FOLLOW US: facebook twitter

Το τελευταίο σημείωμα

Ημερομηνία: 11-07-2018 | Συντάκτης:
Κατηγορίες: Νέα, Σχόλια

Το τραγικό τέλος ενός παιδιού που δεν άντεξε το bullying

Ένας τρόπος να χωρίσεις τους ανθρώπους είναι ανάμεσα σε θύτες, σε θύματα και σε μάρτυρες. Κατά κανόνα σε τούτη τη ζωή είμαστε και τα τρία, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε. Κάποιοι παραμένουν θύματα όλη τους τη ζωή και κάποιοι ζουν αποκλειστικά σε βάρος και ζημία των υπολοίπων. Αλλά εντέλει όλοι είναι μάρτυρες.

Ωστόσο αυτοί οι βασικοί ρόλοι βρίσκουν την πρώτη τους εφαρμογή στην παιδική και εφηβική ηλικία. Ο τεράστιος Μίλαν Κούντερα το είχε παρατηρήσει δεκαετίες προτού η ανθρωπότητα φτάσει να εφεύρει τον όρο bullying (εκφοβισμός): «τίποτε δεν συγκρίνεται με την σκληρότητα των παιδιών». Και πράγματι τα παιδιά είναι απίστευτα σκληρά επειδή όταν βρίσκονται στη μεριά του θύτη ή ακόμη και του μάρτυρα, το βλέπουν όλο αυτό σαν μία φάρσα, σαν ένα παιχνίδι. Μόνο που για το θύμα, αυτό το παιχνίδι είναι εξαιρετικά βάναυσο και να που καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην αυτοκτονία.

Το ξέραμε εδώ και τρία χρόνια με την τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του φοιτητή Γαλακτοκομικής που έπεσε θύμα διαρκούς χλεύης και συστηματικής βίας από τους «λεβέντες» συμφοιτητές του. Το βιώνουμε με ακόμη πιο δραματικό τρόπο, με την αυτοκτονία ενός παιδιού μόλις 14 ετών, του οποίου η ιστορία συγκλονίζει από χθες ολόκληρη τη χώρα. Είναι όμως πάντα διαφορετικά όταν μαθαίνεις για τις ζωές τους, ποιοι ήταν, πώς ζούσαν, πόσο υπέφεραν και γιατί έφτασαν μέχρι εκεί που έφτασαν.

Είναι αυτό το αίσθημα της αγέλης που σε κατακλύζει. Η ζεστή, κτηνώδης ικανοποίηση που γεννιέται από την κακοποίηση ενός άλλου πλάσματος. Ταυτόχρονα είναι αποδοχή από τους άλλους λύκους. Ένα είδος λανθάνουσας συλλογικότητας γεννιέται ανάμεσα στους θύτες, καθώς έστω και με αυτό το νοσηρό τρόπο καταφέρνουν να αναπτύξουν δεσμούς μεταξύ τους. Αλλά αυτές τις λυκοφιλίες, τις διατρέχει ο φόβος˙ και φοβούνται πραγματικά όσοι νιώθουν περισσότερο ευάλωτοι από τους υπόλοιπους της αγέλης. Ακριβώς γι’ αυτό δείχνουν ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα στα θύματα. Με αυτόν τον τρόπο ξορκίζουν την αδυναμία τους, ελπίζοντας να πειστούν όλοι ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά.

Το τι ακριβώς συνέβη με αυτό το άτυχο παιδί από την Αργυρούπολη δεν το γνωρίζουμε με ακρίβεια και ενδεχομένως να πάρει κάμποσο καιρό για να το μάθουμε. Αυτές οι ιστορίες παρουσιάζουν εμπόδια στη διερεύνησή τους, τα οποία δεν είναι εύκολα προσπελάσιμα. Όλοι κάτι προσπαθούν να κρύψουν, όλοι κάτι προσπαθούν να παρουσιάσουν ελαφρώς διαφορετικά, να λειάνουν τις γωνίες, αφού είτε ως θύτες, αλλά και είτε ως μάρτυρες μιας κατάστασης που οδήγησε τελικά ένα παιδί στο θάνατο, φέρουν ευθύνη.

Το μόνο αδιαμφισβήτητο στοιχείο είναι το τελευταίο σημείωμα που άφησε πίσω του: «Αγαπάω τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Αυτοί με κατέστρεψαν. Καταστρέψτε τους». Τόση αγάπη αλλά και τόση πίκρα γι’ αυτόν τον κόσμο, τον δικό του, που χάθηκε ξαφνικά μέσα σε μία αγχόνη.


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Καιρός Πύργος