Στο νέο ωρολόγιο πρόγραμμα γυμνασίου και λυκείου που δόθηκε πρόσφατα στην δημοσιότητα, δεν υπάρχουν καλλιτεχνικά, ούτε κοινωνικές επιστήμες, ενώ στο γυμνάσιο μειώθηκαν οι ώρες της Χημείας και της Βιολογίας. Καταργήθηκε δηλαδή μόνο οτιδήποτε έχει να κάνει με την τέχνη, όπως και με την διαπαιδαγώγηση του (αυριανού) πολίτη (Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών, Σύγχρονος Κόσμος), και παράλληλα υποβαθμίστηκαν οι επιστήμες της φύσης και των φυσικών υλικών.
Επίσης, ούτε η Γεωγραφία γλίτωσε από το τσεκούρι του νομοθέτη, καθώς φαίνεται δεν είναι απαραίτητο για ένα παιδί να διδάσκεται από που κρατάει η σκούφια του. Ωστόσο, ας μείνουμε για λόγους οικονομίας στην τέχνη, παρότι όλα είναι εξίσου σοβαρά και έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.
Έχει άραγε κάποιο νόημα να εξηγήσουμε την αξία της τέχνης; Έχει νόημα να αναδείξουμε πόσο σημαντικό είναι να διδάσκονται τα παιδιά τις τέχνες και την αναζήτηση του ωραίου; Και κατ’ επέκταση, «έχει άραγε κανένα νόημα η ύπαρξη;». Το αδυσώπητο ερώτημα του Σοπενχάουερ, τίθεται ξανά από το Νίτσε και απαντάται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, η τέχνη εκφράζεται ως θέληση για δύναμη του ατόμου, το οποίο την βιώνει ως μέθη. Δια της τέχνης το άτομο ασκεί την δύναμή του να αναμορφώσει τον κόσμο, δίνοντας στην χαώδη πραγματικότητα η οποία τον διέπει σχήμα, χρώμα, ήχο, κατεύθυνση, με μια λέξη: Νόημα. Σωτηρία για τις ψυχές που βασανίζονται από το αδήριτο χάος της ύπαρξης.
Τι έκανε λοιπόν η κ. Κεραμέως, η οποία συνέδεσε το όνομά της, ενδεχομένως με την πιο συντηρητική-αναχρονιστική σελίδα της δημόσιας εκπαίδευσης, εδώ και αρκετές δεκαετίες; Εξοβέλισε θεσμικά, δηλαδή από τη ρίζα, κάθε πιθανότητα για ανάπτυξη της ικανότητας για κριτική δύναμη (κατά Καντ), για αισθητική ενατένιση (κατά Σοπενχάουερ), για ευφυή αισθαντικότητα (κατά Νίτσε), ή ακόμα και για αγάπη για το ωραίο (κατά Πλάτωνα).
Κοντολογίς γι’ αυτό με το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει ένα έργο τέχνης ή να δημιουργήσει ένα δικό του. Να αποκτήσει δηλαδή την ικανότητα, διότι περί ικανότητας πρόκειται, να είναι ευτυχισμένος στη ζωή. Είναι αυτονόητο πως ακόμη κι αν στο εξής καταστατικά δεν θα μπορεί να επιτελέσει αυτήν την λειτουργία το σχολείο, ο ευαισθητοποιημένος εκπαιδευτικός, όπως και ο γονιός που το επιθυμεί πραγματικά, θα βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο.
«Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας», έχει ισχυριστεί ο Πικάσο. Μάλλον αγνοούν αυτά τα σοφά λόγια οι εμπνευστές των επίμαχων ρυθμίσεων, όπως φαίνεται να αγνοούν κι όλα τα υπόλοιπα. Και κάπως έτσι, δι’ ευχών των αδαών ημών, τα μαθήματα της Αισθητικής Αγωγής, των Στοιχείων Θεατρολογίας, της Μουσικής και όλα τα συναφή είναι πλέον παρελθόν από το ελληνικό σχολείο. Στη γη όπου γεννήθηκε το θέατρο και η τραγωδία, τα παιδιά μας θα διδάσκονται μόνο τους βίους των αγίων. Αμήν.
