Τι είναι η κανονικότητα; Στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη ορίζεται ως η ιδιότητα του κανονικού, ως συµµετρία, ως ορθότητα ή νομιμότητα µιας διοικητικής πράξης.
Επομένως η επιστροφή στην κανονικότητα θεωρητικώς σημαίνει το πέρασα από µια περίοδο «ανωμαλίας» ή «παραμόρφωσης» στο σύνηθες, συμβατικό, αναμενόμενο. Σε αυτό που επαναφέρει τα πράγματα σε µια τάξη. Κάπως έτσι αντιμετωπίζει και η νέα πολιτική πραγματικότητα ό,τι συνέβη την προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης. Κάποιοι βλέπουν την προηγούμενη πενταετία ως µια παρένθεση ή ως µια παραβίαση του ρου της Ιστορίας.
Θεωρούν ότι µε την… αποκατάσταση της κανονικότητας οι άνθρωποι είναι πλέον πιο χαμογελαστοί, ότι πλένονται πιο συχνά, βουρτσίζουν τα μαλλιά τους, προσέχουν την εξωτερική τους εμφάνιση, εκπέμπουν αισιοδοξία και περπατούν στους δρόμους ανέμελοι γιατί αισθάνονται ασφάλεια.
Ενδεχομένως να µην έχει και νόημα να προσπαθούν κάποιοι να ανατρέψουν αυτήν την αντίληψη. Λογικά η νέα πραγματικότητα θα έπρεπε να αποτάξει καθετί που παρέλαβε από την προηγούμενη κατάσταση ως µη κανονικό. Αλλιώς η οικειοποίηση των πεπραγμένων των προηγουμένων δεν είναι εξηγήσιμη, ούτε συμβατή µε τη νέα πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση ξεκίνησε την θητεία της σχεδόν σε ιδανικές συνθήκες. Δίπλα στην μιντιακή και επικοινωνιακή… υπερπαραγωγή που ανακαλύπτει εκρήξεις ανάπτυξης και στρατιές επενδυτών πίσω από κάθε βήμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, βρήκε το πιο ισχυρό οικονομικό υπόβαθρο που είχε η χώρα την τελευταία δεκαετία. Βρήκε 37 δις στα δημόσια ταμεία, βρήκε έναν προϋπολογισμό με υπεραπόδοση εσόδων, και βρήκε επίσης ισχυρή δημοσιονομική βάση και έτοιμο δημοσιονομικό χώρο σχεδιασμένο για τις πρώτες, ουσιαστικές μεταμνημονιακές παροχές.
Εξ ου και, εδώ και τρεις μήνες, αυτοαποθεώνεται καθημερινά εξαγγέλλοντας μέτρα και πρωτοβουλίες όχι απλώς ώριμες, αλλά ήδη δρομολογημένες από τους προηγούμενους. Ανακοίνωσε, εν χορδαίς και οργάνοις, την πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ την οποία είχε σχεδιάσει και συμφωνήσει με τους θεσμούς από την περασμένη άνοιξη ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ανακοίνωσε, εξίσου πανηγυρικά, την μείωση του ΕΝΦΙΑ την οποία είχε ήδη συμφωνήσει και ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας απλώς ένα επιπλέον «καπέλο» 200 εκατομμυρίων ευρώ ως δώρο στους έχοντες μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ανακοίνωσε, με συγκίνηση και κοινωνική ευαισθησία, ακόμη και την αύξηση των συντάξεων χηρείας την οποία επίσης είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον περασμένο Μάιο. Παρεμπιπτόντως, κάπου βρήκε και ανεκτέλεστες δαπάνες περίπου 500 εκατομμυρίων ευρώ – που επίσης είχαν σώσει οι προηγούμενοι – και ετοιμάζεται, σύμφωνα με τις διαρροές, να ανακοινώσει ότι θα δώσει μέσω αυτών τα αναδρομικά στους συνταξιούχους (εν είδει αντισταθμίσματος του κοινωνικού μερίσματος που έκοψε, ως πολιτική επιλογή).
Το τρίμηνο του μέλιτος όμως τελειώνει κάπου εδώ, και μαζί τελειώνουν και τα έτοιμα. Ο προϋπολογισμός του 2019 που είχαν σχεδιάσει και εκτελέσει ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος κλείνει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει μέσα στην πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου να παρουσιάσει και να καταθέσει το προσχέδιο του πρώτου δικού της προϋπολογισμού. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Η νέα κανονικότητα δεν έχει βρει ακόμη τους ρυθμούς της. Η κατάργηση του κοινωνικού μερίσματος και η αθέτηση προεκλογικών δεσμεύσεων (µείωση προκαταβολής φόρου, κατάργηση εισφοράς αλληλεγγύης) είναι µερικά από τα πρώτα της δείγματα. Ο προϋπολογισμός θα είναι αποκαλυπτικός και ίσως τελικά αποδειχθεί ότι η οικειοποίηση του έργου των άλλων είναι προτιμότερη.
