ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Πάμε κατά διαόλου…
Δεν έχει σημασία που γίνεται, αλλά το γεγονός ότι γίνεται. Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Ηράκλειο, και από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο, το έγκλημα είναι έγκλημα. Η γυναικοκτονία, ο βιασμός, η παιδεραστία, η κακοποίηση, η αποπλάνηση, ο δημόσιος εξευτελισμός, η διαδικτυακή εκδίκηση, παραμένουν εγκλήματα ανεξάρτητα από τον τόπο τέλεσής τους. Το έγκλημα είναι έγκλημα. Όπου κι αν διαπράττεται. Μόνο που μαζεύτηκαν πολλά εγκλήματα τελευταία, και όλα έχουν να κάνουν είτε με γυναίκες, είτε με παιδιά.
Τις προηγούμενες πολλές δεκαετίες οι άνθρωποι μάθαιναν σπάνια για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα εναντίον γυναικών ή παιδιών. Τότε ακόμη η είδηση σόκαρε κάθε φορά το πανελλήνιο. Το συζητούσαν στα μέσα, στη δημόσιο ζωή και στις παρέες για εβδομάδες, μήνες ακόμα. «Μα πως είναι δυνατόν να έχει συμβεί τέτοιο πράγμα; Πως γίνεται; Μα πως μπόρεσε; Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου!». Τότε υπήρχε ακόμη η έννοια του σοκ. Ήταν κάτι που σόκαρε την κοινωνία, προφανώς διότι δεν συνέβαιναν συχνά αυτά τα πράγματα. Ήταν… πρωτοφανή, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο κοσμάκης.
Σήμερα πάντως αποκλείεται ο κοσμάκης να πιστεύει κάτι τέτοιο, καθώς δεν υπάρχει βδομάδα, εδώ και πάρα πολύ καιρό, που να μην ακούσουμε για κάποιον που σκότωσε στο ξύλο (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τη γυναίκα του, που σκότωσε το παιδί του, που βίασε μια κοπέλα, που έβγαλε στη φόρα ιδιωτικές περιπτύξεις, που αποπλάνησε ανήλικο. Τρομερά πράγματα… Τερατώδη και αποτρόπαια, αλλά συχνά. Πολύ συχνά. Τόσο συχνά που σε κάνει να αναρωτιέσαι και σε ένα βαθμό να αμφιβάλλεις αν ήταν και στο παρελθόν τόσο σπάνια ή αν απλώς δεν έβρισκαν το δρόμο για το φως της δημοσιότητας.
Πάμε κατά διαόλου πάντως, το μόνο βέβαιο. Δε στέκεται έτσι μια κοινωνία και ίσως να μην πρέπει και να σταθεί. Ίσως θα έπρεπε να πέσει φωτιά και μπούρμπερη και να κάψει ό,τι πρέπει να καεί ώστε να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα και αν γίνεται να πάμε παρακάτω. Αλλά δυστυχώς, ακόμα κι αυτό, δε θα αρκούσε. Το έγκλημα είναι υπαρξιακά διασυνδεμένο με την κουλτούρα η οποία το προάγει. Και δυστυχώς διαβιούμε ακριβώς σε μία κοινωνία στην οποία η κουλτούρα του βιασμού και της κακοποίησης, ή ακόμα γενικότερα της βάναυσης συμπεριφοράς, αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται μέσα από συγκεκριμένα στερεότυπα. Ας πούμε, παρατηρείς τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έναν γενικότερο ξεσηκωμό με τις οργισμένες αντιδράσεις εναντίον του Ρουβά, ο οποίος βγήκε και μίλησε για τον Λιγνάδη.
Αλήθεια, τι ακριβώς εξόργισε την κατά τα άλλα ultra συντηρητική ελληνική κοινωνία; Είπε ότι τον βοήθησε να ανθίσει καλλιτεχνικά. Δυσκολεύομαι να εντοπίσω ευκρινώς μία τέτοια διάσταση στον εν λόγω «καλλιτέχνη», αλλά τέλος πάντων, μιας και ερωτήθηκε ακριβώς γι’ αυτό, κατέθεσε την εμπειρία του οπότε, δεκτόν. Συνεπώς, εκείνο που εξόργισε είναι ο ισχυρισμός ότι οδηγείται από μία ανάγκη που μοιάζει με εξάρτηση, όπως αυτή ενός τοξικομανούς. Λογικά, δεν στέκει. Το γεγονός ότι μία ανάγκη μας χαρακτηρίζεται τρομερή, δε σημαίνει ότι είναι και αξεπέραστη.
Ακόμη χειρότερα, ο τοξικομανής κάνει κατά βάση κακό κυρίως στον εαυτό του. Ο παιδοβιαστής όμως, κάνει κακό κυρίως σε άλλους. Και προκύπτει τελικά το αμείλικτο ερώτημα; Γιατί ταράζεται τόσο πολύ η ελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον το μέρος της εκείνο το οποίο αντικατοπτρίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Επειδή τάχα ο τοξικοεξαρτημένος δεν έχει επιλογή, ενώ ο βιαστής έχει.
Και πως συμπεριφέρεται, άραγε, στον τοξικοεξαρτημένο που δεν έχει άλλη επιλογή η κοινωνία; Να σας πω εγώ: Με τον χειρότερο τρόπο του συμπεριφέρεται. Γιατί αυτή η κοινωνία μας είναι βαθιά υποκριτική, βαθιά συντηρητική, και πάνω απ΄ όλα, κακούργα…
