Τα social media βλάπτουν σοβαρά την υγεία των παιδιών μας

Ο διευθύνων σύμβουλος του YouTube, είναι  ο τελευταίος σε μια μακριά λίστα στελεχών της τεχνολογίας που παραδέχονται ανοιχτά ότι ελέγχουν — και συχνά περιορίζουν δραστικά — τη χρήση social media στο σπίτι τους. «Περιορίζουμε τον χρόνο τους. Τις καθημερινές είμαστε πιο αυστηροί, τα Σαββατοκύριακα λιγότερο», λέει. Όχι από ηθικό πανικό. Από εμπειρία. Ξέρει ότι η ώρα που περνούν στο YouTube ή αλλού στον ψηφιακό κόσμο είναι ώρα που χάνουν από το παιχνίδι, την κοινωνικοποίηση, την άθληση, από το ξεφύλισσμα ενός βιβλίου.

Δεν είναι βεβαίως όλα στραβά στα social media. Αλλά μέσα από τα καλά υπάρχει και η τοξικότητα, υπάρχει η προβολή και το κυνήγι μιας τελειότητας που δεν τη συναντάς στον πραγματικό κόσμο, μία ανεξέλεγκτη επίδειξη «προτύπων», που αγχώνει ή ακόμη και καταρρακώνει τους εφήβους,

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν τα social media μπορούν να γίνουν επικίνδυνα για παιδιά και εφήβους. Οι ίδιοι οι δημιουργοί τους απαντούν σιωπηλά: ναι, μπορούν. Το ερώτημα είναι γιατί η υπόλοιπη κοινωνία κάνει ακόμη ότι δεν το βλέπει.

Η κάλπη

Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο εκλεκτός της κυβέρνησης  για την προεδρία στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών υπέστη σωστή πανωλεθρία.

Ο κ Αναστασόπουλος συνετρίβη κατά τον δεύτερο γύρο των εκλογών με ένα ποσοστό κοντά στο 38%, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

 Το θέμα μας είναι ότι ο συμπαθής αυτός κυριουλης ενεφανίσθη ως ο απόλυτα μητσοτακικός υποψήφιος, υποστηρίχθηκε από όλον τον φιλοκυβερνητικό Τύπο,  χρησιμοποιήθηκε σε όλη του την έκταση ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου στο Διαδίκτυο, και ενώ τον στήριξαν εμφανώς και δυναμικά τα περισσότερα μέλη  της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα ήταν… τζίφος! Και στον πρώτο γύρο, στις «καθαρές» εκλογές που λένε, έλαβε μόλις 22,49%.

Δεν θέλω να γίνω κακός με τους… δημοσκόπους μας, και την «εφευρετικότητά» τους, όπως λ.χ. αυτή η περίφημη, μοναδική, «εκτίμηση ψήφου», αλλά την επόμενη φορά που θα δημοσιοποιήσουν μια έρευνα, ας έχουν κατά νου, ότι όπου στήνονται κάλπες τα ποσοστά της ΝουΔου είναι εκεί γύρω στο 22%, και πολύ σας λέω…

Συνταξιούχοι δύο ταχυτήτων!

Το χάσμα ανάμεσα στις νέες συντάξεις του Δημοσίου με εκείνες που προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα, διευρύνεται συνεχώς και δημιουργεί μεγάλες ανισότητες ανάμεσα στους συνταξιούχους.

Τον Νοέμβριο οι νέοι συνταξιούχοι του Δημοσίου έλαβαν σχεδόν διπλάσιες συντάξεις από αυτούς του ιδιωτικού τομέα! Είναι πρόδηλο πως έχει διαμορφωθεί μια σταθερή συνθήκη «συνταξιούχων δύο ταχυτήτων», μ’ αυτούς που προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα και βγαίνουν στη σύνταξη, να είναι αισθητά…ριγμένοι σε σχέση με αυτούς του Δημοσίου.

Σύμφωνα με την μηνιαία έκθεση του Ενιαίου Συστήματος ελέγχου και πληρωμών συντάξεων «Ήλιος» για τον Νοέμβριο, οι νέες κύριες συντάξεις γήρατος που εκδόθηκαν για πρώην εργαζόμενους στον Ιδιωτικό Τομέα, δεν ξεπέρασαν τα 787,91 ευρώ, μικτά, ενώ σχεδόν διπλάσιες, στα 1,503,67 ευρώ ήταν οι νέες κύριες συντάξεις γήρατος που εκδόθηκαν τον ίδιο μήνα για δικαιούχους, οι οποίοι προέρχονταν από το Δημόσιο. 

