Του Σωτήρη Σωτηρόπουλου
Κάθε χρόνο θυμάμαι, νοσταλγώ και επαναλαβάνω….
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΣΗΜΑΝΤΡΑ….
-Πολυτεχνείο 1973…
-Πολυτεχνείο 1989…
-Πολυτεχνείο (σήμερα) 2025
Όσο μπορώ, αποφεύγω να εμφανίζω οικογενειακές μου φωτογραφιες και αφηγήσεις.
Όμως σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα για τους απανταχού συνέλληνες και η επέτειος του “ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973” εχει μια ξεχωριστή σημασία για μένα και την συμβία μου Μαρια…
Εν ολίγοις:
1. Το 1973 σαν σήμερα, είμαστε μαζί…. Σε όλα. Εγώ ειδικευόμενος εφημέρευα στο Νοσοκομείο Παίδων. Εκείνη φοιτήτρια Ιατρικής στο 5ο έτος, μικρομάνα στον γιο μας 8 μηνών και εγκυμονούσα στον 4ο μήνα την πρώτη κόρη μας . Και όμως, η ΜΑ-Σ ήρθε στο Νοσοκομείο την επομένη μέρα των γεγονότων και μετά την εφημερία μου, οι δυο μας περάσαμε το πρωί μπροστά απο την είσοδο του κτιρίου του Πολυτεχνείου, βλέποντας τον χαλασμό και τα συντρίμμια που άφησαν οι ολετήρες (λιωμένα αυτοκίνητα κλπ)!!!… Τόσο μυαλό κουβαλούσα τότε που πήρα την έγκυο γυναίκα μου να πάμε στη “φωλιά των λύκων”!!!!..,
2. Κύλησαν τα χρόνια, μεγάλωναν τα παιδιά μας (τα δυο πρώτα η Μαρία γέννησε, ενώ ήταν φοιτήτρια, χωρίς να χάσει ούτε μια εξεταστική περίοδο!…) κι εγώ από πολύ μικρά έπαιρνα τα παιδιά (καλή ώρα, όπως κάνουν και άλλοι πολλοί γονείς μέχρι και σήμερα) και τα πήγαινα να αποθέσουν με σεβασμό ένα κόκκινο γαρύφαλλο στην ηρωική πόρτα που έριξαν τα τανκς των σφετεριστών της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ….
3. Εγώ και η Μαρία, απλοί θεράποντες του όρκου του Ιπποκράτη που δώσαμε και διά βίου ενεργοί πολίτες από διαφορετικά μετερίζια (εγώ έντονα κοινωνικοπολιτικά, εκείνη πολιτιστικά-Ειρηνιστικά) είμαστε παρόντες στον αέναο αγώνα κοινωνικής προσφοράς και δράσης και η Μαρία, να διαπρέπει στον χώρο της Λογοτεχνίας με διακρίσεις (βραβεία κλπ) με θέματα Ειρήνης και Δημοκρατιας στο πνεύμα του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973 και βασικό στέλεχος του Παγκόσμιου Κινήματος κατά των Πυρηνικών (σε Οργανώσεις με Βραβεία Νόμπελ Ειρήνης το 1986 και 2017)..,,
4. Γύρω στο 1990 πήρα και πάλι τα παιδιά μας που πλέον ήταν στη προεφηβική και εφηβική ηλικία και πήγαμε μαζί να αποθέσουμε ένα γαρύφαλλο στη ηρωική πόρτα των αγώνων του Πολυτεχνειου…
5. Εμείς, δηλ εγώ και η Μαρία, δεν τολμήσαμε ποτέ να δωσουμε “γραμμη” ή “καθοδήγηση” για την ιδεολογική και πολιτική (με την ευρεία ή στενή εννοια) στα παιδιά μας, μέχρι που έγιναν ακαδημαϊκοί πολίτες…. Απλά, αφήναμε τα ίδια να κρίνουν τι δρόμο θα διαλέξουν στη ζωή τους. Και καταφέραμε αυτό που οραματιζόμαστε, δηλαδή να γίνουν ελεύθεροι πολίτες ακολουθώντας τον δικό τους δρόμο, με μεγάλη επιτυχία στον ατομικό, επιστημονικό και επαγγελματικό τομέα… Και για το μόνο που είναι περήφανα τα παιδιά μας σήμερα, είναι η πορεία των γονιών τους που ανάλωσαν την ζωή τους στην αέναη κοινωνική προσφορά και δράση, χωρίς τα ίδια να “μας μοιάσουν” σε όλα… Μας “έμοιασαν” στα περισσότερα και τα καλλίτερα και λιγότερο στα “επαναστατικά” μας !!.,,
Άλλωστε βλέπουν, οτι μπορεί να άλλαξαν σήμερα οι εποχές, πλην δεν άλλαξαν οι προσδοκίες και τα αιτήματα της δικής μας εποχής. Αντίθετα είναι περισσότερο επίκαιρα, τις σημερινές μέρες που ζούμε…
Εγώ, είμαι πλέον σε ηλικία που δεν πηγαίνω στις αγωνιστικές πορείες για την επέτειο του “ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973” και το μόνο που περιμένω είναι και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, να έχουν -όπως μέχρι σήμερα- εμπεδωμένες μέσα τους τις πανανθρώπινες αξίες και τα μηνύματα που εξέπεμψε εκείνη η ηρωική εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟΥ …
Άμποτε!.
Υ.Γ. Εκ καθήκοντος -τιμής ένεκεν- παραθέτω και τη στιγμή που μια εμβληματική μεγάλη μορφή της Ελλάδας, ο αξέχαστος ήρωας της Δημοκρατίας Μανώλης Γλέζος καταθέτει στεφάνι στον ιερό χώρο του Πολυτεχνείου!
