Άναψε την τηλεόραση, κάθισε στον καναπέ, μην κάνεις τίποτα. Άλλωστε η αποβλάκωση είναι συνάρτηση του τι βλέπεις και κυρίως του τι δεν κάνεις. Τι δεν σκέφτεσαι, τι δεν σε προβληματίζει, τι δεν σε απασχολεί, τι δεν φιλτράρεις, τι δεν σε εξοργίζει, τι δεν συζητάς, τι δεν σε αγωνιά, τι δεν προσπαθείς και δεν θα προσπαθήσεις μάλλον ποτέ να αλλάξεις.
Μην κάνεις τίποτα. Βάλε σουρβάιβορ, μπιγκ μπράδερ, μάστερ σεφ, gntm, μπάτσελορ, so you think, κι όλα αυτά τα εξαιρετικά προγράμματα, τα οποία σαρώνουν στην τηλεθέαση και τα παρακολουθούν μετά μανίας εκατομμύρια αποχαυνωμένοι. Κι όχι μόνο τα παρακολουθούν, αλλά πολλούς εξ’ αυτών τους απασχολούν κιόλας. Ποστάρουν, σχολιάζουν, συζητούν, οργίζονται, ταυτίζονται, απασχολούν ένα μεγάλο μέρος της εγκεφαλικής τους δραστηριότητας χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν περαιτέρω τι σηματοδοτεί για τους ίδιους και την κοινωνία μας αυτή η κατάπτωση.
Μην κάνεις τίποτα και κυρίως μη βάλεις να παρακολουθήσεις τη συζήτηση στο κανάλι της Βουλής. Τι να παρακολουθήσεις; Δεν έχει ούτε ανατροπές, ούτε σασπένς, ούτε όμορφες ημίγυμνες παρουσίες, κοντολογίς δεν προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Έλα μωρέ τώρα, πρόταση μομφής και πράσσειν άλογα. Τι σημασία έχει; Αφού ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Όλοι τους ίδιοι είναι. Και τι θα καταλάβουμε; Κάθε φορά είναι μία απ’ τα ίδια. Λες και θα πέσει η κυβέρνηση; Λες κι άμα έπεφτε ακόμη η κυβέρνηση, θα άλλαζε τίποτε;
Μην κάνεις τίποτα. Μη βγαίνεις στο δρόμο. Μη μιλάς στη δουλειά. Μη φέρνεις αντιρρήσεις. Μη διαμαρτύρεσαι. Κάτσε στ’ αυγά σου, όπως έλεγαν μια φορά κι ένα καιρό, έχε το κεφάλι σου σκυφτό και το στόμα σου κλειστό, κι όταν με το καλό περάσει η μπόρα, ο καιρός θα φτιάξει μόνος του. Μέχρι τότε οι άνθρωποι θα πεθαίνουν κατά εκατοντάδες εκτός Μ.Ε.Θ., οι φωτιές θα σβήνουν παρά μονάχα όταν φτάνουν στη θάλασσα μην έχοντας τίποτε άλλο να κάψουν, τα χιόνια θα λιώνουν με την πρώτη λυτρωτική για τους εγκλωβισμένους βροχή, οι ανατιμήσεις θα σπάνε διαρκώς νέα ρεκόρ οδηγώντας στη φτωχοποίηση χιλιάδες νοικοκυριά μέχρι να διαγράψουν τον μακρόσυρτο κύκλο τους, οι δικαστικοί και οι δημοσιογράφοι θα διώκονται επειδή έκαναν τη δουλειά τους και οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος, οι παράνομα πλουτισθέντες και οι προικισμένοι με το χάρισμα της απάτης, της διασπάθισης και της παθητικής δωροδοκίας –σα να λέμε πάρ’ τα λεφτά, πάρ’ τα με το ζόρι– θα χαμογελούν σαρδόνια καθώς θα παρακολουθούν την υπόθεσή τους να αρχειοθετείται.
Μην κάνεις τίποτα. Δεν πειράζει που καθημερινά σε πατάνε στο λαιμό με χίλιους δυο τρόπους. Δεν πειράζει που δεν σε αφήνουν να δουλέψεις και να αμειφθείς ανάλογα γι’ αυτό το οποίο παράγεις, να προκόψεις, να ζήσεις με αξιοπρέπεια και γιατί όχι να εξασφαλίσεις μία καλύτερη ζωή. Δεν πειράζει που δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια. Δεν πειράζει που έκανες οικογένεια και τα παιδιά σου δεν θα έχουν ίδιες ευκαιρίες, ίσες ευκαιρίες με άλλους, για να μορφωθούν, να διακριθούν σε κάτι, να ταξιδέψουν τον κόσμο, να διασκεδάσουν όπως σε όλους αξίζει.
Μην κάνεις τίποτα. Όλα είναι μάταια. Η τράπουλα σημαδεμένη και το παιχνίδι στημένο. Δεν αξίζει ούτε ένα λεπτό στοχασμού. Όλα είναι ένα ψέμα, που λέει και το τραγούδι, μια ανάσα, μια πνοή. Μόνο που αυτή η ανάσα είναι μοναδική. Τόσο μοναδική που θα άξιζε να κάνεις τα πάντα έτσι ώστε να αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο ήσυχος, με την ιδιαίτερα παρήγορη σκέψη ότι τουλάχιστον προσπάθησες. Έκανες πραγματικά ό,τι μπορούσες.
Αλλά εσύ, μην κάνεις τίποτα…
