Από τα τόσα θέματα τα οποία πραγματεύεται η νεότερη ελληνική παράδοση (και  όχι μόνο), ο γάμος είχε ανέκαθεν ξεχωριστή θέση. Είναι μάλλον στην φύση του ίδιου του θεσμού, να προσφέρει άφθονη τροφή για σχόλια, προβληματισμούς και φυσικά χωρατά. Και ακριβώς αυτός ο ίδιος θεσμός έχει λάβει διάφορες μορφές και νοηματοδοτήσεις ανά τους αιώνες. Κάποια πράγματα βέβαια δεν έχουν αλλάξει καθόλου, όπως ας πούμε η βασική πρόκληση την οποία αντιμετωπίζει κάθε ζευγάρι το οποίο έρχεται εις γάμου κοινωνίαν. Οι περισσότεροι μιλούν για αγάπη, αλλά θεωρώ πια ότι η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή. Για να αντέξει ένας δεσμός και να σταθεί όρθιος στο πέρασμα του χρόνου, ο οποίος όλα τα φθείρει και όλα τα λυγά, όπως ας πούμε τις σχέσεις των ανθρώπων, χρειάζεται σεβασμός. Χωρίς αμοιβαίο σεβασμό δεν γίνεται τίποτα. Ακούγεται αυτονόητο, σαν όλα αυτά που λέγονται εν είδει κηρύγματος ή γράφονται στο χαρτί, λες και πρόκειται για εγχειρίδιο ορθής χρήσης. Δεν είναι όμως κι όποιος (και όποια) είναι παντρεμένος το αντιλαμβάνεται άμεσα από την καθημερινότητά του, όταν και αν δηλαδή μπει ποτέ στην διαδικασία να σταθεί κριτικά απέναντι στην ποιότητα της συμβίωσης την οποία διατηρεί με την σύντροφό του. Γιατί όταν λέμε “να σταθεί όρθιος” ο δεσμός, εννοούμε ότι το βάρος της σχέσης είναι ισόποσα μοιρασμένο ανάμεσα στους δύο και όχι μονομερώς. Είναι συχνό φαινόμενο να στέκεται ένας γάμος επειδή ο ένας από τους δύο συμβιβάστηκε με τον ρόλο του σιωπηλού ή λιγότερο σιωπηλού θύματος. Αυτού που αποδέχεται λίγο πολύ τα πάντα και κάνει πίσω προκειμένου να μην επέλθει ο χωρισμός. Γάμος λοιπόν σημαίνει σεβασμός στην ελευθερία και την προσωπικότητα του άλλου, σ’ αυτό έστω το δύσκολο πλαίσιο. Οι άνθρωποι ενώνονται για να είναι ευτυχισμένοι και οι δύο. Κι αυτό είμαι σίγουρος πως είναι η βαθύτερη επιθυμία των φίλων μου, που πολύ σύντομα θ’ ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας, όπως πρέπει να είναι η βαθύτερη επιθυμία κάθε ζευγαριού. Για όλους αυτούς θα είμαι χαρούμενος. Αλλά για τους φίλους μου, ακόμη περισσότερο.