Γράφει η Αστάθεια
Ήμουν παιδούλα, στα τέλη των ‘60ς/αρχές ’70ς, όταν ρώτησα τη μαμά μου γιατί δεν κάνουμε Ρεβεγιόν στο σπίτι.
Είχα μάθει για αυτά διαβάζοντας «Μανίνα» και «Κατερίνα» – τα περιοδικά των κοριτσιών της εποχής, όπως επίσης και κρυφαναγνώσεις στα περιοδικά «Γυναίκα» και «Ρομάντζο» που διάβαζε η μαμά μου. Επίσης ήταν και η «Ραδιοτηλεοραση» που μας προϊδέαζε για φαντασμαγορικά shows στο Ε.Ι.Ρ.Τ.
Η μαμά μου απάντησε ότι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι νηστεύουμε και μετά την λειτουργία, – που γινόταν στο χάραμα και την παγωνιά – , θα τρώγαμε ομελέτα με τα συκωτάκια της γερόκοτας, που από το προηγούμενο βράδυ σιγόβραζε στη μαρμίτα.
Μετά ένα επαγγελματικό ταξίδι του πατέρα μου στην Αθήνα ήρθε το δώρο μου, που εντεύθεν αποτελεί τελετουργία ως Χριστουγεννιάτικο Ρεβεγιόν. Τα Άπαντα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη! Ήμουν 11 χρονών και – έκτοτε – από κείνη την 4τομη δερματόδετη έκδοση διαβάζω κάτι.
Ένα παράλληλο γεγονός που με σημάδεψε ήταν η γαλοπούλα – αυτό το άνοστο πτηνόν-, που σηματοδοτούσε τα Ρεβεγιόν της νέο-ανερχόμενης αστικής τάξης της μικρής μας πόλης.
Θυμάμαι τον γαλοβοσκό (ναι!!!) να περιοδεύει με ένα ραβδί και τα-προς σφαγήν-γαλόπουλα στην οδό Πατρών!!!
Και μετά οι νοικοκυραίοι να φέρνουν τα σφαγμένα πουλιά (τραυματική εμπειρία) να τα φουσκώσουν με τον «αέρα» που είχαμε στο βενζινάδικο-για τα ελαστικά των οχημάτων-για πιο εύκολο ξεπουπούλιασμα. Το μόνο που με εντυπωσίασε ήταν τα αρσενικά γαλιά με την «γουρουνίσια γόρτσα» στο λαιμό!
Δεν στρώθηκε ποτέ γιορτινό τραπέζι στο σπίτι μας την Παραμονή των Χριστουγένων, παράδοση που κρατάω ακόμα και τώρα.
Χριστούγεννα για μένα είναι το μεσημέρι-το χριστουγεννιάτικο τραπέζι-με την βραστή γερόκοτα και την σούπα αυγολέμονο.
Καλή χώνεψη!
&
Χρόνια Πολλά!!!
