Μου τα είχε πει σε ανύποπτο χρόνο  «σοφός γείτονας», οπότε στην περίπτωσή μου τουλάχιστον δεν ισχύει το «δεν ήξερες, δεν ρώταγες». Του έλεγα, φοιτητής ακόμη, τα όνειρά μου, τα σχέδια που είχα για το μέλλον. Ήταν άλλωστε το κοντινότερο ίνδαλμα εκτός οικογενείας. Δεινός επιστήμονας με περγαμηνές, πάντα διαβασμένος, και με άποψη τεκμηριωμένη για τα πράγματα. Επιπλέον διέθετε έναν κατά γενική ομολογία αδαμάντινο χαρακτήρα αλλά και μία σπάνια καλλιτεχνική ευαισθησία, παρότι δεν έμαθε ποτέ κάποια τέχνη. Με λίγα λόγια, ήταν ο ιδανικός άνθρωπος στον οποίο θα μπορούσε να εκμυστηρευτεί ένα νέο παιδί τις ελπίδες του, προκειμένου να λάβει ενθάρρυνση, ίσως και καθοδήγηση για τα επόμενα βήματά του. Τελικά αυτό έγινε, ωστόσο η πρώτη αντίδραση δεν ήταν καθόλου έτσι.

Ενώ λοιπόν σε εκείνη την συνάντηση παλινδρομούσα μεταξύ ονείρου και αυταπάτης,κάποια στιγμή με κοίταξε σοβαρά και με ρώτησε απότομα,γκρεμίζοντάς με από τις νεφέλες: «Άκουσε εδώ ρε. Έχεις σκεφτείς να ενταχθείς στην τάδε νεολαία;». Δεν θυμάμαι ακριβώς πως αντέδρασα. Θυμάμαι όμως ότι απόρησαδιότι πιστευαότι και ο ίδιος βρισκόταν αξιακάσε πλήρη αντίθεση με μία τέτοια λογική. Πως ήταν δυνατόν τώρα να μου ζητά να γίνω ένας απ’ αυτούς τους απίθανους τύπους, που ξεπουλούσαν τα πάντα και μια θεσούλα; Τα χρόνια πέρασαν. Από τότε δεν ήτανλίγες οι φορές που η ίδια η ζωήμου έβαλε το ίδιο δίλημμα, και φυσικά δεν άργησα να καταλάβωσε τι κωλοχώρα ζούμε. Καμία αξιοκρατία, κανένας σεβασμός στα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Γενικευμένη ασυδοσία και πελατειακές σχέσεις. Ένα μπάχαλο, στο οποίο δεν μετρά σχεδόν ποτέ τι γνωρίζεις και τι μπορείς να κάνεις αλλά ποιανού είσαι και τι ψηφίζεις. Τόσα πτυχία και σπουδές, τόσος κόπος και αγώνας, τόσα έξοδα και για πολλές οικογένειες θυσίες, καθώς θέλησαν να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στα παιδιά τους.

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, οι πολιτικοί αρχηγοί στη βουλή ξιφουλκούν για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία. Αναρωτιέμαι με κάθε σεβασμό στην λειτουργία του κοινοβουλίου, τι νόημα έχει; Τι νόημα έχει η νομοθέτηση, εάν δεν τηρούνται οι νόμοι. Εάν δεν μπουν κανόνες, οι οποίοι θα γίνονται σεβαστοί και θατηρούνται απαρεγκλίτως από όλους; Όταν ο γενικός γραμματέας ενός υπουργείου δεν έχει πτυχίο, αλλά τοποθετείται σε αυτή τη θέση, και είναι εκεί, και πληρώνεται αδρά, και αποφασίζει για εθνική στρατηγική για τον τουρισμό, τι συζητάμε; Κι όμως, είναι εκεί και εκεί θα παραμείνει.Το πολύ πολύ ν’ αλλάξει ο νόμος, όπως έγινε και με τον διοικητή της ΕΥΠ. Γιατί σε τούτη την χώρα, για να πας μπροστά και να προοδεύσεις, δεν χρειάζεσαι πτυχία (τα πτυχία μου μέσα) αλλά μόνο φίλους, κολλητούς, κουμπάρους, εξαδέλφους και μπατζανάκηδες.

Υγ. (μεγάλο)

Με βάση το νόμο για το «Επιτελικό Κράτος», το πτυχίο ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος είναι μεταξύ των απαραίτητων προσόντων και προβλέπεται ότιγενικοί ή ειδικοί γραμματείς διορίζονται ιδιώτες, οι οποίοι διαθέτουν κατ’ ελάχιστον: 1. Πτυχίο Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος της ημεδαπής ή ισότιμο αντίστοιχης ειδικότητας σχολών της αλλοδαπής. 2. πολύ καλή γνώση μιας τουλάχιστον γλώσσας της ΕΕ. 3. ισχυρό ιστορικό φορολογικής συμμόρφωσης.