Γράφει η Ιωάννα Παναγιωτοπούλου, 15 ετών, 2ο ΓΕΛ Πύργου
Στην ταινία «Το αγόρι με το ροζ παντελόνι» οι συμμαθητές του Αντρέα τον κοροϊδεύουν επειδή αποφάσισε να φορέσει το παντελόνι που ξέβαψε στο πλύσιμο και έγινε… ροζ. Όπως φαίνεται, το ροζ είναι πολύ ‘κοριτσίστικο’ για να το φοράει ένα αγόρι.
Γενικότερα, δεν είναι σπάνιο να απαρνούνται τα αγόρια το ροζ, αφού έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που τους επιβάλλει την αρρενωπότητα. Ωστόσο, αν μιλήσουμε με κορίτσια, περίπου στη μέση του δημοτικού, βλέπουμε ότι και αυτά απαρνούνται όλο και περισσότερο το ροζ, το μωβ και όλα τα «κοριτσίστικα». Είναι όμως πραγματικά για το χρώμα; Δεν θα το ‘λεγα. Έχοντας περάσει κι εγώ τη φάση «σιχαίνομαι το ροζ», νομίζω πλέον είμαι σε θέση να μιλήσω εκ μέρους των μικρών φεμινιστριών. Γιατί αναφέρομαι στα κορίτσια έτσι; Μα φυσικά γιατί αυτή η αποστροφή προς το ροζ είναι μια δήλωση κατά της πατριαρχίας, ακόμα και αν η μέθοδος δεν είναι η καλύτερη. Όλη μας την παιδική ηλικία, λαμβάνουμε ως δώρο ροζ ρούχα, ροζ παιχνίδια (μην ανοίξουμε τώρα αυτή τη συζήτηση) και μόλις πέσει το μάτι μας πάνω σε κάτι διαφορετικό μας έρχεται η αγαπημένη φράση «Μα αυτό είναι αγορίστικο». Έτσι, τα κορίτσια με το να πετάξουν τους φιόγκους, να φορέσουν το καπέλο ανάποδα και να αρχίσουν να κλωτσάνε μια μπάλα δηλώνουν με τον τρόπο τους ότι δεν είναι απλά ένα όμορφο πρόσωπο, ούτε αυτό που θέλει η κοινωνία να είναι (νοικοκυρά, μητέρα, μοντέλο, κλπ) αλλά το δικό τους μυαλό και η δική τους προσωπικότητα. Ίσως λοιπόν να χρωστάμε ένα μεγάλο συγγνώμη στα κορίτσια που «δεν είναι σαν τις άλλες» καθώς όπως είδαμε κάνουν με αυτόν τον τρόπο μια κίνηση κατά της πατριαρχίας ακόμα και αν στην προσπάθεια για χειραφέτηση καταλήγουν να μειώνουν άλλες κοπέλες.
