«Αγγελοπουλικό» τοπίο χθες, ανήμερα της επετείου των δέκα χρόνων από τον θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αδιαπέραστη μουντάδα από το πρωί. Λευκά τα πάντα μέσα σε λίγη ώρα, υπέροχα, αρκεί να μην είχες βρεθεί μποτιλιαρισμένος, στο σπίτι με κομμένο το ηλεκτρικό λόγω βλάβης ή απλήρωτου λογαριασμού, να μην έπρεπε να μετακινηθείς με τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας που σιγά σιγά «κόπηκαν» ή με το όχημά σου στην ολισθηρότητα των οδών που δήμοι και επιτελικό κράτος άφησαν στο έλεος του χιονιά, καταπατώντας πάλι την αυτονόητη υποχρέωση προστασίας των πολιτών.

Η λευκή ακίνητη πλάση μάς θύμισε τη σκηνή από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Εκεί που ο Θανάσης Βέγγος και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ φεύγουν από τη Φλώρινα. Στη διαδρομή άνεμος και πυκνό χιόνι. Ο Βέγγος σταματάει το ΤΑΧΙ.

«Γιατί σταμάτησες; Φοβάσαι;» ρωτάει ο Καϊτέλ.

«Εγώ; Εγώ μιλάω με το χιόνι 25 χρόνια. Με ξέρει. Σταμάτησα γιατί το χιόνι είπε “όχι” και το χιόνι πρέπει να το σέβεσαι» απαντάει, για να πει αργότερα με σπαρακτική, βροντερή φωνή: «Μωρή φύση, μόνη σου είσαι. Μόνος μου είμαι κι εγώ. Πάρε ένα μπισκότο». Λατρέψαμε τη φράση το μακρινό 1995 όταν είδαμε την ταινία. Χθες ο Γιώργος Αρβανίτης στην εξαιρετική συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (Νόρα Ράλλη) τη διάνθισε. Δεν μας «χάλασε».

Εκείνο που μας «χαλάει» διαρκώς είναι η επιλεκτική μνήμη του υπουργείου Πολιτισμού για δημιουργούς και επετείους. Ούτε μια φράση, μια εκδήλωση για τον πιο διάσημο Έλληνα σκηνοθέτη διεθνώς. Ποίηση και πολιτική οι ταινίες του και θεματολογία: Ιστορία, εμφύλιος, ταξίδι, εξορία, διωγμός, περιπλάνηση, συνείδηση. Μαζί με τα μεγάλα σε διάρκεια πλάνα, την ομίχλη, τους ανθρώπινους ήρωες, το έργο του Αγγελόπουλου φαίνεται δεν αφορά την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ. Εξάλλου η κ. Μενδώνη έχει δηλώσει ότι της αρέσει ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος.