Καμιά μάσκα, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν καλύπτει τα προβλήματα στα σχολεία

Τρομερή η πλάκα με τις μάσκες – τεντόπανα. Ένα ακόμη φιάσκο καταγράφηκε, με πρωταγωνιστή το υπουργείο Παιδείας.

Ισως θα έπρεπε να κάνουν κανένα ευχέλαιο οι υπουργοί γιατί με τόσες γκάφες διεκδικούν Οσκαρ. Και δεν είναι δικαιολογία ότι οι δήμαρχοι είχαν αναλάβει τη δουλειά αυτή.

Θυμίζουμε απλά ότι κάποιοι έλεγαν ότι τις μάσκες θα τις πληρώνουν οι γονείς και δύο μέρες μετά ο υπουργός Εσωτερικών είπε ότι το κόστος θα επιβαρύνει το κράτος.

Θυμίζουμε επίσης τη δημιουργική λογιστική της κυρίας Κεραμέως με τους 15 ή 17 μαθητές σε κάθε τάξη, όταν αυτή η εικόνα είναι απλά μια αστεία υπενθύμιση ότι κάποιοι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

Μια χαρά, λοιπόν, το χιούμορ με τις υπερμεγέθεις μάσκες. Γελάμε και με τις αστείες δικαιολογίες για το λάθος μέτρημα του υφάσματος της μάσκας και ότι «είμαστε εδώ για να διορθώνουμε τα λάθη».

Άραγε τις νέες μάσκες, στο σωστό μέγεθος ποιος θα τις πληρώσει; Αυτός που έκανε το λάθος; Ή όλοι εμείς που ως κορόϊδα πληρώνουμε κανονικά τους φόρους για να κάνουν… λάθη οι υπεύθυνοι;

Αρκετά, όμως, με τις μάσκες. Όλη αυτή η φασαρία, όλο αυτό το κωμικοτραγικό γεγονός απλά αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα.

Τα διαχρονικά προβλήματα της Παιδείας που δεν κρύβονται πίσω από καμιά υπερμεγέθη μάσκα.

Το ερώτημα είναι γιατί στις 21 Σεπτεμβρίου  υπάρχουν ακόμη πολλές ελλείψεις  καθηγητών στα σχολεία.

Το ζήτημα είναι γιατί ενώ υπήρχε χρόνος προετοιμασίας δεν πήγαν  αναπληρωτές να καλύψουν τα κενά. Όπου αυτά υπάρχουν.

Γιατί μας λέει η υπουργός ότι τις επόμενες ημέρες θα καλυφθούν τα κενά; Να μην υπήρχαν κενά, να υπήρχαν μόνιμοι εκπαιδευτικοί, να μην τρέχουμε την τελευταία στιγμή.

Το ερώτημα είναι αν λειτουργεί το Ολοήμερο σχολείο από την πρώτη ημέρα. Κι αν δεν είναι απλά πάρκινγκ παιδιών, αλλά μια δημιουργική και ευχάριστη περίοδος για όσους μαθητές δεν μπορούν να πάνε σπίτι τους νωρίς επειδή εργάζονται οι γονείς.

Το ερώτημα, μείζον, και για το οποίο καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί, είναι γιατί να υπάρχουν εκατοντάδες τάξεις σε όλη την Ελλάδα με 27 και 28, ίσως και περισσότερα παιδιά.

Το ερώτημα είναι τι έκανε το υπουργείο Παιδείας για να μην υπάρχουν τέτοια φαινόμενα και μάλιστα εν μέσω κορονοϊού.

Γιατί τα παιδιά μας να πρέπει υποστούν μια σχολική χρονιά όπου το ένα θα είναι πάνω στο άλλο; Αλλά θα… φοράνε τις μάσκες τους μήπως και κολλήσουν κορονοϊό.

Το ερώτημα είναι γιατί επιτρέπει το υπουργείο Παιδείας να είναι 28 παιδιά σε μια τάξη, και μαζί με τον καθηγητή 29, αλλά δεν επιτρέπει να τρώνε πάνω από 4 στο ίδιο τραπέζι.

Το ερώτημα είναι γιατί διαμαρτύρονται οι εκπαιδευτικοί με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Είναι απλά γκρινιάρηδες; Είναι υπερβολικοί; Κάνουν επαναστατική γυμναστική;

Ή απλά ξέρουν καλύτερα οι δάσκαλοι των παιδιών μας ότι στα σχολεία δεν είναι όλα ρόδινα; Κι ότι υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να καλυφθούν από τις αστειότητες με τις μάσκες.

Όμως, το ξαναλέμε: Το φιάσκο με τις μάσκες, αν τα παγουρίνα είναι μικρά, αν υπάρχει αντισηπτικό ή όχι, δεν είναι μείζονα προβλήματα στην Παιδεία.

Στο κάτω – κάτω και μάσκες μπορούσαν να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους, και παγουράκια για το νερό.

Αυτό που δεν μπορούν να δώσουν οι γονείς (αλλά μπορούν να απαιτήσουν) είναι καθηγητές και δασκάλους. Περισσότερους και καλύτερους.

Μπορούν να απαιτήσουν αίθουσες μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες.

Μπορούν να απαιτήσουν ολιγάριθμα τμήματα ώστε και η εκπαιδευτική διαδικασία να είναι καλύτερη και να μειώνονται οι πιθανότητες να κολλήσουν τα παιδιά κορονοϊό ή κάποια άλλη ασθένεια.

Όλα τα υπόλοιπα είναι της… πλάκας. Και για κλάματα γιατί τα σχολεία δεν είναι έτοιμα. Για ακόμη μια χρονιά.