Γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή
Τι σχέση μπορεί να έχει μια Περσίδα πριγκίπισσα με έναν λαϊκό τραγουδιστή; Λογικά, καμία, με εξαίρεση το προσωνύμιό τους: η μία έγινε διεθνώς γνωστή ως «θλιμμένη» ενώ ο άλλος ήταν τοπικά γνωστός ως «πονεμένος». Πρόκειται για τη Σοράγια που η ζωή της μοιάζει με παραμύθι (χωρίς χάπι εντ) και για τον Πάνο Γεωργούλη, έναν Πυργιώτη τραγουδιστή που πέθανε τον περασμένο μήνα σε ηλικία 74 χρονών και η κηδεία του έγινε ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη.
Λίγοι τον ήξεραν με το επώνυμό του. Για τους συμπολίτες του ήταν ο «Πανούλης ο Πονεμένος». Για δεκαετίες τραγουδούσε σε νυχτερινά κέντρα του Πύργου, σε ταβέρνες και καφενεία. Δεν έκανε καριέρα στη δισκογραφία, ενώ η είδηση του θανάτου του δεν έφτασε στις αθηναϊκές εφημερίδες. Δύο είναι οι εκδοχές για το «Πονεμένος». Σύμφωνα με την πρώτη, τον είπαν έτσι επειδή η μεγάλη αγαπημένη του, που ήταν κι αυτή τραγουδίστρια, τον πρόδωσε για κάποιον άλλο και ανέβηκε στην Αθήνα για να κάνει καριέρα όπως της είχε τάξει ο Άλλος. Έκτοτε ο Πανούλης ήταν απαρηγόρητος, θρηνούσε τη χαμένη του αγάπη κι έτσι τον βάφτισαν Πονεμένο. Όμως αυτή η εκδοχή ανήκει στο χώρο του λαϊκού μύθου. Το πιθανότερο είναι ότι τον είπαν «Πονεμένο» επειδή τραγουδούσε λυπητερά τραγούδια του ’60. Στιβαρή φωνή, θύμιζε Καζαντζίδη και Διονυσίου.
«Τρυφερό» και «σοβαρό» και «άρχοντα» τον χαρακτηρίζει ο τοπικός Τύπος. Ένας βιοπαλαιστής, ένας προλετάριος της τέχνης του τραγουδιού που καμία τηλεοπτική εκπομπή δεν τον καταδέχτηκε, όμως έχει μείνει στις καρδιές και στις αναμνήσεις χιλιάδων συμπολιτών του που τον έχουν ακούσει να τραγουδάει.
Η Σοράγια έζησε στα πούπουλα, ακόμα και όταν έχασε τον τίτλο της αυτοκράτειρας. Στα χρόνια των μνημονίων και αργότερα είναι ζήτημα αν ο Πανούλης έκανε 1-2 μεροκάματα την εβδομάδα και αυτά κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Από ό,τι μου λένε Πυργιώτες φίλοι μου, συνήθως τα μεροκάματα είναι γύρω στα 60 ευρώ. Και το φαγητό του καλλιτέχνη στο τέλος της βραδιάς.
Μόνο μία φορά τον είχα ακούσει να τραγουδάει, σε μια παραθαλάσσια ψησταριά στην Κουρούτα της Αμαλιάδας. Τον συνόδευε ένας εξαιρετικός ακορντεονίστας, ο Διονύσιος (Σάκης) Χασαλεύρης. Και όσο τους άκουγα, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν η ζωή τους εκτός μαγαζιού, η παλιά ζωή, η τωρινή και η μελλούμενη.
Εκατοντάδες είναι οι Πανούληδες, στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, που επιβιώνουν με πενιχρά και αραιά μεροκάματα. Νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, οργανοπαίχτες και τραγουδιστές, ανάμεσά τους και πολλοί μουσικοί του δρόμου. Πονεμένοι ή χαμογελαστοί, αξιοπρεπείς και περήφανοι, αξίζουν το σεβασμό μας. Όχι μόνο να μην τους ξεχνάμε, αλλά και να μην τους προσπερνάμε, να τους ακούμε, να τους αναγνωρίζουμε.
Στο video o “Πονεμένος Πανούλης” τραγουδά:
