Στο ίδιο έργο θεατές. Επιλέγουμε πάλι την εύκολη αντιπαράθεση αντί για την δύσκολη σύνθεση. Γιατί μονίμως κοιτάζουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Η υγεία στο νομό νοσεί. Γνωστό σε όλους και ας το κρατάμε εφτασφράγιστο μυστικό. Η αιτία της κακοδαιμονίας επίσης γνωστή και έχει να κάνει αποκλειστικά με τις επιλογές μας.

Όταν θα έπρεπε να αποφασίσουμε με βάση τον ορθολογισμό, εδώ θριαμβεύει ο τοπικισμός. Αιθεροβάμονες μόνιμα πιστεύαμε ότι «είναι δικαίωμα» να έχουμε από ένα νοσοκομείο στη γειτονιά μας. Προτιμήσαμε την ποσότητα σε βάρος της ποιότητας. Τον καταμερισμό των δυνάμεων αντί της συγκέντρωσης.

Σήμερα θερίζουμε ότι σπείραμε. Αντί για κλίνες νοσηλείας χτίσαμε παντού νεκροκρέβατα. Ότι η υγεία –το πιο πολύτιμο αγαθό- στοιχίζει δυστυχώς ακριβά, δεν το σκέφθηκε κανείς όταν επικρατούσε η λογική «σε κάθε χωριό και στάδιο».

Σήμερα είναι η στιγμή που πρέπει να βάλουμε το δάχτυλο στην πληγή. Να αποφασίσουμε αν θέλουμε να διαιωνίσουμε την απαράδεκτη κατάσταση που αναπόφευκτα δημιουργεί η πολυδιάσπαση ή θα προτάξουμε το «αδιαπραγμάτευτο κριτήριο της ασφάλειας των ασθενών».

Θα τολμήσουμε να πάμε μπροστά ή θα επιλέξουμε το πισωγύρισμα της αυτονόμησης. Θα προτιμήσουμε τα φέουδα και τα άβατα του χθες ή θα επιδιώξουμε τη σύνθεση. Το δίκιο πάντα έχει πολλές πλευρές και αποχρώσεις. Σήμερα πρέπει να επιλέξουμε. Το ζωογόνο λευκό της ενότητας ή τις πολλές αποχρώσεις του γκρι…

Θα δέσουμε επιτέλους το τραύμα ή θα το αφήσουμε συνεχώς να αιμορραγεί…