Γράφει η Κωνστάντζα Πρίντεζη*
Ο χορός ήταν πάντα ανεπτυγμένος και σύνθετος. Ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε το χορό για να τα καταφέρει με τα αινίγματα και την κάθε αντιξοότητα της ζωής του. Με αυτόν τον τρόπο έφερνε τον εαυτό του απέναντι στις δυνάμεις της φύσης, τα στοιχεία που δεν είχε δυνατότητα να καταλάβει και ως ένα σημείο να ελέγξει.
Αυτή η πρωτόγονη δυναμική ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί έλξη στους πρωτοπόρους της τέχνης και όχι μόνο του χορού. Είναι η βαθύτερη δομή, το σημείο που συναντιούνται και αρχίζουν να διαφοροποιούνται οι πολύ μεταγενέστερες μέθοδοι, συστήματα, άλλες μορφές χορού.
Η μουσική πρωτοστατούσε πάντα. Είτε ήταν κυρίαρχη, είτε ακολουθούσε την κίνηση. ‘Ήταν η πηγή της δύναμης και της έμπνευσης για χορευτές και χορογράφους. Στη δυναμική του να προηγείται ο χορός ή η μουσική ή πολύ συχνά η σιωπή, ο χορός προσπαθούσε πάντα να υπερνικήσει τη δύναμη της μουσικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σχέση του χορογράφου Merce Cunningham με τον μουσικό John Cage. Η μουσική και ο χορός συνυπήρχαν στα έργα τους. Συμφωνούσαν στην ξεχωριστή δημιουργία και μετά άφηναν τα έργα τους να συναντηθούν πάνω στην σκηνή. Έτσι η κάθε τέχνη την ώρα της παράστασης είχε τη δική της πορεία, ας συναντιούνταν στο ρυθμό και στο ύφος.
Ο Χορός κλείνει μέσα του την Ιστορία του τόπου που ανήκει κι ας χορεύεται παντού. ‘Οπως η γλώσσα, η μουσική, τα ρούχα ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο
του τόπου που το γεννάει. ‘Έχει δική του ξεχωριστή γλώσσα, τις κινήσεις,
αλληλεπιδρά με το περιβάλλον κι ακολουθεί την εξέλιξη του. Ο Χορός στην Ελλάδα έντυνε ανέκαθεν κάθε περίσταση και είχε διπλή λειτουργία. Είχε χαρακτήρα καθαρσιακό ή απλή ομιλία του σώματος. Το στοιχείο του τόπου σε όποια τεχνική κι αν ακουμπάει ξεπερνά τα στενά όρια της μεθόδου και του παγκόσμιου ύφους. Η τεχνική για μένα είναι το μέσο. Στόχος είναι η κίνηση και η παράδοση της στο παιδί ή στον ενήλικα. ‘Ολα τα άλλα έπονται ακόμα και η μουσική. Η Κίνηση είναι η Τέχνη, αυτή της ψυχής. Είναι η εμπειρία που επαναφέρει το ον στην αρχή του.
*Δασκάλα Χορού – Πολύτεχνο Σχολή Χορού – Ωδείο
