Αν εδώ δεν ήταν βαλκάνια…
Σε μια κανονική χώρα η ανάδειξη μιας προσωπικότητας στο ύπατο αξίωμα δεν θα αποτελούσε ούτε προνομία του πρωθυπουργού ούτε αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, προκειμένου να δημιουργηθεί μετωπικό σχήμα αντικυβερνητικού χαρακτήρα.
Γιατί το πρόσωπο που θα αναγορευόταν σε πρώτο πολίτη της χώρας θα είχε εκ της θέσεώς του αποστολή να ενώνει και όχι να διχάζει. Να εκπροσωπεί το σύνολο των πολιτών εντός και εκτός των συνόρων της χώρας.
Η επιλογή του, και εν τέλει η ανάδειξή του, θα ήταν το επιστέγασμα μιας συναινετικής διαδικασίας και όχι το αποτέλεσμα μιας επιλογής, η οποία θα απομείωνε τη σημασία της και εν τέλει θα ευτέλιζε τον ίδιο τον θεσμό.
Σε αυτή την ουτοπική, για τα ελληνικά δεδομένα, χώρα θα κυριαρχούσε ο σεβασμός στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας. Δεν θα είχε θέση ο πολιτικός αυταρχισμός, αλλά ούτε η απολυταρχική αντίληψη ότι όσα επιχειρεί η κυβέρνηση δεν επιδέχονται την αμφισβήτηση της αντιπολίτευσης.
