Από εκεί δεν προερχόμαστε και εκεί δεν πάμε; Μήπως ένα συνεχές όνειρο δεν είναι όλο αυτό που ζούμε; Γιατί να υποκρινόμαστε τόσο πεισματικά ότι είναι πραγματικότητα ενώ όλο μας το είναι περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ονείρου; Ένα όνειρο για εμάς, για εκείνους που αγαπάμε ή καμιά φορά, εάν είσαι τυχερός και η καρδιά σου είναι τόσο μεγάλη, ένα όνειρο για όλο τον κόσμο είναι εκείνο που σε κρατάει. Ένας αέναος πόλεμος με όνειρα, που άλλα φεύγουν και άλλα μένουν για πάντα. Άλλα βαπτίζονται σχεδόν αμέσως στο νερό της λήθης και άλλα πεθαίνουν για χιλιετίες σαν αστέρια που αρνούνται να παραδοθούν στο κοσμικό σκότος.

Πόσα και πόσα όνειρα στη διάρκεια μιας τόσο αδυσώπητα πεπερασμένης ζωής; Τα περισσότερα θα πάνε χαμένα αλλά αυτά τα ελάχιστα που θα επιβιώσουν πάντα κάνουν την διαφορά, είτε για έναν, είτε για περισσότερους. Άλλωστε, η αξία ενός ονείρου δεν έγκειται στην μετέπειτα εξέλιξή του αλλά στο γεγονός της ίδιας της πραγμάτωσης. Είναι σαν ένα πλοίο που μετά από πολλές δυσκολίες καταφέρνει να δέσει στη γη στην Ιθάκη του. Το αν τελικά αυτός ο προορισμός θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του ταξιδιώτη είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Κατά συνέπεια αυτό που μετράει είναι όσα έζησες πάνω στο πλοίο, προτού φτάσεις. Αυτό που κοινότοπα λένε «το ταξίδι, όχι ο προορισμός».

Το όνειρο μάς δίνει τη δυνατότητα να προχωράμε τη ζωή και ταυτόχρονα να την κάνουμε πιο όμορφη και πιο ουσιαστική. Για ένα όνειρο ζούμε όλοι, που αν ήταν δυνατόν να το πραγματοποιήσουμε μαγικά, η συνέχεια δεν θα ήταν και πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι αυτό που καθημερινά προσπαθούμε να αγγίξουμε ή αυτό που κρατάμε δυνατά στη μνήμη μας γιατί δεν θέλουμε να εξαφανιστεί ποτέ από μέσα μας. Εξάλλου…

«Ό,τι μου λείπει σε άγγιγμα το κερδίζω σε όνειρο»

Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012).

Έφυγε τόσο βιαστικά, αυτός που δεν βιαζόταν ποτέ να κατεβάσει την κάμερά του σαν σήμερα, πριν από 6 χρόνια, κιόλας.