Εκ πρώτης, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει ένα νέο μέτρο υπό τον τίτλο «πρώτο ένσημο» δεν ηχεί άσχημα. Αν μη τι άλλο, προδίδει το ενδιαφέρον της για τους νέους, αν και όχι απαραίτητα για τους «σωστούς» λόγους. Ως «επίθεση φιλίας της κυβέρνησης στους νέους», χαρακτήρισε αυτήν την ιστορία ένα μεγάλο μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Βέβαια, διαβάζοντας τα περισσότερα ρεπορτάζ, παρατηρούσες αμέσως τα όχι και τόσο αγαθά κίνητρα.
Τα ίδια τα φιλοκυβερνητικά μίντια δηλαδή υποστήριξαν ότι η βασική πλέον επιδίωξη της κυβέρνησης, όπως εξαγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, είναι να συσφίξει τις σχέσεις της με τη νεότερη γενιά, να «γοητεύσει» τους νέους, καθώς θεωρεί αυτό το target group ιδιαιτέρως κρίσιμο για μια πολιτική δύναμη που θέλει να επικρατήσει στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Πόσο μάλλον όταν γνωρίζουν από τις μετρήσεις, που παρακολουθούν μανιωδώς στο Μαξίμου, ότι πρόκειται για τη μόνη ηλικιακή κατηγορία στην οποία βρίσκονται σταθερά πίσω σε προτιμήσεις. Δεν είναι επιλήψιμο. Όλοι εξάλλου να κερδίσουν ψήφους επιδιώκουν, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Απλώς, όταν ο χ, ψ συντάκτης αφιερώνει περίπου τα τρεισήμισι τέταρτα του κειμένου του στα ποσοστά της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στις ηλικίες 17-34 και περνά στα ψιλά το δια ταύτα, όσο να ‘ναι, προβληματίζεσαι.
Και το δια ταύτα ποιο είναι; Δεν είναι καν τα 600 ευρώ για τον εργαζόμενο και τα άλλα 600 για τον εργοδότη, αν και δεν μπορούμε να μην σταθούμε έστω συνοπτικά σε δυο τρία σημεία, έτσι όπως ανακοινώθηκαν, αφού τα ερωτήματα είναι πολλά. Πόσους θα αφορά αυτό το μέτρο; Θα υπάρξει ρήτρα μη απόλυσης κι αν ναι, για πόσο χρονικό διάστημα; Κι ύστερα, γιατί να αμείβεται ισόποσα ο εργοδότης; Επειδή θα έχει τζάμπα εργατικά χέρια στη δούλεψή του; Ίσως βιάστηκαν λίγο να το ανακοινώσουν γιατί, ως είθισται, κάτι έπρεπε να παρουσιάσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, έστω κι αν διαφαίνεται ήδη μεγάλη η πιθανότητα να επρόκειτο για επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, παρά για ουσιαστικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα εξασφάλιζαν την είσοδο αλλά και την αξιοπρεπή παραμονή των νέων εργαζόμενων στην αγορά εργασίας.
Και αυτό ακριβώς είναι το δια ταύτα. Έχουμε ξαναδεί τέτοιες πρωτοβουλίες με τα διαβόητα voucher, στα οποία όλοι κέρδιζαν από κάτι, εκτός από τους επιδοτούμενους εργαζόμενους, που κατά πλειοψηφία αποχωρούσαν από την παραγωγή, αμέσως μετά την λήξη του προγράμματος. Μόνο ένας περιορισμένος αριθμός μικρομεσαίων κατά κανόνα επιχειρήσεων κρατούσε τελικά έναν ή δύο ανθρώπους, κι αυτό με το ζόρι, γιατί το πρόβλημα ήταν αλλού.
Το πρόβλημα είναι η ασθμαίνουσα οικονομία, η οποία έχει χτυπηθεί άγρια, πρώτα από την δεκαετή ύφεση των μνημονίων, και κατόπιν από την μεγάλη ύφεση της πανδημίας. Το πρόβλημα είναι οι συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, την οποία έχουν διαμορφώσει και τα τελευταία νομοθετήματα. Το πρόβλημα είναι ο ισχνός κατώτατος. Το πρόβλημα είναι η ουσιαστική κατάργηση της επιθεώρησης εργασίας. Το πρόβλημα είναι το ωράριο λάστιχο και η απελευθέρωση των υπερωριών. Το (παλιό) πρόβλημα είναι η απουσία των συλλογικών συμβάσεων. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ μέχρι τώρα είχαμε χιλιάδες ανέργους με προσόντα και πτυχία, είναι εξαιρετικά πιθανό στο μέλλον να έχουμε χιλιάδες ανέργους χωρίς πτυχία, απόρροια των αποκλεισμένων νεόπτωχων από τη δημόσια εκπαίδευση. Το πρόβλημα είναι…
Είναι πολλά τα προβλήματα. Είναι και η λεγόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση που δεν έγινε ποτέ και δεν θα γίνει ούτε τώρα, εφόσον δε φαίνεται να βρίσκεται στις προτεραιότητες εκείνων οι οποίοι λαμβάνουν τις μεγάλες αποφάσεις. Με επιδόματα και με δωρεάν γιγαμπάιτ, δε γίνεται δουλειά, κι ας χαμογελούσαν χαζά οι «επαγγελματίες» νέοι στην πρώτη σειρά της ΔΕΘ. Έτσι πολύ φοβάμαι, ότι για πολλούς αυτό το πρώτο ένσημο, θα είναι και το τελευταίο. Μακάρι να κάνω λάθος.
