Κυριακή πρωί, με τον καφέ ακόμη ζεστό, ανοίγεις την τηλεόραση για την ενημέρωσή σου. Κάνοντας ζάπινγκ από κανάλι σε κανάλι (ΑΝΤ1, ΣΚΑΪ, OPEN, ΕΡΤ), νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη χώρα της αφθονίας:

όλοι μοιράζουν αυξήσεις, ποσοστά αναπλήρωσης, αναδρομικά, επιδόματα, ΙΚΑ, ΕΦΚΑ κ.λπ., οι διάφοροι γνωστοί περιφερόμενοι οικονομικοί αναλυτές, εφοριακοί, δικηγόροι, καθηγητές, πάντα οι ίδιοι, μαζί με τους παντογνώστες δημοσιογράφους, σε συντεταγμένη υπηρεσία, προσφέρουν τα πάντα, διαλέγεις και παίρνεις, και στο τέλος κλείνεις αηδιασμένος την τηλεόραση.

Η σχέση ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την πληροφόρηση διευρύνει τον ορίζοντα αλλά, παράδοξα, συρρικνώνει προοδευτικά την οπτική γωνία του φακού.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι ο αυτοματισμός που παράγει έναν ακαταμάχητο αυθορμητισμό στον τρόπο δημιουργίας των ειδήσεων.

Το σοβαρό είναι ότι το χωνί της δημοσιογραφίας είναι το μοναδικό χωνί απ’ όπου η πραγματικότητα πρέπει να περάσει για να φτάσει στη συνείδηση.