζουν ξεθάβουν την μία γόπα μετά την άλλη, δεν μπορώ να το καταλάβω, ή μάλλον δεν θέλω να το καταλάβω.

Γιατί τότε θα γίνω βλάσφημος και μέρες που είναι, καλό θα ήταν να μην εξανίσταμαι. Θα πρέπει μάλλον να το πάρω απόφαση πως αφού δεν μπήκε μία τάξη όταν έπρεπε, δεν πρόκειται να μπει ποτέ.