Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας  που έχει καθιερωθεί να εορτάζεται στις 9 Μαρτίου, σηματοδοτεί τις θυσίες και τα επιτεύγματα των γυναικών όλου του κόσμου για πάνω από έναν αιώνα.

Στόχος της Ημέρας είναι μας υπενθυμίσει πως οι γυναίκες πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, σε όλους τους τομείς. Υπάρχει για να μας θυμίζει τις αδιάκοπες μάχες ενός αγώνα που δεν συναντά γεωγραφικά σύνορα, που εντοπίζουμε σε χώρους εργασίας, σε κοινοβούλια, στους δρόμους, σε κοινωνία και σε οικογένειες.  Στις 8 Μαρτίου, το μυαλό μας, η σκέψη μας, το ενδιαφέρον μας, η καρδιά μας στρέφεται στις γυναίκες κάθε ηλικίας, κάθε χώρας, βιοτικού επιπέδου, κοινωνικής προέλευσης, εκπαίδευσης, θρησκεύματος ή γλώσσας, σεξουαλικού προσανατολισμού και οποιουδήποτε άλλου χαρακτηριστικού και δυνατότητας, σε εκείνες που στερούνται δικαιωμάτων, όλο και συχνότερα ακόμη και της ίδιας της ζωής, λόγω φύλου.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Το 1911, η Ημέρα της Γυναίκας διοργανώθηκε στη Γερμανία με πρωτοπόρο τη θεωρητικό Κλάρα Τσέτκιν, μαζί με 100 εκπροσώπους από 17 χώρες.

Στη Ρωσία, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν πείστηκε από τη φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι και καθιέρωσε την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία στη χώρα, ωστόσο σύντομα το πολιτικό υπόβαθρο της γιορτής ξεθώριασε και πλέον η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο ως έκφραση αγάπης και εκτίμησης προς το ωραίο φύλο.

Από το 1975 η Ημέρα της Γυναίκας τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, για την ανάδειξη των γυναικείων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο.

Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως μέρα της γυναίκας σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωναν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ηταν μία από τις πρώτες κινήσεις διεκδίκησης δικαιωμάτων από γυναίκες.

Όταν πρωτοθεσμήθηκε η ημέρα αυτή, γυναίκες από διάφορα κράτη απαίτησαν να έχουν δικαίωμα ψήφου, το οποίο πρώτες οι γυναίκες της βρετανικής αποικίας της Νέας Ζηλανδίας απέκτησαν επισήμως το 1893.

Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκε περίπου ένας αιώνας για να αποκτήσουν το δικαίωμα αυτό οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία, καθώς μόλις το 2016 τους δόθηκαν δημόσια αξιώματα και ίσα εργασιακά δικαιώματα με τους άντρες.

Σήμερα, όταν μόνο το 1/5 των κοινοβουλευτικών εδρών καταλαμβάνονται από γυναίκες και υπάρχουν μόνο 19 αρχηγοί κρατών γένους θηλυκού (από τις περίπου 196 υποψηφιότητες), γίνεται αντιληπτό πως μπορούν να αλλάξουν ακόμη πολλά πράγματα.

Ωστόσο η  Ελλάδα για πρώτη φορά απέκτησε  Πρόεδρο της Δημοκρατίας γυναίκα, την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου στο ανώτατο Πολιτειακό αξίωμα, ενώ όλα τα τελευταία χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις στη χώρα μας έχουν γυναίκες υπουργούς ενώ αυξήθηκε ο αριθμός των γυναικών βουλευτών.

Οι αγώνες της γυναίκας του σήμερα

Οι τωρινοί στόχοι, οι οποίοι πρόκειται να έχουν την ίδια θεματολογία μέχρι το 2030, έχουν στόχους: τη διείσδυση των γυναικών, ως ένας πυρήνας, στην  παγκόσμια οικονομία και την καταπολέμηση την φτώχειας σε όλο τον κόσμο. Επίσης υπενθυμίζονται τα επιτεύγματα των γυναικών τον τελευταίο αιώνα, ενώ σε ορισμένες χώρες η σημερινή μέρα είναι εθνική αργία για το γυναικείο φύλο.

Εκτός από το μισθολογικό χάσμα που απασχολεί κρατικούς και μη φορείς, η προσπάθεια ευαισθητοποίησης όσον αφορά την γυναικεία κακοποίηση, είναι ακόμη ένα φλέγον ζήτημα.

