Ακρίβεια. Η λέξη των ημερών. Το καλάθι της Ελληνίδας νοικοκυράς χρειάζεται όλο και περισσότερα χρήματα για να γεμίσει. Ο Οδυσσέας Ελύτης στο Σηματολόγιον είχε γράψει :
«Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει»
Με τα ίδια χρήματα, όσο περνούν τα χρόνια, αγοράζουμε όλο και λιγότερα αγαθά και υπηρεσίες, ενώ παράλληλα κοπιάζουμε όλο και περισσότερο για να τα βγάλουμε. Η ακρίβεια, ειδικά τον τελευταίο καιρό, εξαερώνει το εισόδημα των Ελλήνων: έχουμε, για παράδειγμα, το ακριβότερο ρεύμα και την πιο δαπανηρή βενζίνη στην ευρωζώνη, όταν ο κατώτατος μισθός στην πατρίδα μας (663 ευρώ) μάλλον πιο κοντά στη Βουλγαρία είναι (312 ευρώ), παρά στο Λουξεμβούργο, με 2.142 ευρώ…
Άρα, κάπου την έχουμε πατήσει, όσο κι αν διάφοροι υπουργοί της κυβέρνησης ορκίζονται πως το πρόσφατο φαινόμενο των ανατιμήσεων είναι γενικό στην Ευρώπη, οπότε καλώς, να είμαστε κι ευχαριστημένοι που πληρώνουμε τη βενζίνη σχεδόν δύο ευρώ το λίτρο, ενώ αλλού, ας πούμε στις ΗΠΑ, η τρέχουσα μέση τιμή της για τον Σεπτέμβριο είναι μικρότερη από τη μισή ελληνική, δηλαδή 0,934 δολάρια το λίτρο, που ισοδυναμούν με 0,790 ευρώ…
Η ακρίβεια, λοιπόν, είναι η λέξη των ημερών. Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας την ορίζει, πρώτον, ως «απόλυτη σαφήνεια και ορθότητα» (παράδειγμα: μαθηματική ακρίβεια), δεύτερον, ως «τέλεια απόδοση οργάνων, μηχανικών μέσων ή λειτουργιών που συντελούνται με αυτά» (π.χ. «ζυγαριά ακριβείας»), τρίτον, ως την «τελειότητα μιας ενέργειας ή πράξης» (λέμε «η ακρίβεια των κινήσεων»), τέταρτον ως τη «συμφωνία λόγων ή πράξεων με την πραγματικότητα» («ιστορική ακρίβεια») και πέμπτον, το Λεξικό ορίζει την ακρίβεια ως «το υψηλό κόστος, η εις βάρος των μισθωτών αναντιστοιχία μεταξύ των ρυθμών μεταβολής των τιμών και των εισοδημάτων».
Βέβαια, η ακρίβεια που μας βασανίζει κατάγεται από το μεσαιωνικό «ακριβός», που είναι ο παράλληλος τύπος του «ακριβής». Σήμερα η ΔΕΗ, για παράδειγμα, είναι ακριβή, δηλαδή δαπανηρή, χωρίς να είναι πολυαγαπημένη και λατρευτή, δηλαδή «ακριβή», όπως εννοούσε τη λέξη και προσφωνούσε μ’ αυτήν ο Γεώργιος Παπανδρέου τη γυναίκα του, τη Σοφία Μινέικο («Ακριβή μου Σοφία»). Της οποίας ΔΕΗ να θυμίσουμε πως ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, ο κ. Γιώργος Στάσσης, αμείβεται με διακόσιες χιλιάδες ευρώ ετησίως, λαμβάνοντας επιπλέον ένα μπόνους της τάξης των εκατό χιλιάδων τον χρόνο, ανάλογα με την επίτευξη των στόχων του. Φαίνεται πως το καλάθι της νοικοκυράς, που ιδρώνουμε να το γεμίσουμε, κάπου είναι τρύπιο, από κάπου χάνει και αιμορραγεί, ούτως ώστε να βγαίνει το ετήσιο τρακοσάρι χιλιάρικα για τον κ. Στάσση – και τα αναλόγως τερατώδη ποσά με τα οποία αμείβονται τα μεγαλοστελέχη της εντελώς φιλελευθεροποιημένης επιχείρησης.
Ο Αμερικανός κωμικός Χένρι Γιάνγκμαν είχε πει κάποτε πως «οι Αμερικανοί γίνονται όλο και πιο δυνατοί. Είκοσι χρόνια πριν χρειάζονταν δύο άνθρωποι για να κουβαλήσουν ψώνια αξίας είκοσι δολαρίων. Σήμερα, και ένα παιδί πέντε χρόνων μπορεί να το κάνει».
Δεν ξέρω για τους πολίτες των ΗΠΑ, αλλά το απόφθεγμα του μεγάλου ατακαδόρου περιγράφει στην εντέλεια το δράμα που εκτυλίσσεται διαχρονικά γύρω από αυτό το περίφημο καλάθι της Ελληνίδας νοικοκυράς, το οποίο χρειάζεται όλο και περισσότερα χρήματα για να γεμίσει. Κι όταν λέμε «καλάθι της νοικοκυράς» ή «καλάθι του καταναλωτή», μιλάμε για το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών βάσει των οποίων υπολογίζεται ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή, ο γνωστός μας «τιμάριθμος». Αυτός μετράει το κόστος ζωής, που βασίζεται στις μεταβολές των βασικών τιμών των αγαθών και υπηρεσιών, όπως είναι τα είδη διατροφής, τα ποτά, τα είδη ένδυσης και υπόδησης, η στέγαση, τα είδη νοικοκυριού, η Υγεία, οι μεταφορές κι οι επικοινωνίες, η αναψυχή κι η εκπαίδευση, η εστίαση κ.λπ. Ολα αυτά, χοντρικά, με τον καιρό ακριβαίνουν, ενώ οι μισθοί για τον πολύ κόσμο παραμένουν στάσιμοι, εάν δεν μειώνονται δηλαδή.
Τελικά, ως συνήθως, η ποίηση έχει πάντα δίκιο και τον τελευταίο λόγο στα μείζονα ζητήματα που ταλαιπωρούν το μέσα και το έξω τοπίο του ανθρώπου: ο Οδυσσέας Ελύτης, στο «Σηματολόγιον», είχε γράψει: «Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει».
