Κοίταζα το χρώμα του ήλιου και ήταν σα να είχε έκλειψη. Μόνο που δεν είχε καμία έκλειψη. Κανένα ουράνιο σώμα δεν παρεμβαλλόταν στην οπτική μας από τη γη. Και το χρώμα, αυτό το βαθύ πορτοκαλί, ένα χρώμα απόκοσμα πύρινο και απελπιστικό, δεν οφειλόταν σε κάποιο συμπαντικό φαινόμενο αλλά στο ανθρώπινο φαινόμενο της φαυλότητας. Τέτοιες μαύρες σκέψεις περνούσαν από το νου μου, την ώρα που τα σύννεφα καπνού πύκνωναν και ο ήλιος έδειχνε ακόμη πιο αδυσώπητος. Την ίδια ώρα, τα μικράέπαιζαν αμέριμνα στην αμμουδιά. Χαίρονταν στο έπακρο την ύπαρξή τους σε αυτόν τον κόσμο. Η θάλασσα ήταν ήρεμη σα λίμνη. Δεν κουνιόταν φύλλο.
Καμιά φορά τα ζηλεύω. Ζηλεύω την ανεμελιά τους. Ζηλεύω το γεγονός ότι πολλά πράγματα δεν τα αντιλαμβάνονται ή απλώς δεν τους δίνουν σημασία, κι ασχολούνται ίσως μόνο με αυτά τα οποία αξίζουν της προσοχής μας, όπως την άμμο, το νερό, το δέντρο. Το δέντρο… Σε αυτό το σημείο ο κόσμος τους συναντά τον δικό μας, αν και από δύο πολύ διαφορετικές αφετηρίες. Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα έχει μείνει δέντρο για δέντρο, οπότε αμφότερες πλευρές θα πάψουν να έχουν αντικείμενο. Ούτε αυτά θα χαίρονται τη φύση, ούτε εμείς οι μεγαλύτεροι θα ανησυχούμε –κυρίως για το μέλλον τους, εφόσον εμείς είμαστε καμένα χαρτιά – και φυσικά κανείς δεν θα μπορεί να πάρει ανάσα.
Πόσα χρόνια πάνε; Πάντα η ίδια ιστορία. Κάηκε η Ολυμπία. Κάηκε η Εύβοια. Κάηκε η Βαρυμπόμπη. Κάηκε, κάηκε, κάηκε. Μόνο η υποκρισία και η ξετσιπωσιά δεν καίγονται με τίποτα. Έχουν φαίνεται καλό κάρβουνο. Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στα ψέματα και τις φτηνές δικαιολογίες, αν και όπως διάβασα κάπου, είναι προφανές ότι στη χώρα πνέουν ισχυροί άνεμοι είκοσι εκατομμυρίων ευρώ. Ίσως έτσι εξηγείται πως έγινε στάχτη η δημοσιογραφία μέσα σε λίγες ώρες. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Θα συνεχίσουν να καίγονται δάση, ζώα, σπίτια, περιουσίες, και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα ξανακαούν και άνθρωποι. Αυτό «το ευτυχώς αποφεύχθηκαν τα χειρότερα», συνιστά πλέον μιαν απροκάλυπτη χυδαιότητα, η οποία αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο. Σε αυτή τη χώρα που δεν υπάρχει ούτε ιερό, ούτε όσιο, ακόμα και τα θύματα μιας πυρκαγιάς καθίστανται αντικείμενο συστηματικής κι ανελέητης σκύλευσης.
Γιατί πρέπει να τα υφιστάμεθα όλα αυτά; Γιατί ο κόσμος πρέπει να υποφέρει; Γιατί είχαν τόσο πολύ ανάγκη έναν νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, όποια έκταση καίγεται, δεν κηρύσσεται αμέσως αναδασωτέα; Μόνο και μόνο για να ντύσουν με έναν μανδύα νομιμότητας ένα διαχρονικό έγκλημα; Αφού όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Όλοι αντιλαμβανόμαστε για ποιον λόγο δεν οριστικοποιούνται δεκαετίες ολόκληρες οι λεγόμενοι δασικοί χάρτες. Όλοι κατανοούμε που αποσκοπούσε η πρόσφατη αναδιάρθρωση της πυροσβεστικής, η οποία κοστίζει πλέον πολύ περισσότερο και σβήνει πολύ λιγότερο. Η εικόνα που σχηματίζει κανείς παρακολουθώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ξένα μίντια, είναι εικόνα απόλυτου χάους.
Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά δε θα ήταν προτιμότερο να καταργηθούν όλες οι προστατευτικές διατάξεις που αφορούν τα δάση; Ας τα πουλήσουν τέλος πάντων όλα, κι ας πάνε να χτίσουν οι αξιότιμοι επενδυτές όπου θέλουν. Αφού αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως. Ξαναρωτώ: Γιατί είναι απαραίτητο να γίνουν πρώτα όλα στάχτη; Γιατί πρέπει να καίγονται σπίτια; Γιατί πρέπει να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές; Το έχουμε ξαναδεί το έργο παιδιά, πολλές φορές μάλιστα, και γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχει happyend. Φτάνει πια όμως. Βαρεθήκαμε εσάς και την κακή ηθοποιία σας. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να μαυρίζουν. Βαρεθήκαμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές.
