Δανείζομαι τον στίχο από το γνωστό τραγούδι για να δηλώσω πως από εδώ και πέρα, οτιδήποτε γίνεται και είναι συλλογικό, μας αξίζει.
Μας αξίζει όχι με την έννοια που υπονοείται στις διαφημιστικές καμπάνιες των μεγάλων εταιρειών.
Όχι ως υποψήφιους αγοραστές, ως καταναλωτές, ως υπνωτισμένα πλάσματα της οθόνης.
Μας αξίζει με την έννοια της ανοιχτής συναναστροφής, της συντροφικής ζωής, της δημόσιας συνύπαρξης.
Μετά απ’ αυτά που περάσαμε, με αυτά που βιώνουμε αλλά και με τον φόβο αυτών που ίσως έρθουν από Σεπτέμβρη, οφείλουμε να βρούμε το θάρρος να βγούμε έξω από το σπίτι.
Να βγαίνουμε όσο πιο συχνά γίνεται και με κάθε αφορμή.
Και αυτή την Κυριακή, με αφορμή την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής, η οποία θα εκδηλωθεί ευτυχώς ξανά και στα μέρη μας, έχουμε πράγματι ένα πολύ καλό λόγο να βγούμε από τα σπίτια μας, τα οποία δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι λειτούργησαν ως μικρές φυλακές κατά την περίοδο της έξαρσης του ιού.
Έχει μεγάλη σημασία διότι σε αυτό το διάστημα, «εκπαιδευτήκαμε» με ταχύτατες διαδικασίες με σκοπό να μένουμε σπίτι, μία εκπαίδευση η οποία ίσως έχει αφήσει μακροχρόνιες παρενέργειες, κυρίως στον μεγαλύτερο ηλικιακά πληθυσμό.
Το βλέπεις καθημερινά σε κάποιους ανθρώπους.
Το διακρίνεις στον τρόπο με τον οποίο κινούνται, το διαβάζεις στα μάτια τους.
Αυτούς πρώτα πρέπει να παρακινήσουμε.
Να τους βγάλουμε από το σπίτι.
Να ξυπνήσουμε κοινωνικά ένστικτα που υπάρχουν ούτως ή άλλως εν υπνώσει μέσα μας, καθότι μεσογειακά όντα.
Παιδιά του ήλιου, του οίνου και της μουσικής.
Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά.
Μπορούμε όμως σίγουρα να βγούμε από το σπίτι. Να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον.
Να αποκαταστήσουμε την ανεκτίμητη, εκ του σύνεγγυς, επαφή και επικοινωνία.
Αρκετά με τις οθόνες και την αποστασιοποίηση.
Η μόνη αποστασιοποίηση που χρειαζόμαστε αυτήν την ώρα είναι από την μετάδοση των τηλεοπτικώς μεταδιδόμενων ιών της απομόνωσης, της εσωστρέφειας και της κατάκλισης.
Αυτήν την Κυριακή, βγαίνουμε έξω.
