Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 ήταν φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που είχε δημιουργήσει στη χώρα η δικτατορία. Οι λαϊκές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, είχαν μπει στον γύψο.

Η εξουσία στηριζόταν στην ανεξέλεγκτη βία των οργάνων της χούντας, στα όπλα και στον φόβο που αυτά προκαλούσαν. Κατά συνέπεια, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν -και κάποια στιγμή θα κορυφωνόταν- η αντίδραση και αντίσταση των καταπιεσμένων. Η αντιδικτατορική πάλη, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, βρήκε την κορύφωσή της στο Πολυτεχνείο.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ένωσε, τότε, κόμματα και οργανώσεις που είχαν μεταξύ τους θεμελιώδεις διαφορές. Συσπείρωσε έναν ολόκληρο λαό ενάντια στο καθεστώς για την ανάκτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του. Για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Η εξέγερση έγινε δυνατή όχι γιατί παραμερίστηκαν οι διαφορές αλλά γιατί κυριάρχησε η ενότητα για τον κοινό στόχο. Όταν ένα αγαθό όπως η ελευθερία και η δημοκρατία εκλείπει ή κινδυνεύει, δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να εμποδίσει την ενότητα για τη διεκδίκησή του ή την προάσπισή του.

Σχολιάζοντας το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ 25, υπέγραψαν κοινό κείμενο για το Πολυτεχνείο, με αφορμή την αντιδημοκρατική απαγόρευση συναθροίσεων σε όλη τη χώρα, που ξύπνησε μνήμες σκοτεινών εποχών, πολλοί μίλησαν για κατόρθωμα Χρυσοχοΐδη.

Δεν ήταν “κατόρθωμα”, ούτε έκπληξη, ήταν μια αυτονόητη πράξη, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε διάθεση από την κυβέρνηση για να βρεθεί μια συναινετική λύση εορτασμού με τήρηση όλων των υγειονομικών μέτρων.

Αντίθετα υπήρξε εργαλειοποίηση της επετείου με διττό στόχο:

1) Σε περίπτωση μαζικής πορείας να κατηγορηθούν στη συνέχεια κόμματα και φορείς για το ότι συνωστίζονται εν καιρώ πανδημίας

2) Μέσω της καταστολής να ικανοποιηθούν όσοι εδώ και χρόνια επιθυμούν την κατάργηση του εορτασμού της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Το ότι επιχειρήθηκε βράδυ Σαββάτου, με μια  απόφαση, που ελέγχεται ως αντισυνταγματική, η επιστροφή στο κράτος του χωροφύλακα, είναι δείγμα αυταρχισμού, ιδεοληψίας και αλαζονείας και φυσιολογικά οδήγησε στο κοινό κείμενο, που ζητά το αυτονόητο: σεβασμό στη Δημοκρατία.

Θα περίμενε κανείς ότι όλες οι δυνάμεις που τοποθετούν τον εαυτό τους στον προοδευτικό χώρο, να έχουν κοινή στάση.

Είναι δύσκολο λοιπόν να κατανοήσει κανείς τη θέση του Κινήματος Αλλαγής, που επέλεξε όπως το ίδιο είπε “να μη συμμετέχει σε μετωπικές κινήσεις”, ώστε να μη συμβάλλει στην πόλωση.

Είναι απορίας άξιον, πότε είναι η ώρα για συμμετοχή σε μετωπικές κινήσεις, αν όχι τη στιγμή που λαμβάνονται αντιδημοκρατικές αποφάσεις, οι οποίες, όπως το ίδιο το ΚΙΝΑΛ σημειώνει, θυμίζουν τα “Αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.

Δέσμιο αυτών που κατά καιρούς ελπίζουν σε μια θέση στη σημερινή κυβέρνηση (πολλοί δεν το κρύβουν κιόλας), το ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις αρχές που επικαλείται πια μόνο σε επετείους για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα υπέγραφε απλώς ένα κοινό κείμενο υπεράσπισης της Δημοκρατίας, θα το έγραφε κιόλας.