Γράφει η Ζωή Μπέκιου, φοιτήτρια Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, απόφοιτος του 2ου ΓΕΛ Πύργου

Ποιος θα το φανταζόταν ότι το σχολείο από το οποίο πέρσι φύγαμε θα μεταμορφωνόταν σε κάτι που ονομάζεται «Ωνάσειο»; Μια «σπουδαία τιμή», λένε. Στην πράξη, όμως, μοιάζει περισσότερο με φίλτρο που αφήνει μέσα μόνο όσους θεωρούνται άξιοι και καθιστά τους υπόλοιπους απλώς θεατές. Αλλά βέβαια, ποιος χρειάζεται τη γνώμη αυτών που ζουν την καθημερινότητα της παιδείας; Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί… όλοι περιττοί.

Από τη μια, μαθητές που πρέπει αδιάκοπα να αποδεικνύουν ότι δικαιούνται να βρίσκονται στο ίδιο τους το σχολείο. Από την άλλη, καθηγητές που γίνονται αναλώσιμοι κομμάτια μιας νέας «ιδανικής» εικόνας.

Κι όμως, οι δικές μου αναμνήσεις από το 2ο ΓΕΛ Πύργου είναι ζωντανές και φωτεινές. Ένας σύλλογος καθηγητών γεμάτος χιούμορ, ενότητα και αγάπη για τα παιδιά. Συμμαθητές που δεν τους χώριζε ο βαθμός, αλλά η φιλία και η κοινή μας πορεία. Δεν υπάρχει κοινωνία αρίστων παρά μόνο σε φιλοσοφικές πραγματείες.

Ως περσινή μαθήτρια, δεν βλέπω αριστεία εδώ. Βλέπω ένα σχολείο που χάνει την ψυχή του, την ιστορία του και τον χαρακτήρα του έναν χώρο που κάποτε χωρούσε όλους. Γιατί η αριστεία χωρίς ισότητα, χωρίς διάλογο, χωρίς ανθρώπινη ζεστασιά, δεν είναι όραμα, είναι απλώς ένα καλοστημένο σύνθημα.