Του Παναγιώτη Φλεβοτόμου
Τα τελευταία χρόνια, η Ηλεία μοιάζει να σβήνει σιωπηλά από τον χάρτη της ανάπτυξης. Οι νέοι φεύγουν, τα χωριά αδειάζουν, τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα και οι κοινότητες χάνουν τον παλμό τους. Κι όμως, αυτή η γη, που κάποτε έθρεφε οικογένειες, όνειρα και πολιτισμό, δεν αξίζει μια τέτοια μοίρα.
Η Ηλεία έχει χάσει πολλά. Οι πυρκαγιές, η υποβάθμιση των υποδομών, η εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα και η απουσία στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης έχουν οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο που βαθαίνει χρόνο με τον χρόνο.
Όμως, η ευθύνη δεν είναι μόνο της πολιτείας. Είναι και συλλογική. Για χρόνια αφήσαμε τα χωριά μας να μαραζώνουν, θεωρώντας πως η λύση βρίσκεται πάντα «αλλού» και ο πολίτης κατέληξε έρμαιο της κάθε τυχοδιωκτικής πολιτικής κυνηγώντας το εφήμερο κέρδος που στην πραγματικότητα ήταν λίγα ψίχουλα για να κάνει τα στραβά μάτια στην διάλυση κάθε έννοιας συλλογικότητας. Κι όμως, η λύση μπορεί να είναι εδώ, στα ίδια χώματα, αν τα δούμε με νέο βλέμμα.
Η ένταξη των χωριών της Ηλείας σε ολοκληρωμένα προγράμματα ανάπτυξης δεν είναι πολυτέλεια· είναι αναγκαιότητα. Χρειάζονται υποδομές, δρόμοι, σχολεία και υγεία, αλλά και κάτι παραπάνω: χρειάζεται όραμα.
Πρέπει να στηριχθούν νέες μορφές παραγωγής, αγροτουρισμός, τοπικά προϊόντα με ταυτότητα, και να δοθούν πραγματικά κίνητρα στους νέους να επιστρέψουν ή να μείνουν. Με ψηφιακές υποδομές, με πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις, με στήριξη στην καινοτομία.
Η Ηλεία μπορεί να γίνει πρότυπο πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης. Μπορεί να γίνει τόπος που ενώνει την παράδοση με τη σύγχρονη ζωή. Αλλά αυτό δεν θα γίνει αν συνεχίσουμε να βλέπουμε τα χωριά μας ως “χαμένες υποθέσεις”. Κάθε χωριό που σβήνει είναι ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας που χάνεται.
Η μάχη για να μείνουν οι νέοι στην Ηλεία είναι μάχη για να μείνει ο τόπος μας ζωντανός. Αν δεν την κερδίσουμε τώρα, ίσως αύριο να είναι αργά.