Με τα χρήματα των Ρώσων;

 Είναι πλέον φανερό ότι ο Τραμπ  δεν υπολογίζει και πολύ την Ευρώπη. Δεν αντιμετωπίζει την ΕΕ ως ισότιμο συνομιλητή στις συζητήσεις για την ειρήνευση στην Ουκρανία και στις διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του νέου status quo με τη Ρωσία.

Υπάρχουν λοιπόν δύο διαφορετικές γραμμές στη Δύση ως προς τη διαχείριση του ουκρανικού και την αντιμετώπιση της “ρωσικής απειλής”, που έρχεται ως εφιάλτης στα όνειρα των Ευρωπαίων.

Το περίεργο και απροσδόκητο είναι ο Τραμπ, ο θεωρούμενος “ακροδεξιός”, “αυταρχικός” και… “σαματατζής” ηγέτης, προσπαθεί να τα βρεί με τον Πούτιν, επιδιώκοντας μία συμφωνία άμεσης ειρήνευσης. Ενώ οι “φιλελεύθεροι” Ευρωπαίοι που ομνύουν στη δημοκρατία, στην ειρήνη και τη διεθνή συνεργασία, επιδίδονται σε κούρσα εξοπλισμών και ετοιμάζονται για πόλεμο.

Μετά τις ποικίλες αντιρρήσεις που πρόβαλαν στο σχέδιο ειρήνευσης του Αμερικανού προέδρου, τώρα κάνουν ένα ακόμη βήμα για να αποτρέψουν οποιαδήποτε πιθανότητα συμφωνίας με τη Μόσχα, δημιουργώντας τετελεσμένα: Αποφασίζουν να “κατάσχουν”  τα δεσμευμένα ρωσικά κεφάλαια 225 δισ. ευρώ και να τα δώσουν ως βοήθεια στην Ουκρανία.

 Είναι μία κίνηση, που το πιθανότερο είναι να προκαλέσει “αντίποινα” από ρωσικής πλευράς και να τορπιλίσει κάθε προσπάθεια ειρήνευσης.

 Ίσως αυτός ακριβώς να είναι ο στόχος των Ευρωπαίων που… κοιμούνται και ξυπνούν με τον φόβο της ρωσικής “αρκούδας”, τον οποίο χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για τη μετατροπή των εθνικών οικονομιών τους σε “οικονομίες πολέμου”

Πανικόβλητη μεν αλλά αδιάλλακτη δε

Το όχι των αγροτών στην συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη φαίνεται πως έπιασε απροετοίμαστο το κυβερνητικό επιτελείο.

Οι αγρότες ξεκαθάρισαν ότι δεν αποχωρούν χωρίς απτές δεσμεύσεις και ότι δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν τη συνοχή μιας πρωτοφανούς κινητοποίησης μπαίνοντας σε έναν διάλογο που θεωρούν προσχηματικό, με αρχή αλλά χωρίς ορατό τέλος.

Απέναντι σε αυτή τη δυναμική, η κυβέρνηση επέλεξε τη γνωστή συνταγή: επίκληση στον «διάλογο», κούνημα του δαχτύλου και προσπάθεια ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι διπλό. Από τη μία, δεν δείχνει διατεθειμένη  να αναλάβει δεσμεύσεις που θα ικανοποιούσαν έστω ένα σημαντικό μέρος των αιτημάτων

Από την άλλη, φοβάται να εμφανιστεί ότι υποχωρεί υπό πίεση, γιατί κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως πολιτική ήττα. Έτσι επιλέγει την ακινησία, ελπίζοντας ότι ο χρόνος ή η κόπωση θα λυγίσουν τα μπλόκα.

Μόνο που αυτή τη φορά τα δεδομένα δεν είναι με το μέρος της.

Η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίζεται αδιάλλακτη, αλλά πίσω από τις δηλώσεις περί «διαλόγου χωρίς μπλόκα» κρύβεται πανικός. Που, σπανίως, είναι καλός σύμβουλος.

Το πάνελ της ΙΘΑΚΗΣ

Αν στην Αθήνα «παρουσίασε» την ακαδημαϊκή και τεχνοκρατική «πτέρυγα» των ανθρώπων που θα τον συνοδεύσουν στο νέο εγχείρημα, στην εκδήλωση της Πάτρας, είναι σαφές ότι ο Αλέξης έχει διαφορετική στόχευση.

