Είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι με την πανδημία πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Ακόμη και με τους απλούστερους υπολογισμούς μόνον μέσα στον τελευταίο μήνα και μερικές επιπλέον ημέρες, δηλαδή από την 1η Αυγούστου μέχρι και 11 Σεπτέμβρη :
Τα κρούσματα από 4.587 αυξήθηκαν σε 13.420, δηλαδή 3πλασιάστηκαν
Οι θάνατοι από 206 αυξήθηκαν σε 310, δηλαδή αυξήθηκαν σχεδόν κατά 50%
Οι διασωληνωμένοι από 10 αυξήθηκαν σε 59, δηλαδή σχεδόν 6πλασιάστηκαν
Βέβαια κανείς δεν μας έχει ενημερώσει, εάν υπήρξαν άτομα που αποσωληνώθηκαν με επιτυχία από τις ΜΕΘ. Φανταζόμαστε πάντως, ότι εάν υπήρχαν, οι αρμόδιοι δεν παρέλειπαν να το ανακοινώσουν. Επομένως, εάν πάρει κανείς υπόψη του τον αριθμό των θανάτων (104), τότε ο αριθμός των ατόμων που «κυκλοφόρησαν» στις ΜΕΘ από 10 αυξήθηκε σε 164.
Τα λεγόμενα «ορφανά» – όπως καθιερώθηκε από τους «ειδικούς» να λέγονται – τα κρούσματα των οποίων η προέλευση δεν είναι γνωστή, ως «μη σχετιζόμενη με γνωστό κρούσμα ή είναι ακόμα υπό διερεύνηση», αυξήθηκαν, αν και ο ΕΟΔΥ, αποφεύγει συστηματικά, ακόμη και μέχρι σήμερα να το αποτυπώσει σε ποσοστιαία αναλογία, όπως κάνει για τα υπόλοιπα.
Αυξήθηκαν από 22,8% σε 39%.
Δηλαδή κατά 17% περισσότερο, αυξήθηκε η άγνοιά μας για την προέλευση των κρουσμάτων.
Τα κρούσματα αυξάνονται με ταχύτατο ρυθμό. Ο χρόνος διπλασιασμού των κρουσμάτων είναι 30 ημέρες, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία μέχρι τις 12 Σεπτέμβρη, που έχουν αποσταλεί από τον ΕΟΔΥ, στο ECDC (Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων). Δηλαδή είμαστε στην 12η θέση της κατάταξης παγκοσμίως, μια θέση μετά από την Ινδία με χρόνο διπλασιασμού 32 ημέρες.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όσα δηλαδή μπορούμε να υπολογίσουμε από τα «αναιμικά» στοιχεία του ΕΟΔΥ, που έχουμε στη διάθεσή μας, τα κέντρα διαχείρισης εξακολουθούν να προσθέτουν στο ενεργητικό τους, όλο και περισσότερες ανακρίβειες στα στοιχεία που παρουσιάζουν.
Είναι λοιπόν άξιον απορίας με ποιά στοιχεία και σε ποιά χρονική στιγμή γίνονται οι εκτιμήσεις κινδύνου και με ποιά δεδομένα αποφασίζονται τα όποια μέτρα λαμβάνονται, ώστε να ανταποκρίνονται στις τρέχουσες απαιτήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.
Προφανώς εξ αυτού του ελλείμματος εκπορεύεται και η μυωπική πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας», που εφαρμόζεται μέχρι στιγμής, αντί της εφαρμογής της κλασσικής αντίληψης στη Δημόσια Υγεία, βασισμένη στην αρχή της «πρόβλεψης, της προνοητικότητας και της πρόληψης».
Η μεταφορά των ευθυνών στους πολίτες, ανάγοντας το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, ως αποκλειστικό αίτιο της τρέχουσας επιδείνωσης, χωρίς να αναζητείται πρώτα απ’ όλα η ευθύνη της ίδιας της πολιτείας, δημιουργεί κλίμα αμφισβήτησης, που δεν αποκλείει τη μετεξέλιξή του σε συγκρουσιακό. Κι αυτό είναι ακριβώς ό,τι δεν χρειάζεται η κοινωνία, αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Η μεταφορά του μετώπου της αντιμετώπισης της πανδημίας στο τηλεοπτικό πεδίο, σε μια προσπάθεια κεφαλαιοποίησης πλασματικά βελτιωμένων στρεβλών και ανακριβών εικόνων, με τη παράλληλη προσπάθεια δημιουργίας τηλεοπτικών ηρώων και κάθε λογής «τηλεοπτικών προσώπων», απέδωσε ό,τι είχε να αποδώσει, δηλαδή τους δηλητηριώδεις καρπούς της και ήδη άρχισε να πνέει τα λοίσθια.
Είναι καιρός η επικοινωνιακή διαχείριση της να πάψει να υποκαθιστά την απαραίτητη, ουσιαστική και αποτελεσματική επιδημιολογική διαχείριση.
Το πρώτο μέλημα των υπευθύνων θα πρέπει να είναι η διαφάνεια. Η δημοσιοποίηση όλων των σχεδιασμών, των ενεργειών και των δραστηριοτήτων, για να υπάρξει πραγματική ενημέρωση, για να τεκμηριωθεί η ουσιαστική κριτική, για να ενισχυθεί ο αμοιβαία επωφελής διάλογος και ο δημόσιος έλεγχος.