Εκτιμάται ότι 120 εκ. Γυναίκες κάτω των 20 ετών έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Περισσότερο από το 1/3 των γυναικών σε όλο τον κόσμο έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία σε κάποια φάση της ζωής τους και κυρίως στην εφηβεία ή την περίοδο της εμμηνόπαυσης.

Στο άλλο μου μισό

Απέραντο θαυμασμό. Αυτό αισθάνομαι, με χίλιες δυο αφορμές, για τις γυναίκες όλου του κόσμου και όχι μόνο για τις Ελληνίδες. Γιατί μπορεί το γυναικείο να προσδιορίζεται ως το “ασθενές φύλο”, ωστόσο πρόκειται καταφανώς για το ισχυρότερο εκ των δύο. Ήταν απλώς κι αυτός ένας από τους μύθους που επινόησε ο “κομπλεξισμός” των ανδρών, προκειμένου να δώσει άλλοθι στον καταστατική ανισότητα και την θεσμοθετημένη και μη, καταπίεση των γυναικών. Σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποίησε το Πρόγραμμα Ανάπτυξης του ΟΗΕ (ΠΑΗΕ) και δημοσίευσε το ΑΠΕ-ΜΠΕ, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας την ερχόμενη Κυριακή, το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού εξακολουθεί να τρέφει προκαταλήψεις σε βάρος των γυναικών. Κι αυτό παρά τα βήματα προόδου τα οποία έχουν καταγραφεί, κυρίως στον λεγόμενο δυτικό κόσμο.

Έχουν περάσει 163 ολόκληρα χρόνια από τις 8 Μαρτίου του 1857, όταν σύμφωνα με ορισμένες ιστορικές πηγές, γυναίκες-εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία και τον ιματισμοό, πραγματοποίησαν μία εντυπωσιακά μαζική διαδήλωση για την εποχή στους δρόμους της Νέας Υόρκης, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση φέρεται να χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία, ωστόσο ‘ετσι κι αλλιώς σηματοδότησε μία μέρα ορόσημο στον αγώνα των εργαζόμενων γυναικών για κοινωνική δικαιοσύνη. Περίπου μισό αιώνα αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου 1909, στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτείνεται να καθιερωθεί ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής. για να φτάσουμε στο 1975, όταν και η γιορτή υιοθετείται επίσημα από τα Ηνωμένα Έθνη.

Η σύντομη ιστορική αναδρομή είναι απαραίτητη, καθότι κατά καιρούς η 8η του Μάρτη λαμβάνει μία εν πολλοίς ρομαντική διάσταση. Ο ρομαντισμός βέβαια υπάρχει και οφείλει να υπάρχει σε ό,τι αφορά την γυναίκα, όπως και η αγάπη, ο έρωτας και η απίστευτη ομορφιά με την οποία έχει προικίσει η φύση το θηλυκό γένος. Υπάρχουν όμως και τα σοβαρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρίσκονται. Από τις κλειτοριδεκτομές και τους λιθοβολισμούς της Ανατολής, μέχρι τις σεξουαλικές επιθέσεις και τις βαθιές ανισότητες της Δύσης, οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται σε έναν κόσμο ο οποίος ελάχιστα εκτιμά την συνεισφορά τους στην ίδια την ζωή.

Στην Ελλάδα, η κρίση χτύπησε με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα τις γυναίκες και κυρίως τις εργαζόμενες μητέρες, αφού το ούτως ή άλλως σαθρό τείχος προστασίας κατέρρευσε υπό των βάρος των μνημονιακών ρυθμίσεων. Τα ποσοστά ανεργία και οι σχετικοί δείκτες μιλούν από μόνοι τους. Κάπως έτσι σήμερα, εν έτει 2020, πλήθος αναπληρωτριών εκπαιδευτικών οδηγούνται στην παραίτηση για να διαφυλάξουν την εγκυμοσύνη τους ή ακόμη και για να θηλάσουν. Κατά τ’ άλλα, τους “πονάει” η υπογεννητικότητα και το δημογραφικό. Εμείς πάντως, ευχόμαστε ολόψυχα σε όλες τις γυναίκες χρόνια πολλά και ελπίζουμε να βρίσκουν πάντοτε το κουράγιο και τα ψυχικά αποθέματα μέσα τους για να αντέχουν. Γιατί έτσι και λυγίσουν, θα λυγίσουμε όλοι μαζί τους.

Απλήρωτη εργασία των «αόρατων» γυναικών: Η μεγαλύτερη ληστεία της ιστορίας!

