Εμείς μεγαλώσαμε μαζί τους. Από παιδιά μάθαμε να συνυπάρχουμε ή μάλλον να αποφεύγουμε το γνώριμο σε όλους τσούξιμο που προκαλούν ακόμα και τα «απόνερα» μιας τσούχτρας. Ήταν τέτοια η επιδεξιότητά μας, που τις οδηγούσαμε προσεκτικά στην ακτή με ένα κομμάτι ξύλο και τις αφήναμε στην άμμο να ξεψυχήσουν. Νομίζαμε ότι κάτι κάναμε… Αλλά όπως και να το κάνεις, με μερικά πλάσματα του θεού οι άνθρωποι δεν τα πηγαίνουν καλά. Άλλο η φώκια κι άλλο η τσούχτρα.

Και τότε οι τσούχτρες μάς ταλαιπωρούσαν. Να έχεις μία πανέμορφη παραλία με χρυσαφένια ψιλή άμμο όπως η Σπιάντζα στα πόδια σου, με πεντακάθαρα νερά και θέα το Κατάκολο, και να μην μπορείς ν’ αγιάσεις. Κανείς δεν φανταζόταν ότι τα επόμενα χρόνια η κατάσταση για τους λουόμενους θα γινόταν αφόρητη. Φέρναμε φίλους στο σπίτι και ύστερα τους πηγαίναμε αλλού για μπάνιο. Όχι ότι η δική μας ήταν η μόνη παραλία που υπέφερε από τον υπερπληθυσμό των μεδουσών. Σύντομα θα ανακαλύπταμε ότι και άλλες περιοχές της Ελλάδας αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα.

Στον Κορινθιακό και στο Πατραϊκό, για παράδειγμα, οι τσούχτρες ουσιαστικά έχουν καταστήσει τις περισσότερες παραλίες αφιλόξενες για το ανθρώπινο είδος. Πλέον υπερτερούν των ψαριών και απ’ ότι φαίνεται καί φέτος η κατάσταση δεν θα είναι διαφορετική. Χαρακτηριστικά, σας παραθέτω την δημοσίευση ενός μέλους περιβαλλοντικής οργάνωσης στο facebook, σε σχέση με τα πρόσφατα ευρήματά τους:

«Στην παραλιακή περιοχή πριν την Ψάθα (Ανατολικός Κορινθιακός Κόλπος) μια ομάδα φίλων από την Ένωση περιβαλλοντικών οργανώσεων ΝΗΡΕΑΣ, βρήκαμε ένα βρεφοκομείο τσουχτρών pelagia noctiluca (η μικρή κακιά) σε μια θαλασσινή σπηλιά. Περίπου πριν από την περιοχή της φωτογραφίας της Ψάθας. Λιάζονταν, μάλλον».

Ετοιμάζονται για το καλοκαίρι μάλλον. Το ζήτημα είναι αν εμείς έχουμε προετοιμαστεί καταλλήλως για την επικείμενη έλευσή τους…