Γράφει η Αλεξία Λιάγκουρα-μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηλείας

Εδώ και αρκετές μέρες όλος ο κρατικός μηχανισμός με τη βοήθεια των ΜΜΕ ενημερώνει τους πολίτες για το επερχόμενο κύμα κακοκαιρίας που θα πλήξει τη χώρα μας, εφιστώντας την προσοχή στους πολίτες για την καλύτερη προστασία τους. Και πολύ σωστά έκαναν…

Τι πραγματικά συνέβη όμως στις 14 Φεβρουαρίου;

Με μια αιφνιδιαστική απόφαση του Αντιπεριφερειάρχη Ηλείας ανακοινώθηκε ότι όλα τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά και θα λειτουργήσουν με τηλεκπαίδευση. Δεν κρίνουμε το σωστό ή όχι της απόφασης αν και αναδύονται ερωτήματα που χρήζουν απάντησης.

Τα μετεωρολογικά δεδομένα δεν ήταν γνωστά εδώ και μέρες; Γιατί έπρεπε να φτάσουμε Κυριακή βράδυ στις 8 για να παρθεί η απόφαση; Πώς θα ενημερωθούν όλοι οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί εκείνη την ώρα; Οι «τυχεροί» γονείς που το είδαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ενημερωθούν σχετικά με το πρόγραμμα και το ωράριο διδασκαλίας… και οι υπεύθυνοι των σχολείων πέρασαν άπειρες ώρες στο τηλέφωνο για να συντονίσουν την επόμενη μέρα.

Και ας υποθέσουμε ότι όλοι ενημερώθηκαν τελικά… πώς θα συμμετέχουν οι μαθητές στην εξ αποστάσεως όταν μόλις πριν λίγες μέρες επέστρεψαν τον εξοπλισμό στα σχολεία τους, αυτοί που είχαν καταφέρει βέβαια να πάρουν κάποιο τάμπλετ ή λαπτοπ. Ποιο από τα παιδιά μιας οικογένειας θα χρησιμοποιήσει τελικά τον υπολογιστή μετά την οδηγία ότι και τα σχολεία της πρωτοβάθμιας θα μπορούσαν να ακολουθήσουν πρωινό ωράριο; Εμπρός λοιπόν καλό μου τηλέφωνο… αυτή είναι η προτεινόμενη ποιότητα για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση αφού ο εξοπλισμός του Υπουργείου θα έρθει μάλλον με τον καινούργιο δρόμο…

Ποια λογική υπαγορεύει κάθε φορά που υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα στην κοινωνία να χρησιμοποιείται η εξ αποστάσεως ως πρόσχημα ότι όλα λειτουργούν σε μια κανονικότητα, à lacarte; Αν είναι έτσι γιατί διαλαλούν τις τελευταίες μέρες ότι θα πάμε σε περικοπές διακοπών και παράταση του σχολικού έτους;

Η απαγόρευση μετακίνησης περιλαμβάνει και τους εκπαιδευτικούς χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι μπορεί να μη διαθέτουν εξοπλισμό και να είναι υποχρεωμένοι να κάνουν μάθημα από το σχολείο. Η αντίληψη ότι είναι superήρωες που θα τα καταφέρουν στο τέλος χωρίς καμιά κρατική βοήθεια παροχής τεχνολογικού  εξοπλισμού αντλώντας δύναμη από το «μπράβο» της Υπουργού προκαλεί πλέον μόνο θυμηδία…

Τα σχολικά κτήρια, εγκαταλελειμμένα από χρόνια στην τύχη τους, είναι έρμαια της κάθε κακοκαιρίας λες και είναι αφύσικο πράγμα να κάνει κρύο και να χιονίζει το χειμώνα. Αφύσικο είναι η οδηγία για ασφαλές άνοιγμα των σχολείων να εξαντλείται στο άνοιγμα των παραθύρων, αφύσικο είναι σε εποχή πρωτόγνωρης πανδημίας να έχουμε 25 παιδιά μέσα στις τάξεις, αφύσικο είναι η τηλεκπαίδευση να επιλέγεται ως λύση για κάθε πρόβλημα, αφύσικο είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο το Υπουργείο να ζητά αξιολόγησηκαι τέλος αφύσικο είναι η πολιτεία να μη δείχνει τον ελάχιστο σεβασμό στους πολίτες της.

Το μόνο φυσιολογικό είναι να αφυπνιστούμε και γρήγορα πριν η Μήδεια φάει στην κυριολεξία τα παιδιά της…