18 χρόνια από τις φονικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007 στην Ηλεία
Γράφει ο Χρήστος Βορλόκας
Αν υπάρχει κάτι που στοιχειώνει συνειδήσεις από τις τεράστιες πυρκαγιές της Ηλείας, εδώ και 18 χρόνια, δεν είναι η πρωτοφανής οικολογική καταστροφή, ούτε οι απώλειες σπιτιών και περιουσιών χιλιάδων ανθρώπων. Δεν είναι ούτε το ολοκαύτωμα του Κρόνιου Λόφου της Ολυμπίας, παρ’ ολίγον και του αρχαιολογικού χώρου. Ούτε ακόμα οι πληγές που έμειναν στις ψυχές όσων έζησαν και θυμούνται αυτόν τον σύγχρονο Αρμαγεδδώνα.
Αυτό που μας στοιχειώνει είναι αδιαμφισβήτητα οι τραγικές και άδικες ανθρώπινες απώλειες. Είναι εκείνη η μάνα με τα τέσσερα παιδιά της που έσβησαν στην Αρτέμιδα, σύμβολα μιας παράλογης και αδιανόητης θυσίας. Είναι οι πυροσβέστες που πήγαιναν για τη δουλειά τους και χάθηκαν απ’ αυτήν. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι που προσπαθώντας να σώσουν κάτι απ’ το φτωχικό βιος τους, χάθηκαν κι αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι οι ανυποψίαστοι άνθρωποι που ξύπνησαν το πρωί με όνειρα και λίγες ώρες μετά, τα όνειρα έγιναν ο εφιαλτικός και μαρτυρικός τους θάνατος.
63 άνθρωποι, οι πενήντα σχεδόν από την Ηλεία και οι υπόλοιποι από άλλες περιοχές της Ελλάδας που βρίσκονταν στον τόπο μας, χάθηκαν εκείνη την μαύρη Παρασκευή αλλά και τις δύο επόμενες ημέρες στις φωτιές που έζωσαν ολόκληρο το νομό, από το νότο προς το βορρά. Αθώες ψυχές που πλήρωσαν με τη ζωή τους την αποτυχία μιας Πολιτείας να προστατεύσει τους πολίτες της από ακραία φυσικά φαινόμενα.
Η οδύνη, ο θρήνος, η απόγνωση, έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στην ψυχή μας. Αλλά και ένας θυμός που δεν λέει να ξεθυμάνει. Κι ένα διαρκές, βασανιστικό ερώτημα: θα μπορούσαν άραγε να είχαν σωθεί; Ίσως αν ζούσαμε σ’ ένα κανονικό κράτος, ναι. Ίσως αν είχαν γίνει όσα έπρεπε να έχουν γίνει, αν τα δάση ήταν αειφόρα και βιώσιμα, αν οι οδικές προσβάσεις ήταν αρτιότερες και ασφαλέστερες, αν η δασοπυρόσβεση ήταν καλύτερα οργανωμένη, εξοπλισμένη και στελεχωμένη, αν…
Με υποθέσεις όμως δεν αντιστρέφεται η σκληρή πραγματικότητα. Υπάρχει ωστόσο ένα χρέος: ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. Η λήθη θα ήταν ένας δεύτερος θάνατος των συνανθρώπων μας αλλά και μια ευθεία υπονόμευση του παρόντος και του μέλλοντος, του δικού μας και των παιδιών μας. Μόνο αν δεν ξεχάσουμε θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όσα ακόμη και σήμερα η Πολιτεία θέλει να «ξεχνά». Και τούτο το αφιέρωμα της «Πρωινής» σ’ αυτό αποσκοπεί, να διατηρήσει άσβεστη τη μνήμη αυτής της ανείπωτης τραγωδίας και να δώσει μιαν ιδέα γι’ αυτήν στους σημερινούς νέους και σε όσους δεν είχαν ζήσει εκείνες τις τραγικές στιγμές του τόπου μας.
Διότι η επίγνωση τέτοιων γεγονότων είναι ένα σημαντικό μάθημα ζωής και μια ευκαιρία για προβληματισμό. Μια ευκαιρία για βαθιά ενσυναίσθηση, για διαμόρφωση περιβαλλοντικής συνείδησης, για περισσότερη υπευθυνότητα, αλληλεγγύη αλλά και αποφασιστικότητα για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τον τόπο μας.
