Τα προβλήματα για το Ιράν – παλαιότερα Περσία- ξεκίνησαν το 1908, όταν στη χώρα ανακαλύφθηκε πετρέλαιο.
Το 1909 ιδρύθηκε η Anglo-Persian Oil Company (μετέπειτα BP), που ελεγχόταν από τη Μεγάλη Βρετανία.
Το 1951, ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ, δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός, εθνικοποίησε τη βρετανική πετρελαϊκή βιομηχανία. Δύο χρόνια αργότερα, η CIA δούλεψε με ντόπιους πράκτορες, μαφίες, θρησκευτικούς ηγέτες, ακόμα και οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων για να ξεσηκώσει διαδηλώσεις.
Το πραξικόπημα της CIA (σε συνεργασία με τη βρετανική MI6) επανέφερε στην εξουσία τον Σάχη (Βασιλέα) Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί.
Από αυτό το σημείο αρχίζει η βαθιά ριζωμένη αντιαμερικανική συνείδηση στην ιρανική κοινωνία, που ενισχύθηκε στη συνέχεια από την απόλυτη υποστήριξη της Ουάσιγκτον σε ένα τυραννικό καθεστώς.
Το Ιράν δεν έγινε θεοκρατία απλώς και μόνο επειδή «ήταν συντηρητικό» ή «θρησκευόμενο». Έγινε επειδή ο εκσυγχρονισμός που του επιβλήθηκε ήταν ξένος, από τα πάνω, και ταυτισμένος με ταπεινώσεις, πραξικοπήματα, διαφθορά και αυταρχισμό. Οι ΗΠΑ – θέλοντας να διατηρήσουν πρόσβαση σε πετρέλαιο και γεωστρατηγικό έλεγχο – έσπειραν μια θεοκρατική επανάσταση χωρίς να το καταλάβουν.
