Δεν ξέρω αν είμαστε «έθνος ανάδελφον», αλλά είμαστε ένας υπέροχος λαός με φιλότιμο. Έχουμε και ένα από τα καλύτερα οικόπεδα. Ουσιαστικά είμαστε, ή θα μπορούσαμε να είμαστε ανάλογα με την οπτική γωνία, η Καλιφόρνια της Ευρώπης. Οι άλλοι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας που ήρθαν στην ήπειρο τελευταίοι πήραν περιοχές βόρειες με άσχημο καιρό και δύσκολες συνθήκες.
Εικάζω ότι ιστορικά ο ευνοϊκός καιρός πιθανώς να μείωσε τη διάθεσή μας να είμαστε οργανωτικοί, προνοητικοί και με ομαδικό πνεύμα, ενώ οι Βόρειο-Ευρωπαίοι έπρεπε να είναι όλα τα παραπάνω για να επιβιώσουν. Όχι ότι εμείς δεν μπορούμε όταν θέλουμε. Όταν θέλουμε κάνουμε θαύματα .
Νομίζω ότι είμαστε πολύ έξυπνοι για το δικό μας καλό. Σε αντίθεση, ας πούμε, από τους Αγγλοσάξονες που «τρώνε κουτόχορτο» και πρέπει να έχουν παντού πινακίδες που να τους λένε συνεχώς πού να πάνε, εμείς δεν τις χρειαζόμαστε. Οι πινακίδες για μας δεν είναι για να μας παρέχουν οδηγίες ή για την ασφάλειά μας. Είναι για να βάζουμε διαφημιστικά αυτοκόλλητα, ή για ποδοσφαιρικά συνθήματα ή είναι στόχοι για σκοποβολή .
Όσον αφορά δε την προνοητικότητα και την οργάνωση, οι απαράβατες αρχές μας είναι τρεις:
- «δε βαριέσαι, τι σε νοιάζει;»
- «τι ψάχνεις να βρεις τώρα;»
- «βλέποντας και κάνοντας»
Και μετά συμβαίνουν τραγικά γεγονότα, και τι κάνουμε; Ζητάμε βοήθεια από αυτούς που «τρώνε κουτόχορτο»
Διαβάζοντας κανείς την Ελληνική ιστορία βλέπει πόσες φορές καλέσαμε τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Ρώσους, τους Αμερικάνους κ.λ.π. να μας επιλύσουν το πρόβλημα. Και τρέχουν οι Πρωθυπουργοί και οι υπουργοί παρακαλώντας.
Γιατί πρέπει να λύνουμε τα προβλήματα μόνοι μας; Πρώτον, είναι θέμα εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας.
Δεύτερον, στα εθνικά θέματα, όπως πολλοί έχουν πει, δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, παρά μόνο εθνικά συμφέροντα. Λυπηρόν μεν, γεγονός δε. Όταν ζητάς βοήθεια από κάποιον πιο ισχυρό, θέλει ανταλλάγματα (π.χ. να αγοράζεις εξοπλισμούς από αυτόν)ή πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέει που μπορεί να μην συνάδει με ότι είναι καλύτερο για το έθνος σου.
Ένα από τα πιο μεγάλα εθνικά λάθη μας διαχρονικά είναι να περιμένουμε ή να καλούμε άλλους να λύσουν τα προβλήματά μας. Δεν μπορεί ο γνώμονάς μας να είναι είτε η αναμονή εξωτερικής βοήθειας είτε ο «από μηχανής Θεός».
Όπως είχε πει ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τσου, ο συγγραφέας του «Η Τέχνη του Πολέμου» (5ος αιώνας π.Χ.), «αν ξέρεις τον εχθρό σου και ξέρεις και τον εαυτό σου δεν χρειάζεται να φοβάσαι το αποτέλεσμα εκατό μαχών». Ως γνωστόν αποτελεί βασική αρχή της εξωτερικής πολιτικής-εθνικής στρατηγικής ότι για να μπορείς να τη χαράξεις και να είναι αποτελεσματική πρέπει να είσαι σε θέση να γνωρίζεις τι πιστεύει ο αντίπαλος, ποιοι είναι οι φόβοι και η αίσθηση απειλής για τα ζωτικά εθνικά του συμφέροντα και, πάνω απ’ όλα, τι τον πονάει, τι τον καίει.
Η Τουρκία είναι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα εκλαμβάνει το Αιγαίο ως «ελληνική θάλασσα», σαν να μην υπάρχει άλλη παράκτια χώρα στη θάλασσα αυτήν και μάλιστα με ακτογραμμή στο Αιγαίο σχεδόν 3.000 μιλίων, μια περιοχή στην οποία διακυβεύονται ζωτικής σημασίας τουρκικά εθνικά συμφέροντα.
Μπροστά σε αυτήν την «ελληνική πρόκληση», η Αγκυρα θεωρεί ότι διαθέτει δύο κύριους μοχλούς πίεσης:
(α) την πειθώ των νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων της, που ίσως τελικά οδηγήσουν την Ελλάδα στον ουσιαστικό διάλογο και στις διαπραγματεύσεις για συνολική συμφωνία στο Αιγαίο με στόχο λύσεις αμοιβαία αποδεκτές· και
(β) την απειλή του casus belli σε σχέση με την επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια που, κατά την Τουρκία αν δεν εξακολουθήσει να επικρέμαται ως απειλή, η Ελλάδα δεν θα διστάσει να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της, με αποτέλεσμα τη φίμωση της Τουρκίας και ανυπολόγιστη ζημία των εθνικών της συμφερόντων αλλά και της οικονομίας της· και, επιπλέον, μέγα πλήγμα στο γόητρο της χώρας (μιας μεγάλης και ισχυρής χώρα, σχεδόν περιφερειακής δύναμης, όπως θεωρεί τον εαυτό της η Τουρκία, ειδικά σήμερα).
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όσο εμείς θα περιμένουμε την επιβολή των κυρώσεων που θα αποφασίσει η ΕΕ εναντίον της Τουρκίας, το ORUC REIS θα αλωνίζει για 90 ακόμα μέρες στο Αιγαίο όπως δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών…
