Με δουλειές του «ποδαριού» θυμάμαι, προσπαθούσα να τη βγάλω στα φοιτητικά μου χρόνια. Χαλεποί- και τότε- οι καιροί, πολλά τα στόματα της οικογένειας, ο πάτερ φαμίλια αδυνατούσε να συνδράμει στα έξοδα για να διάγω ανέμελη φοιτητική ζωή.

Με μια τσάντα ερωτηματολόγια κρεμασμένη στο ώμο, βόμβιζα τα κουδούνια των σπιτιών, προκειμένου να ταλαιπωρήσω τους ενοίκους με τα «καυτά» θέματα της επικαιρότητας. Φυσικά συνήθως «έτρωγα πόρτα» κι αν παρ’ ελπίδα κάποιος στεκόταν διστακτικά στη χαραμάδα, την έκλεινε ορμητικά όταν άκουγε τις αμήχανες εξηγήσεις μου. Χτυπούσα τσατισμένος την επόμενη εξώπορτα για να εισπράξω ένα πιο ηχηρό «όχι».

Όσο μεγάλωνε η ζοχάδα του κόσμου- καλή ώρα σαν σήμερα- τόσο πολλαπλασιάζονταν οι αρνήσεις. Οι πιο πολλοί «συνάδελφοι» εγκατέλειπαν άδοξα το «επάγγελμα» από τα αποδυτήρια κατά το κοινώς λεγόμενο, οι υπόλοιποι λίγοι συνεχίζαμε εξασκούμενοι στο «αποτυγχάνειν». Έτσι αν και στο πανεπιστήμιο διδασκόμουν Στατιστική, πρωί και απόγευμα «σπούδαζα» στην πραγματικότητα ψυχολογία της μάζας.

Το γενικό συμπέρασμα στο οποίο είχαν καταλήξει τότε είναι ότι είμαστε ένας ακατανόητα «μαζόχας» λαός φύσει συμπονετικός και γαλαντόμος.

Ενώ στα «τετριμμένα» ερωτήματα όπως π.χ. «πρόθεση ψήφου» βαθμό ικανοποίησης από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και την λειτουργία των κομμάτων, εξέφραζαν σε συντριπτικά ποσοστά την οργή, την αγανάκτηση και την απογοήτευση τους, όταν φτάναμε στη δημοφιλία των εθνοπατέρων τα ποσοστά ήσαν αντιστρόφως ανάλογα. Από τη μια να πιστεύουν ότι τα πράγματα στη χώρα πάνε από το κακό στο χειρότερο, να κρίνουν κάκιστη την οικονομική κατάσταση και το μέλλον να διαγράφεται ζοφερό, και από την άλλη να εμφανίζονται υπερβολικά φιλεύσπλαχνοι και να ξαναψηφίζουν τους «αυτουργούς του εγκλήματος». Τι να πω, η ανεμοκεφαλιά στο έπακρο. Λες και για όλα τα δεινά φταίει ο Χατζηπετρής…