Ό,τι και να πεις για τον Χάρρυ Κλυνν είναι λίγο. Όχι ότι χρειάζονται πολλά λόγια για να συνοψίσεις την καλλιτεχνική ευφυία, το αστείρευτο ταλέντο και την πολυσχιδή δημιουργικότητα του εκλιπόντος. Το πρόβλημα, σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, είναι ότι αδυνατεί κανείς να επιλέξει τις σωστές λέξεις, ώστε να ανταποκριθεί απόλυτα στο μέγεθος του μεγαλύτερου κωμικού των τελευταίων δεκαετιών.

Πολλά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν ακόμη περισσότερα τα επόμενα χρόνια για τον Χάρρυ Κλυνν ο οποίος μεσουράνησε στα 80’s και σημάδεψε με την άκρως διεισδυτική ματιά του την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ήδη χάρη στο YouTube τον ανακαλύπτουν οι νεότερες γενιές για τις οποίες τα διδάγματά του παραμένουν το ίδιο επίκαιρα. Αλλά ήταν μόνο η ματιά του διεισδυτική; Είναι από μόνο του αρκετό να διαβάσεις σωστά την εποχή σου για να πετύχεις κάτι σπουδαίο; Όχι φυσικά, και αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί τον Χάρρυ Κλυνν, καθιστώντας τον τόσο σπουδαίο.

Είχε καταλάβει λοιπόν πολύ καλά και πώς θα επικοινωνήσει το μήνυμά του στον κόσμο. Ο Τραμπάκουλας, ο ινστρούκτορας, ο ταρίφας, ο μάγκας, ο αστυνόμος, ο Ελληνάρας, ο πολιτικάντης και τόσοι άλλοι χαρακτήρες είναι ανθρωπολογικοί τύποι που αποτελούν επί της ουσία το μεγαλύτερο μέρος του ψηφιδωτού της νεοελληνικής κοινωνίας. Αυτήν την κοινωνία ο Χάρρυ Κλυνν την μελέτησε πολύ καλά, πρωτίστως μέσα από τις ιλαροτραγωδικές της περσόνες και έπειτα με το σπάνιο χάρισμά του τις επανέφερε στην δημόσια ζωή ως καθαρές καρικατούρες, μπας και καταλάβουμε πόσο γελοία είναι όλα αυτά. Μπας και καταλάβουμε πόσο γελοίοι είμαστε εμείς οι ίδιοι…

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα, Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης».

1983, Χάρρυ Κλυνν, «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος»