Ίσως αξίζει η ζωή μόνο και μόνο γι’ αυτό. Για ένα τρεχαλητό στην αμμουδιά γεμάτο γέλιο και αγάπη. Μία μόνο στιγμή αρκεί να σπάσει το συνεχές του μη νοήματος και του πόνου. Μερικές φορές το καταλαβαίνεις καλά. Γι’ αυτό και δεν θέλεις να σταματήσεις να τρέχεις. Επειδή στο βάθος ξέρεις καλά ότι αυτή η στιγμή θα παραμείνει μοναδική. Ότι αυτή η στιγμή κρύβει και κλείνει μέσα της κάτι τόσο αξεπέραστο και ταυτόχρονα τόσο πεπερασμένο όσο η ίδια η ύπαρξη. Είναι η ίδια τρεχάλα που έκανες για να φτάσεις στην αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς. Και ένιωθες τόση ευτυχία που έφτασες εκεί. Ένιωθες τόση ευτυχία που έτρεξες. Ανείπωτο συναίσθημα που ξυπνά και κοιμάται. Εσύ πόσα τέτοια ξυπνήματα είχες. Πότε ένιωσες ότι το τρεχαλητό σου είχε κάτι αρχαίο μέσα του; Το ένιωσες; Το θυμάσαι; Αν όχι ίσως θα πρέπει να ψάξεις καλύτερα μέσα σου. Ή, αν μπορείς ακόμη να τρέξεις, τρέξε. Τρέξε μόνος. Τρέξε μαζί με τους άλλους. Τρέξε μαζί με το κύμα. Μην φοβάσαι την έκταση και το βάθος τους. Ευλογία είναι αυτά. Γιατί όπως μάς θύμισε ο Εμπειρίκος, ακόμη τρέμουν οι καρδιές μας μέσα – μέσα. Ακόμη δεν έχουμε πεθάνει. Ακόμη ζούμε για την επόμενη τρεχάλα. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και να μας συμβεί, εμείς θα τρέχουμε με τα κύματα. Όσο κι αν τύχη να μεταβληθούνε τα χαράματα. Όσο κι αν τύχη να τροποποιηθούνε τα καράβια. Όποια κι αν είναι εμπρός μας τα λιμάνια.