Στα ίδια μέρη…

Ακόμα και στο αναπηρικό καροτσάκι, η σκηνική του παρουσία είναι υποβλητική. Κουνά τα χέρια του στον αέρα με χάρη αλλά και με πυγμή, σαν μαέστρος του σύμπαντος που συντονίζει την αρμονική κίνηση των ουράνιων σωμάτων. Διευθύνει την «Άρνηση», του Γιώργου Σεφέρη. Όλο το Καλλιμάρμαρο τραγουδά μαζί του. Κινείται στο ρυθμό του˙ είναι ένας ρυθμός που χτυπάει δυνατά εδώ και πολλές δεκαετίες, ακόμη και στις παύσεις, όπου φαινομενικά δεν υπάρχει μουσική.

Το κομμάτι φτάνει στο τέλος τους. Μία τεράστια χορωδία 1000 φωνών από 30 πόλεις της Ελλάδας, με τη συνοδεία της Συμφωνικής Μαντολινάτας συντονίζεται στο πρόσταγμα του Μίκη.

«[…] Με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή».

Ο Μίκης που άντεξε τα πάντα 91 χρόνια δεν αντέχει την συγκίνηση. Μέσα στα χέρια του, μόνο, βρίσκει πια καταφύγιο για το πρόσωπό του. Όπως έγραψαν οι «Φίλοι του Μίκη Θεοδωράκη»: “Ο άνθρωπος που δεν έκλαψε όταν του συνέθλιψαν το πόδι και όταν τον έθαψαν ζωντανό στη Μακρόνησο, όταν τον πέταξαν μέσα σε βόθρο στην Ικαρία, όταν τον πήγαιναν για εκτέλεση στην Τρίπολη, όταν έκανε αιμόπτυση στον Ωρωπό, μόλις έχει τελειώσει την διεύθυνση της «Άρνησης» και ένας λυγμός συγκίνησης του ξεφεύγει. Λυγίζουν και οι Γίγαντες!”.

Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος. Αυτοί μας έχουν μείνει. Η Ελλάδα θα υπάρχει και αύριο. Θα υπάρχει και χωρίς αυτούς και θα συνεχίσει το μακρύ και ενδιαφέρον ταξίδι της στον χρόνο. Αλλά σίγουρα δεν θα είναι η ίδια. Η ζωντανή μορφή του Μίκη, να διευθύνει, να απευθύνεται στο κοινό και να λέει «σας αγαπώ», να κλαίει, να σηκώνεται όρθιος για να χαιρετίσει όσους ανταποκρίθηκαν για ακόμη μία φορά στο κάλεσμα των τραγουδιών του, υπενθυμίζει την εκείνη την Ελλάδα που μέρα με τη μέρα απομακρύνεται. Είναι η Ελλάδα των μεγάλων ηρώων, που κάποτε την βάστηξαν ολάκερη στα χέρια τους. Τόση δύναμη είχαν. Τόση και η δύναμη του Μίκη. Ένας για όλους και τώρα όλοι για έναν.