Κοιτάζοντας πίσω τα χρόνια που πέρασαν εύκολα μπορεί κανείς να υιοθετήσει τα λόγια του Τσαρλς Ντίκενς όταν αποτιμούσε το τέλος του 18ου αιώνα.
«Ήταν τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα χρόνια, ήταν η εποχή της σοφίας αλλά και της απρονοησίας, ήταν η περίοδος της πίστης αλλά και της δυσπιστίας, η εποχή του φωτός αλλά και του σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας αλλά και ο χειμώνας της απελπισίας…».
Οι περισσότεροι θα θυμόμαστε το 2017 ως μια ακόμα χαμένη χρονιά με αντιφάσεις, με επιτάχυνση της άνεργης ανάπτυξης, με πόλωση και ένταση, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Ο γέρο χρόνος που φεύγει μας αφήνει κληρονομιά πέρα από τις στρατιές των ανέργων και τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που διαβιούν στα όρια της φτώχιας, τη βεβαιότητα μιας μόνιμης αβεβαιότητας.
Όσα λαμπιόνια και να ανάψουν οι δήμοι, όσα «καλές γιορτές και καλή χρονιά» να μας ευχηθούν οι φωτεινές επιγραφές και τα τηλεοπτικά σποτάκια μοιάζουν μάλλον με χλευασμό. Στα εφτά μνημονιακά χρόνια έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει όλοι πως αυτή η χώρα είναι αποικία σύγχρονης μορφής. Με ένα λαό που καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά κατά κανόνα διεφθαρμένες κυβερνήσεις και σχεδόν πάντα με το αζημίωτο.
Ο χρόνος που έρχεται, θα συναντήσει μια κοινωνία στα χαρακώματα. Και αυτό απέχει πολύ από το να είναι χαρμόσυνος…
