Η Ζαχάρω, επειδή κατείχε στρατηγική θέση κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής και μετέπειτα στον Εμφύλιο, έγινε απόπειρα τρεις φορές να καταληφθεί από τους αντάρτες μια και εκείνα τα χρόνια ήταν η μοναδική διέξοδος της Μεσσηνίας προς την Πάτρα και την Αθήνα.
Έτσι το μοναδικό άξιο λόγου ιστορικό γεγονός κατα τον Εμφύλιο για την περιοχή μας αποτελεί η “Μάχη της Ζαχάρως”. Όπως είναι ιστορικά παραδεκτό μετά τα σκληρά χρόνια του εμφυλίου οι υποστηρικτές της μιας πλευράς που για διάφορους εξωελλαδικούς παράγοντες υπήρξαν οι νικητές, στελέχωσαν όχι μόνο τα σώματα ασφαλείας, στρατό, χωροφυλακή, αλλά και όλο τον κρατικό μηχανισμό. Αξέχαστο το περιβόητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Όμως μαζί σε αυτή την πλευρά και μάλιστα στις πρώτες θέσεις βρήκαν στέγη όλοι οι χιτομάυδες, δοσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, κομπογιαννίτες, τραμπούκοι, μαυραγορίτες και λοιπά αποβράσματα, πράγμα μοναδικό σε όλη την Ευρώπη. Η δε κατάληξη των άλλων και δη των αγνών αγωνιστών είναι γνωστή και χιλιοτραγουδισμένη. Έτσι από αυτό το άδικο κράτος και το παρακράτος που υπήρξε παράλληλα, καθιερώθηκαν οι γνωστές ανά το πανελλήνιο γιορτές του μίσους που είχαν βασικό σκοπό την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας με τα εθνικόφρονα φρονήματα.
Η αντίστοιχη τέτοια στη Ζαχάρω γιορταζόταν στις 13 Οκτωβρίου και είχε πάρει τη μορφή επίσημης τοπικής γιορτής με όλες τις σχετικές φανφάρες και φανφαρονισμούς. Η ημέρα άρχιζε με το κροτάλισμα των δυο πυροβόλων, που ήταν στημένα το ένα στον προφήτη Ηλία και το άλλο απέναντι στο Μαυροβούνι. Όλη τη μαθητιώσα νεολαία μετά την παρέλαση την έστηναν στο χώρο του νεκροταφείου, δίπλα στο στρατιωτικό άγημα με τα όπλα επ΄ωμ και παρά πόδα και τη φιλαρμονική να παιανίζει πατριωτικά εμβατήρια. Σε αυτό το πανηγυρικό κλίμα(σημαίες και συναφή) όλοι οι φορείς και οι αρχές της πόλης κατέθεταν στεφάνια στους τότε πεσόντες της φρουράς της πόλης.. Ο τελετάρχης φώναζε:”Αθανάσιος …Τάδε”, “Παρών” φωνάζαμε όλοι μικροί και μεγάλοι, ” έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κατά την εν Ζαχάρω μάχη” ξαναφώναζε ο τελετάρχης και γινόταν κατάθεση στεφάνου από διάφορους από τους οποίους πάντα ξεχώριζε ο αρχηγός των Τ.Ε.Α. για την όλη του γραφική επισημότητα. Αυτό επαναλαμβανόταν με την ίδια εθνική κατάνυξη, μπόλικη έπαρση και κομπορρημοσύνη καμιά εικοσαριά φορές. Αυτή η γιορτή συνεχίσθηκε για αρκετά χρόνια μετά την πτώση της Χούντας.
Στην επέτειο του 1975 συνέβηκε ένα περιστατικό που τότε τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της κατεστημένης τάξης πραγμάτων και αρκετά την κοινωνική νηνεμία της Ζαχάρως με ήρωες τους νεαρούς Γιώργο Ζήρο και Χρ. Παπαδόπουλο (ενθουσιώδεις και φανατικοί, τότε κνίτης και μαοϊκός αντίστοιχα). Προκειμένου να αποδώσουμε την τιμή που αρμόζει στα νεαρά τότε παιδιά, που τώρα είναι αξιοσέβαστοι πολίτες με τον πρώτο δε να είμαστε κουμπαράκια, κάνουμε αυτή τη μικρή αναφορά γιατί έχει μείνει στα κατάστιχα της λήθης του παρελθόντος.
Καλό είναι να κάνουμε μια μικρή αναδρομή για εκείνη την εποχή προκειμένου να σχηματίσουν οι νεότεροι μια ιδέα για το κλίμα και το χρόνο που έγινε η θαρραλέα πράξη.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των περισσότερων ανθρώπων ήταν η πολιτικοποίηση και βασικό αίτημα της κοινωνίας, όχι μόνο στα πανεπιστήμια, ήταν η αποχουντοποίηση. Η εφτάχρονη δυναστεία των ανθρωποειδών δικτατορίσκων είχε μεν παρέλθει αλλά είχε αφήσει πολλά στίγματα και διάφορα σταγονίδια ακόμη κρατούσαν αξιόλογες θέσεις. Δεν αναφέρομαι στους χωροφυλάκους της τότε τάξης και ασφάλειας, που το λιγοστό μυαλό το είχε πάρει μαζί με τα μαλλιά τους ο φοίνικας των συνταγματαρχών για να κουτσουλάει ευκολότερα την γυαλιστερή καράφλα τους. Βεβαίως οι περισσότερο ξύπνιοι, που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, εν μία νυχτί μεταμορφώθηκαν σε σοσιαλιστές και μάλιστα αρκετοί το έπαιξαν και αντιστασιακοί.
Λοιπόν το περιστατικό!
13 Οκτωβρίου 1975….. “Νικόλαος …Τάδε” φωνάζει στεντορίως ο τελετάρχης και πριν ακουστεί το παρών από το πλήθος, ψηλά από το τούμπι ακούγεται δυνατά μια φωνή “π ρ ο δ ό τ η ς¨. Έπεσε αισθητή αναταραχή με πλήρη αμηχανία και λίγη τρομάρα. Στη συνέχεια μετά τα σχετικά σούρτα -φέρτα των παιδιών στο Α.Τ. έγινε μήνυση στην Κυπαρισσία όπου τα παιδιά δικάσθηκαν 8 μήνες φυλακή. Στο Εφετείο του Ναυπλίου όμως τα παιδιά αθωώθηκαν πανηγυρικά και γύρισαν στη Ζαχάρω θριαμβευτές και τροπαιούχοι. Αξίζει να τονίσουμε τα εξής:
-Στην Κυπαρισσία στα παιδιά συμπαραστάθηκαν μόνο οι Γιάννης Ζαφειρόπουλος, Γιάννης Σκουλαρίκης και Βασ. Παπαδόπουλος, μετέπειτα βουλευτές του Πασοκ, μια και τότε το έπαιζαν μεγάλοι επαναστάτες. Η δε τοπική και Νομαρχιακή οργάνωση του ΚΚΕ έμεινε εντελώς έξω από την ιστορία.
-Στο Ναύπλιο ο μεν Παπαδόπουλος είχε υποστηρικτές 4 δικηγόρους από την οργάνωσή του ο δε Ζήρος 1 από την Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Για φανταστείτε τι τσαγανό έπρεπε να διαθέτουν τα δύο παιδιά!
Μπράβο και τιμή λοιπόν στον Γιώργο Ζήρο και στον Χρήστο Παπαδόπουλο.
Θεόδωρος Κόλλιας
Διαχειριστής του yannitsochori.blogspot.com
