Γκρίζα σύννεφα σκεπάζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Την προσδοκία διαδέχθηκε η διάψευση. Την ελπίδα η απογοήτευση. Αν τα αντανακλαστικά μας λειτουργούν στοιχειωδώς, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η ατμόσφαιρα στην κοινή γνώμη έχει βαρύνει αρκετά. Υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια, διάχυτη δυσπιστία, υποβόσκουσα αμφισβήτηση.
Ο υπόκωφος ήχος που διαπερνά το κοινωνικό σώμα, καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Η κρίση εμπιστοσύνης τα συμπαρασύρει όλα. Την πολιτική. Τα κόμματα. Τους θεσμούς. Η ανεπάρκεια τους, οι αγκυλώσεις τους, οι δυσλειτουργίες τους, εύλογο είναι να επιτείνουν την απαξίωσή τους.
Την ίδια δε στιγμή σύμφωνα με επίσημες έρευνες το 71% δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη, το 86% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα, το 97% του πληθυσμού πιστεύει ότι η διαφθορά είναι ευρέως διαδεδομένη, το 92% δεν εμπιστεύεται τα ΜΜΕ. Ουσιαστικά πρόκειται για αξιακή αναδίπλωση, με βαθύτερες προεκτάσεις. Μια πραγματικότητα που δεν παύει να έχει τις δικές της επιδράσεις, στις πεποιθήσεις των ανθρώπων και κατ’ επέκταση στην πολιτική και εκλογική του συμπεριφορά.
Με άλλα λόγια ο βαθμός πολιτικής εμπιστοσύνης βρίσκεται στα τάρταρα. Πως αλλιώς να ερμηνευθεί, η ολοένα και αυξανόμενη αποχή των ψηφοφόρων από τις κάλπες Οι τωρινές ηγεσίες και τα κομματικά κατεστημένα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις αυτονόητες ανάγκες και απαιτήσεις.
Η πρόσφατη άποψη του Ευάγγελου Βενιζέλου περί μη διακυβερνήσιμης χώρας, δεν συνιστά αυθαίρετη υπόθεση αλλά πραγματικότητα.
