Αμετανόητοι

«Αν και… Και το ένα και το άλλο και ο τάδε και ο δείνα, μάλλον ο Χατζηαβάτης αλλά και πιθανόν ο Καραγκιόζης, μπορεί όμως και ο αρχι – σερίφης Βεληγκέκας μαζί με τον αρχι – Καδή, που σαν γενίτσαροι πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, όλοι τούτοι με παραπλάνησαν και λυπάμαι, λυπάμαι αφάνταστα, ωστόσο, τώρα, αυτό που προέχει είναι να μη διαταραχθεί η σταθερότητα της αποικίας μας που βαδίζει ολοταχώς σε μια εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη», αποφάνθηκε ο Βεζύρης στο μήνυμά του μετά τη λαϊκή οργή για το θανατικό που απλώθηκε πέπλο βαρύ πάνω από τόσες οικογένειες.

Το παραπάνω απόσπασμα «βρέθηκε» στο χαμένο αρχείο ενός μεγάλου καραγκιοζοπαίκτη που μέσα από το λαϊκό ένστικτο διέβλεπε τα μελλούμενα και είχε τον προφητικό τίτλο «Ο Οικονομισμός και τα όνειρα του Καραγκιόζη».

Σε ένα συμπίλημα από σκόρπιες σημειώσεις, σκέψεις και παράθεση ιστορικών γεγονότων που έζησε – η πραγματική ιστορία είναι αυτή που ζούμε και όχι η ερμηνεία της, πράγμα που αναλαμβάνει η ιστορική επιστήμη, δέσμια ωστόσο της «Αλήθειας» που απαιτεί η ιστορική αναγκαιότητα της κάθε εποχής – βλέπουμε τη ζωή του συμπαθούς «καραγκιοζάκου» τα τελευταία 60 χρόνια. Την οικονομική και εκπαιδευτική εξέλιξη του μέσα από παραδοσιακές εργασίες, δραστηριότητες και κρατική μέριμνα σε αρκετούς τομείς που του επέτρεψαν μια σχετική άνεση στην καθημερινότητα και τη δυνατότητα να υποστηρίξει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του μέσα από τη μόρφωσή τους.

Βλέπουμε όμως και τη μεταλλαγή αυτού του τύπου, ο οποίος ξεφεύγοντας από το άγχος του «τρύπιου βρακιού» έφτασε, σε λίγα μόλις χρόνια, να κορδακίζεται παραγοντικά, οικονομικά, τεχνοκρατικά, αισθητικά και να ονειρεύεται με την «κυρα Αγλαΐα του» πως μέσα σε αυτό το κόσμο των ευκαιριών, της ελεύθερης αγοράς και της παγκοσμιοποίησης, με τα κατάλληλα prive΄σχολεία, τις σωστές άκρες και τις «αδιαμφισβήτητες ικανότητες», το βλαστάρι τους θα μπορούσε να γίνει ο επόμενος μεγιστάνας.

Το μόνο που δεν εξελίχθηκε και δεν μεταλλάχτηκε είναι η «κουτοπονηριά», το «σύνδρομο του ραγιά» και αυτό του «Ψευτοθόδωρου…»

Για αυτό και όταν πάει να ψηφίσει, συνήθως οι προτιμήσεις του είναι «καθ΄ομοίωση». Δεν είναι χαζός ο καραγκιόζης. Διακρίνει αυτόν που του τάζει φούμαρα, που τον δουλεύει συνειδητά, αλλά δεν εξοργίζεται εύκολα. Κρατάει μια χαραμάδα, «μετράει» κατά που είναι το ρεύμα, ποιος είναι ισχυρός, ποιος έχει τα λεφτά, ποιόν στηρίζουν αυτοί που κάνουν κουμάντο και μέσα και έξω. Και ας βλέπει τα σημάδια της παρακμής, παραμένει (ή δείχνει πως παραμένει) Υπάκουος. Ξέρει καλά πλέον πως το παραμύθι της ανέμελης ευμάρειας έχει και δράκο. Χρωστάει σχεδόν τα πάντα, κινδυνεύει το σπίτι του, οι παροχές Υγείας, η ζεστασιά του, τα Πανεπιστήμια, ενώ το «αφεντικό» επιμένει πως όλα θα πάνε καλά. Ορίστε τα δισεκατομμύρια από το Ταμείο Συνοχής! «Πούντα;» αναρωτιέται ο καραγκιόζης;

«Με πρέπει να γίνουν επενδύσεις, να φτιάξω σιδερένιους θόλους και να πάρω αεροπλάνα για την ασφάλειά σου, να αγοράσω λιμάνια, να χτίσω την αθηναϊκή Ριβιέρα. Έτσι θα  έχεις καλοπληρωμένη απασχόληση και συ και τα παιδιά σου… Αυτή είναι η ανάπτυξη!»

«Πότε θα έχουμε καλοπληρωμένη δουλειά; Τι θα γίνει με το ρεύμα μου, με τα νοσοκομεία;»

«Σε μια πενταετία, θα είμαστε εντάξει. Και άσε τη γκρίνια για το ρεύμα – δεν φταίω εγώ, η ΕΕ έκανε λάθος – και τα νοσοκομεία μας μια χαρά είναι…Σβιιιιιν πάει η οικονομία μας!»

Και ξύνει την κούτρα του ο καημένος ο καραγκιόζης.

ΔΡ