Νοσοκομειακές ιστορίες καθημερινής ελληνικής τρέλας
Ένα από τα πιο αγαπημένα και αθάνατα επιτραπέζια παιχνίδια, είναι «Ο γιατρός». Αν δεν σας έρχεται, είναι επειδή πρόκειται επίσης και για ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα παιχνίδια, αλλά και επειδή έχει κυκλοφορήσει τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορα ονόματα. Ενδεχομένως να το έχετε δει ως «Ο Χειρούργος», «Προσοχή στον ασθενή», «Μην κάνεις λάθος», «Τρελός γιατρός», «Επείγον χειρουργείο» κλπ.
Το θυμήθηκα αυτό το παιχνίδι λόγω της ιλαροτραγωδίας την οποία βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες. Προηγείται αυτονοήτως το στοιχείο της τραγωδίας, ποιοτικά και ποσοτικά. Προηγείται ο θάνατος που θερίζει καθημερινά ψυχές και ο ζόφος που ρημάζει την χώρα. Προηγείται η απελπισία μιας πεθαμένης αγοράς, προηγείται το φάντασμα της ανεργίας, το οποίο πλανάται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, προηγείται ο αργός αλλά σταθερός μαρασμός της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της, γιατί τίποτε δεν είναι κανονικό, τίποτε δεν είναι φυσιολογικό και τίποτε δεν είναι υγιές, εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Ωστόσο η ζωή ψάχνει αδιάκοπα να βρει ρωγμές προκειμένου να επιβιώσει. Την βλέπεις αυτήν την ρωγμή μπροστά στα μάτια σου, όταν ένα μικρό, τόσο δα λουλούδι, σπάει το τσιμέντο στα δυο και ανθίζει. Αυτό το λουλούδι είναι το γέλιο, είναι η αγάπη, είναι η αλληλεγγύη, είναι η επικοινωνία, είναι η δύναμη που αντλούν και δίνουν κάθε μέρα και ώρα οι άνθρωποι. Ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές, μπορεί και πρέπει να ανθίζει το χιούμορ, γιατί το χιούμορ πάνω απ’ όλα είναι θεραπευτικό και παροτρύνει την σκέψη και την ευεργετική εμβάθυνσή της.
Εξάλλου, υλικό υπάρχει άφθονο. Έναν χρόνο τώρα τα έχουμε δει όλα. Όλα όμως. Και τούτο συνιστά το δεύτερο στοιχείο της καθημερινής ελληνικής τρέλας, που είναι η ακατάπαυστη ιλαρότητα. Είναι για γέλια οι άνθρωποι, οπότε είναι αμαρτία να μην γελάσεις, να μην τους περιπαίξεις, να μην τους σαρκάσεις, μπας και θυμηθούν ότι και στο σανό ακόμη, υπάρχει ένα όριο. Πόσο πια να καταναλώσουν τα πρόβατα; Εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα όριο, είναι βεβαίως στα κρούσματα, τις διασωληνώσεις και τους θανάτους, δείκτες οι οποίοι σπάνε, παρά τους πέντε συνεχόμενους μήνες lockdown και συνολικά τον σχεδόν έναν χρόνο «γύψου», το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Εδώ λοιπόν και έναν χρόνο, θάνατος και ιλαρότητες παντρεύονται σε ένα σκηνικό που συνθέτει την καθημερινή ελληνική τρέλα. Άνθρωποι, πεθαίνουν κάθε βράδυ περιμένοντας μία θέση στις ΜΕΘ, άνθρωποι διασωληνώνονται πρόχειρα σε ράντζα, στοιβαγμένοι σε διαδρόμους ή αποθήκες νοσοκομείων χωρίς τουαλέτα, και ποια ήταν η λύση σε αυτήν την δραματική κατάσταση, την οποία πρότειναν μετά από έναν χρόνο, την στιγμή που έχουμε φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, την στιγμή που το περιβόητο cfr (cases fatality rate), μας κατατάσσει δεύτερους σε θανάτους σε ολόκληρη την Ευρώπη; Τα shelf test!
Κάντο μόνος σου δηλαδή! Πάρε το τεστ, κάντο, και μετά τηλεφώνησε στον προϊστάμενο και πες του ότι θα αράξεις κανά δυο βδομάδες, παρότι ασυμπτωματικός, γιατί αυτό είναι το σωστό. Εντάξει παλικάρι μου, θα σου πει ο κύριος προϊστάμενος. Δεν πειράζει που θα μείνεις άνεργος. Υγεία, πάνω απ’ όλα. Άλλωστε αυτό προβλέπει το πρωτόκολλο, ή τέλος πάντων αυτό υποθέτουμε ότι προβλέπει, μιας και δεν το έχουμε δει ακόμη. Και γιατί να μείνουμε μόνο στο shelf test, ρωτάω εγώ; Χρειάζεσαι κύριε διασωλήνωση; Μπες στο διαδίκτυο, αγόρασε έναν αναπνευστήρα ή ακόμη καλύτερα έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή και φτιάξτον μόνος σου. Με τις κατάλληλες οδηγίες, μέχρι και ΜΕΘ φτιάχνει κανείς στο σπίτι του σήμερα. Αρκεί να το θέλει. Αρκεί να υπάρχει το σύστημα. Αρκεί να υπάρχει ακόμα κουράγιο για γέλια, γιατί είναι φανερό πως είμαστε για κλάματα…
