Του Κώστα Τζαβάρα

Τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο χώρο του Αθλητισμού και του Πολιτισμού, με τις αθρόες καταγγελίες για ηθική και σεξουαλική παρενόχληση ανδρών και γυναικών καθώς και για κατά συρροή βιασμούς ανηλίκων, λογικά θα έπρεπε να έχει προκαλέσει μία γενική και συντονισμένη προσπάθεια από όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς (κόμματα, συνδικάτα, ενώσεις πολιτών) με στόχο να επέλθει η κάθαρση και να αποκατασταθεί η κοινωνική και εργασιακή γαλήνη.

Δυστυχώς όμως για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνεται το ίδιο δράμα που ζούμε εδώ και δεκαετίες: με αφορμή κάποιο συνταρακτικό συμβάν, εκδηλώνονται πολιτικές διαμάχες και αντιδικίες που κατακλύζουν το μιντιακό στερέωμα, με αποτέλεσμα να διαμορφώνονται δύο αντίπαλα μέτωπα, των τιμητών και των συνηγόρων, των εισαγγελέων και των κατηγορουμένων. Η κάθε πλευρά υπερασπίζεται το «ζωτικό της ψεύδος» για να διευρύνει την επιρροή της στους πολίτες που έχουν μετατραπεί σε παθητικούς καταναλωτές εντυπώσεων.

Ζούμε μια κατ’ επίφασιν πολιτική ζωή, μακριά από την αλήθεια της πραγματικότητας. Χαμένοι μέσα στο ψέμα, στη σύγχυση, στην έλλειψη του μέτρου και στην απουσία του νοήματος. Χωρίς σταθερό προσανατολισμό κινούμαστε ανάλογα με τα ρεύματα και τις εντάσεις της καθημερινότητας. Σε κρίσιμες στιγμές τα λόγια αυτονομούνται, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, οι συμπεριφορές το μέτρο τους, οι γνώμες την αξία τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ένα μόνο δεν αντιλαμβανόμαστε: ότι «η ψεύτικη ζωή μας κάνει ψεύτικη και τη γλώσσα μας» και ότι «η αλήθεια δεν επιβάλλεται από τη γλώσσα στη ζωή, αλλά από τη ζωή στη γλώσσα», όπως χαρακτηριστικά έλεγε ήδη από το 1961 ο Ζήσιμος Λορεντζάτος (Το χαμένο κέντρο).

Αυτό είναι και το κλειδί που εξηγεί γιατί τόσα χρόνια τώρα δεν έχουμε πετύχει ένα δημιουργικό πολιτικό βίο παρόλο που έχουμε αποκαταστήσει συνθήκες ενός ομαλού και αδιατάρακτου δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η άγονη σύγκρουση που ξέσπασε ανάμεσα στη Κυβέρνηση και την Αξιωματική Αντιπολίτευση για το ποιος φέρει την ευθύνη που ο διορισμένος από την Υπουργό Πολιτισμού διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου κατηγορείται σήμερα για βιασμούς κατά συρροή εναντίον ανηλίκων.

Αντί να υπάρχει μια κοινή αντιμετώπιση του προβλήματος που αναμφίβολα δεν είναι άλλο από την ανάγκη απόλυτης προστασίας των ανηλίκων από τη σεξουαλική κακοποίηση, εντούτοις οι υπερβολικές γενικεύσεις και οι ύβρεις που εκτοξεύονται ένθεν και ένθεν ξεπερνούν κάθε μέτρο με αποκορύφωμα τη χυδαία ατάκα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο «ΝΔ παιδεραστές».

Κι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά το κενό που υπάρχει στο νέο Ποινικό Κώδικα για το βιασμό ανηλίκων, που θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί και τυποποιηθεί ως ιδιώνυμο κακούργημα, σε μια εποχή μάλιστα που σε όλο τον κόσμο είναι αυξημένα τα κρούσματα της παιδεραστίας, της παιδοφιλίας και της εμπορίας ανηλίκων.

Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες και συνηθισμένα στερεότυπα και να αναρωτηθούμε αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια αληθινή, γνήσια και αυθεντική πολιτική ζωή; Για μια τέτοια αλλαγή χρειάζεται η «εξέγερση της Λογικής», που θα συνδυάζει την επιθυμία για ριζική μεταβολή των πραγμάτων με τη γενική απαίτηση για ορθολογικότητα. Μόνο κάτω από αυτούς τους όρους θα ξαναζήσουμε αληθινά και θα πετύχουμε τα λόγια και τα έργα μας να μην χάνουν την ανθρωπιά και την αλήθεια τους.