Κάποτε όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη. Η κλασική άποψη θέλει την φράση να έχει έλκει την καταγωγή της από την υλικοτεχνική πρόοδο του ρωμαϊκού πολιτισμού και δη το πρώιμο «οδικό» δίκτυο, το οποίο είχε κατασκευαστεί, ακριβώς για να μπορεί να είναι δυνατή η μετακίνηση και να φτάνουν ταχύτατα τα νέα στο διοικητικό κέντρο της αυτοκρατορίας.

Με αυτόν τον τρόπο οι Ρωμαίοι, οι οποίοι μεταξύ άλλων ήταν αυθεντίες στην μηχανική –αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, το νερό της Αθήνας, επί παραδείγματι, προερχόταν από το περίφημο Αδριάνειο Υδραγωγείο– συντόνιζαν την αχανή επικράτεια, ενώνοντας κάθε γωνιά με το σημείο αναφοράς.

Γιατί πέρα από τους δρόμους που διασχίζονται, υπάρχουν και οι νοητοί, οι άυλοι δρόμοι του πολιτισμού, οι οποίοι μάλιστα έχουν και διαχρονικό χαρακτήρα. Μόνο και μόνο η ιδέα της Ρώμης ήταν (και είναι) ένα πανίσχυρο σημείο αναφοράς, το οποίο καθοδηγούσε το νου και κατέκλυζε την κοινή συνείδηση.

Ένα τέτοιο σύμβολο παγκόσμιας απήχησης είναι προφανώς και η Ολυμπία, παρότι υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που δεν δείχνουν έτοιμοι να το αντιληφθούν.

Ή τουλάχιστον δεν ήταν έτοιμοι μέχρι πρότινος, αφού η ανάληψη του παγκόσμιου σχολικού πρωταθλήματος Μπάντμιντον το 2020 από την Ολυμπία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την ισχύ που έχει ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και ως οικονομικά αξιοποιήσιμο brand name.

Εντάξει ο φάκελος ήταν πληρέστατος αλλά οι φάκελοι σε αυτό το επίπεδο είναι σχεδόν πάντα υποδειγματικοί.

Είναι γεγονός λοιπόν ότι αυτό που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της Ελλάδας, η οποία κονταροχτυπήθηκε με το εξίσου δυσθεώρητο ιστορικό και πολιτιστικό εκτόπισμα της Ιταλίας, είναι το όνομα. Παρότι η οικονομία της χώρας δεν έχει συνέλθει ακόμη, παρότι η καθημερινότητα είναι δύσκολη, ο κόσμος εκεί έξω εξακολουθεί να αναγνωρίζει στο πρόσωπο της Ολυμπίας και της Ελλάδας σημαντικό μέρος της πνευματικής κληρονομιάς του. Γιατί η Ολυμπία έχει πολλούς δρόμους, κι ας μην έχει ακόμη… δρόμο.