Άρθρο 1. – Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

Έτσι αναφέρει η Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου του 1948. Όλοι ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας γραμμές αυτού του πρωτοποριακού εγγράφου, είναι η προτεραιότητα που δίνεται στην έννοια της αξιοπρέπειας.

Ο λόγος είναι επειδή η αξιοπρέπεια προσδιορίστηκε ως το θεμέλιο όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο πρώην Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα Zeid Ra’ad Al Hussein, έχει χαρακτηρίσει αυτές τις εισαγωγικές λέξεις της Διακήρυξης ως «ίσως τις πιο ηχηρές και όμορφες λέξεις οποιασδήποτε διεθνούς συμφωνίας» Υπογραμμίζουν ότι «τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν ανταμοιβή για καλή συμπεριφορά αλλά δικαίωμα όλων των ανθρώπων ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε».

Πόσο μακρινά ηχούν όλα αυτά στις μέρες μας… Τουλάχιστον τότε, μετά από δύο μεγάλους πολέμους οι οποίοι αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα, ο κόσμος πίστευε περισσότερο στην αξιοπρέπεια και την ισότητα, καθώς είχε αντικρύσει κατάματα τη φρίκη. Πόσο μακριά… Παντού και εδώ, στη χώρα όπου η ανισότητα δεν συνιστά απλώς υπόρρητη πολιτική επιλογή, αλλά δεδηλωμένη πρόθεση και τρόπον τινά τελεσίδικη κατάσταση.

Δείξτε μου έναν Σεπτέμβριο που δεν είναι κρίσιμος τα τελευταία χρόνια και θα σας δείξω έναν τρυγομηνά ή τρυγητή χωρίς μούστο.

Ποιος ξεχνά τη γνωστή παροιμιακή φράση, που τον παραβάλλει με τον θέρο και τον πόλεμο, γιατί απαιτεί πανστρατιά, όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί;

Τούτη η παράξενη αρχιμηνιά βρίσκει κάμποσους με ανακατατάξεις στη δουλειά. Ήδη επιδόθηκαν σε εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία τα πρώτα φύλλα αναστολής καθηκόντων, σε πολλά νοσοκομεία είναι υπογεγραμμένα προς επίδοση και σε άλλα έβγαλαν εκτός προγραμμάτων υπηρεσίας τους ανεμβολίαστους εργαζόμενους. Σε μια περίοδο που θα έπρεπε να προσθέτουμε δυνάμεις αφαιρούμε. Μετά από 19 μήνες στην πρώτη γραμμή τους οδηγούν στην ανεργία χωρίς ούτε ένα ευρώ μισθό. Αυτούς που στην αρχή της πανδημίας χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια του ακίνητου χρόνου, σε μια συμβολική πράξη αναγνώρισης του έργου τους.

Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δύσκολα να ανακαλύψει που αρχίζει και που τελειώνει η τρέλα και ο παραλογισμός. Yπέρ του καθολικού εμβολιασμού αλλά όχι του υποχρεωτικού, υπερίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων ενάντια στα συλλογικά -η άλλη όψη της ατομικής ευθύνης, με ταυτόχρονη υποβάθμιση της πολιτικής ευθύνης-, υπέρ της υποχρεωτικότητας, αλλά κατά της αναστολής εργασίας, ώστε να μην πιεστεί το Σύστημα Υγείας περισσότερο απ’ ό,τι έχει ήδη πιεστεί, μέτρο που επιβλήθηκε χωρίς λόγο, καθώς δεν υπάρχει καμία εστία διασποράς του ιού στα νοσοκομεία για την οποία να ευθύνεται το υγειονομικό προσωπικό για το τελευταίο μεγάλο χρονικό διάστημα

Δυστυχώς οι περισσότεροι, οι οποίοι αποτελούν και αυτοί θύματα της νεοελληνικής νομενκλατούρας, αργά ή γρήγορα θα χειροκροτούν και πάλι από κάτω. Μόνο όταν το νιώσουν σκληρά, ιδιαίτερα σκληρά στο πετσί τους, αρχίζουν να καταλαβαίνουν κάτι, αλλά και πάλι ο ηλιθιώδης εγωισμός τους αρνείται να δει την αλήθεια γιατί αυτή η τάξη πραγμάτων συνιστά για τους ίδιους υπαρξιακή συνθήκη, όπως μία θρησκευτικού χαρακτήρα πίστη. Συνήθως πεθαίνουν βυθισμένοι στη μνησικακία. Τουλάχιστον οι ήρωες πεθαίνουν με το κεφάλι ψηλά, τη συνείδηση καθαρή, και την καρδιά γεμάτη με αγάπη.

Οι «νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας» αντλούν τη δύναμή τους από την πίστη των «υπηκόων» στην υποτιθέμενη δική τους αδυναμία. Αν όμως αυτή η πίστη με κάποιο τρόπο καταρρεύσει;…