12,5 δισεκατομμύρια ώρες εργασίας κάθε μέρα. Αόρατες! Απλήρωτες! Ανασφάλιστες! Και σε άθλιες συνθήκες! Τόσες δουλεύουν εντελώς τζάμπα οι γυναίκες του πλανήτη μας σε αυτό που, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Βάλτε τώρα όποια ωρομίσθια αμοιβή θέλετε, ακόμα και την πιο μικρή και ασήμαντη, και πολλαπλασιάστε επί τις 12,5 δισεκατομμύρια ώρες απλήρωτης γυναικείας εργασίας: Το ποσό που θα βγει θα είναι παραπάνω από αστρονομικό. Και αυτό για μια μόνο μέρα, όταν ξέρουμε πως η απλήρωτη γυναικεία δουλειά δεν έχει ούτε αργίες, ούτε ωράριο, 365 μέρες το χρόνο!

Η ετήσια έκθεση της OXFAM (1) στην οποία οφείλεται αυτός ο υπολογισμός της απλήρωτης γυναικείας εργασίας, ανεβάζει στα 10.800 χιλιάδες δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο το ποσό που θα έπρεπε να πληρώνουν στις απανταχού γης γυναίκες εκείνοι που επωφελούνται από την εργασία τους. ‘

Ο λόγος λοιπόν για εκείνους που (επ)ωφελούνται από την απλήρωτη γυναικεία εργασία, και που δεν είναι άλλοι από εκείνους που αρμέγουν κανονικά τους κάθε λογής εργαζόμενους και τις εργαζόμενες χωρίς όμως να δίνουν δεκάρα για να συντηρούν αυτούς και τις οικογένειές τους καθημερινά. Δηλαδή, χωρίς να πληρώνουν εκείνες που τους καθαρίζουν το σπίτι, τους ντύνουν και τους μαγειρεύουν, τους φροντίζουν, τους στηρίζουν συναισθηματικά, τους περιποιούνται όταν αρρωσταίνουν, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και προσέχουν τους πατεράδες και τους παππούδες τους και κάνουν τις χίλιες δυο εργασίες που απαιτεί αυτό που λέμε … ‘αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης’ στην εποχή του θριαμβεύοντα καπιταλισμού! Γιατί αν δεν έκαναν όλα αυτά και πολλά άλλα, θα ήταν το ίδιο το (καπιταλιστικό) σύστημα που θα κατέρρεε σε χρόνο ρεκόρ και τα κέρδη των καπιταλιστών του που θα γίνονταν καπνός…

Ωστόσο, προσοχή: Αυτή η ήδη αφόρητη κατάσταση γίνεται κιόλας ακόμα χειρότερη καθώς οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνήτες διαλύουν και εξαφανίζουν ό,τι έχει απομείνει από το Κοινωνικό Κράτος.

“ Στην πραγματικότητα, κι αυτό το ξέρουν όλοι, μέσα στην οικογένεια είναι οι γυναίκες που φορτώνονται σχεδόν αποκλειστικά, το βάρος -και μάλιστα απλήρωτο- όλων αυτών των βασικών κοινωνικών καθηκόντων του κράτους. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν: από τη μια, το νεοφιλελεύθερο κράτος ξεμπερδεύει οριστικά με τις ελλειμματικές κοινωνικές υποχρεώσεις του, που «διευρύνουν τα ελλείμματα και άρα το δημόσιο χρέος» κι από την άλλη μάς υποχρεώνει να τις επωμιστούμε δουλεύοντας εντελώς δωρεάν!”

Και όλα αυτά με το απαραίτητο παλιομοδίτικο σεξιστικό “ιδεολογικό” περιτύλιγμα “για τη δήθεν «γυναικεία φύση» (που) πάει χέρι-χέρι με την αντιμετώπιση της γυναίκας ως κατώτερου όντος, της οποίας το σώμα θεωρείται πάντα διαθέσιμο και στο οποίο επιτρέπεται να ξεσπάει ο (κάθε) άντρας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, που ήταν ήδη αναρίθμητα, πληθαίνουν στην εποχή του μνημονιακού καπιταλισμού…”

Όμως, στις ίδιες τις άμεσα ενδιαφερόμενες, στις γυναίκες κάτι έχει αλλάξει, και μάλιστα κάτι πολύ σημαντικό: Η αόρατη γυναικεία εργασία  αρχίζει να συζητιέται, να αμφισβητείται και να γίνεται… ορατή. Κι αυτό χάρη στις ίδιες, στο κίνημά τους που απλώνεται και γιγαντώνεται τελευταία όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν! Το νέο φεμινιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων γράφει ήδη ιστορία.