Αρχικά, είναι δεδομένο ότι περιέχει ισχυρό «άρωμα» Σοσιαλδημοκρατίας. Ο Γιώργος Σιακαντάρης, είναι από τους θεωρητικούς του χώρου στην Ελλάδα. Ανήκει στην «Ανανεωτική Αριστερά», ενώ ουδείς μπορεί να προσπεράσει ότι έχει διατελέσει επικεφαλής του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών (ΙΣΤΑΜΕ) «Ανδρέας Παπανδρέου».

Στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, εντάσσονται και οι Βασίλης Αϊβαλής και Γιώργος Παππάς. Μόνο που εκτός από προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, οι εν λόγω είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την Πάτρα. Σε κοινωνικό επίπεδο, δε, ο μεν Αϊβαλής έχει υπάρξει πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου της πόλης, ο δε Παππάς είναι πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Βορειοδυτικής Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας.

Μια γενιά που αναζητά χώρο να ονειρευτεί

Οι νέοι και οι νέες στην Ελλάδα σήμερα δεν ζουν την «προνομιακή» φάση που άλλοτε θεωρούνταν αυτονόητη για τη νεολαία. Αντίθετα, όπως αποτυπώνεται σε πρόσφατη ποιοτική έρευνα της Prorata η νεότητα βιώνεται σήμερα ως μια διαρκής διαχείριση δυσκολιών, ως μια «μεταβατική κατάσταση χωρίς έξοδο», εγκλωβισμένη ανάμεσα στην πρόωρη ωρίμανση και στην καθυστερημένη ενηλικίωση.

Η έρευνα δείχνει ότι τα υλικά και κοινωνικά εμπόδια που βιώνει η νεολαία δεν είναι απλώς προβλήματα προς επίλυση, αλλά δομικά εμπόδια ενηλικίωσης. Η ακρίβεια δεν είναι ένα επιμέρους βάρος, αλλά «το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνονται όλα τα υπόλοιπα»· οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας σπάνια επιτρέπουν οικονομική αυτονομία.

Αυτά τα δεδομένα συνθέτουν μια κατάσταση όπου όλες οι «πόρτες ενηλικίωσης» είναι κλειστές ή δυσλειτουργικές: εργασία, οικονομική αυτονομία, κατοικία, δημιουργία οικογένειας, ακόμη και ο ελεύθερος χρόνος. Η «παρατεταμένη νεότητα» δεν είναι πια προνόμιο ή επιλογή – είναι φόβος και αίσθηση αδιεξόδου. Η έρευνα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: οι νέοι και οι νέες της χώρας δεν αισθάνονται ότι ζουν μια «νιότη». Νιώθουν ότι ζουν μια διαρκή αρχή χωρίς δυνατότητα συνέχειας.

Εθνική επιτυχία;

Δεν πιστεύω ότι εθνική επιτυχία μπορεί να είναι απλώς η ανάληψη της ευθύνης ενός ευρωπαϊκού οργανισμού. Για να το πω πιο σωστά: θα πρέπει να συνδυάζεται και με άλλα στοιχεία για όσους ζουν σε αυτή τη χώρα.

Και αναρωτιέμαι έτσι ποια «εθνική επιτυχία» εκπροσωπεί το γεγονός ότι η χώρα μας είναι στις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρώπη ως προς την αγοραστική δύναμη των μισθών;

Πόσο «εθνικά υπερήφανοι» πρέπει να είμαστε μετά το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και όλη τη δυσωδία των «Φραπέδων», των «Χασάπηδων» και τη διασπάθιση των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων;

Σε ποια κατηγορία «εθνικού επιτεύγματος» εντάσσεται το σκάνδαλο των υποκλοπών, όπου με κέντρο το Μέγαρο Μαξίμου, είχε στηθεί μηχανισμός παρακολούθησης δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών, δικαστών, υπουργών και ανώτερων αξιωματικών;

Είναι «εθνική επιτυχία» το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποσχέθηκε – δια στόματος μάλιστα Κυριάκου Πιερρακάκη – ιδιωτικά πανεπιστήμια «επιπέδου Harvard» και αντί για αυτό μας ήρθαν ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων που μάλιστα όσο χαμηλά και εάν βάζει η κυβέρνηση τον πήχη των προδιαγραφών, αυτά κατορθώνουν να περνούν από κάτω;

Πράγμα που σημαίνει ότι όσα non paper και υπαγορευμένα δημοσιεύματα και εάν γραφτούν, στο τέλος της ημέρας η κοινωνία θα ασχολείται με το εάν έχει να πληρώσει το ενοίκιο ή το δάνειο, το λογαριασμό στο σουπερμάρκετ, το χωράφι που «παράγει» περισσότερα έξοδα παρά έσοδα, την αγωνία για ένα αύριο που φαντάζει όλο και πιο δύσκολο…