Ότι η φτώχεια είναι μια από τις χειρότερες μορφές βίας, φαντάζομαι να συμφωνείτε όλοι. Και ότι η πείνα- που πολλές φορές είναι επακόλουθο της- είναι το αγριότερο θηρίο επίσης. Κάθε έννοια λογικής σταματά, ξυπνά τα πιο πρωτόγονα ένστικτα και το ζώο που κρύβουμε μέσα μας μπορεί να μας οδηγήσει σε απρόβλεπτα φοβερές πράξεις.

Η ελληνική κοινωνία την γνωρίζει καλά τη φτώχεια. Την κουβαλά αιώνες στο πετσί της και όσες προσπάθειες έκανε κατά καιρούς να την αποτινάξει, αυτή εκεί κολλημένη σα βδέλλα στο σώμα της. Απελευθερώθηκε για λίγο τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ήταν μια κάλπικη απελευθέρωση στηριγμένη σε έναν δανεικό ευδαιμονισμό.

Με φυσικό επακόλουθο την οικονομική κρίση που δέκα χρόνια τώρα τρώει τις σάρκες της.Μόνο που τούτη η φτώχεια έχε άλλα χαρακτηριστικά.

Σήμερα δεν είναι κανείς φτωχός επειδή είναι ανίκανος ή τεμπέλης. Αλλά επειδή οι συνθήκες που διαμόρφωσαν οι μνημονιακές πολιτικές, δεν του επιτρέπουν καμία πρόσβαση σε θεμελιώδη αγαθά όπως η στέγη, η τροφή και η ένδυση.

Κι αυτό είναι μια άλλη μορφή πολιτική βίας που δεν αφορά όλους- αποδείχθηκε περίτρανα στην πρόσφατη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ- αλλά ωθεί τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα στην ανέχεια για να απολαμβάνουν οι ολίγοι τον φυσικό πλούτο.

Το εισόδημα του 20% των προνομιούχων αυξήθηκε μόνο τον τελευταίο χρόνο 6,6 φορές σε σχέση με το εισόδημα των πολλών.

Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία και ψευδαίσθηση ότι τούτη η κρίση ήρθε για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Και αυτή η βίαια αφαίμαξη συντελείται χωρίς να ανοίξει μύτη.

Γιατί φρόντισαν πρώτα να ευνουχίσουν τα ανακλαστικά της κοινωνίας. Για να παραδοθεί άνευ όρων στις επιταγές των ισχυρών…