Οι ντόπιοι το ονόμαζαν, «Το Πράσινο Μίλι», επειδή λεγόταν ότι οι θανατοποινίτες οι οποίοι οδηγούνταν προς εκτέλεση, περπατούσαν εκεί το «τελευταίο μίλι» της ζωής. Ήταν η απόσταση που τους χώριζε από την ηλεκτρική καρέκλα. Βρισκόμαστε στο μακρινό 1935 και στις φυλακές «Κολντ Μάουντεν» ή αλλιώς «Το Πράσινο Μίλι» στη Λουιζιάνα των Η.Π.Α. Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, το οποίο μεταφέρθηκε επιτυχημένα και στην μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς, εξιστορεί τα δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις φυλακές.

Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως τα γεγονότα αυτά διαδραματίζονται στον απόηχο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και του χρηματιστηριακού κραχ που συγκλόνισε την αμερικανική κοινωνία το 1929. Είναι φαίνεται στην φύση του καπιταλισμού να περνά συχνά τέτοιες κρίσεις ή υφέσεις, όπως κι αν προτιμά το ονοματίσει κανείς. Σε κάθε περίπτωση, επιχειρήσεις θα κλείσουν, άνθρωποι θα καταστραφούν, οικογένειες θα πεινάσουν κλπ. Από καταβολής του καπιταλιστικού κόσμου πάντοτε έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά σε σχέση με το καθιερωμένο οικονομικό μοντέλο που ακολουθεί σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι οικονομολόγοι μιλούν για οικονομικό «κύκλο» καθώς και για καθοδική φάση και ανοδική φάση του κύκλου. Το ζήτημα είναι για πόσο πέφτεις και πόσο γρήγορα αρχίζεις να ανεβαίνεις.

Ο καινούργιος χρόνος φορτώθηκε με πολλές προσδοκίες από πολύ νωρίς. Ο Αύγουστος του 2018 έγινε ο μήνας που θερμαίνει τις ελπίδες πως η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια και συνεπώς θα αποτελέσει αφετηρία για μια διαφορετική πορεία.

Στην απέναντι πλευρά η αντιπολίτευση-με διαφοροποιήσεις- ετοιμάζεται για εκλογές. Ίσως είναι η τελευταία της ελπίδα να δικαιωθεί η επαναλαμβανόμενη πρόβλεψη όλα αυτά τα χρόνια. Είναι βέβαιη πως η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή και συναρτούν το μέγεθος της ήττας με την απόσταση που θα υπάρχει από τον Αύγουστο.

Ασκήσεις τακτικής και προσδοκίες μένει να δούμε ποια πλευρά θα δικαιωθεί. Έτσι κι αλλιώς ο Αύγουστος θα είναι καυτός. Είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά θα ανεβάσει στα ύψη την πολιτική και κοινωνική θερμοκρασία.

Η κυβέρνηση είναι απόλυτη στις προβλέψεις της-αλλά και τις προσδοκίες της-πως η πορεία μέχρι τον Αύγουστο αποτελεί το «τελευταίο μίλι» μιας επώδυνης διαδρομής. Είναι πεπεισμένη πως θα απαλλαγεί ο τόπος από τον απόλυτο οικονομικό έλεγχο των εταίρων, γεγονός που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο σχεδιασμό που θα αλλάξει το κλίμα στη κοινωνία.

Η ελληνική οικονομία υποτίθεται ότι βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη φάση, στην τελευταία στροφή προτού αρχίσει να ανεβαίνει, στο τελευταίο αυτό μίλι και στο τέλος του δρόμου, όπου κοινή ελπίδα όλων είναι να μας περιμένει το ξέφωτο και όχι η ηλεκτρική καρέκλα. Άλλωστε, όλα τα δεδομένα μάς δείχνουν ότι πράγματι δεν οδηγούμαστε τελεσίδικα σε ισόβια καταδίκη για τα αμαρτήματα του παρελθόντος –αν και κατά κοινή ομολογία η απόδοση των ευθυνών υπήρξε τρομακτικά δυσανάλογη ανάμεσα στο λαό και το πολιτικό σύστημα– αλλά σε μία έξοδο από την φυλακή των μνημονίων.

Ωστόσο, για κάποιον λόγο που δεν είναι ακριβώς σαφής, πολλοί εξακολουθούν να τρέμουν το ενδεχόμενο της διαιώνισης της «ποινής» μας. Ίσως γιατί βαθιά μέσα τους δεν τολμούν μετά από τόσες και τόσες απογοητεύσεις να πιστέψουν ότι υπάρχει διέξοδος εδώ… Ότι μετά από τόσα χρόνια και τόσο εκτεταμένη φτωχοποίηση, θα δοθεί επιτέλους μία πραγματική ευκαιρία στους ανθρώπους αυτού του τόπου να σταθούν όρθιοι. Ότι τέλος πάντων θα μας αφήσουν στην ησυχία μας, εφόσον ό,τι είχαμε να δώσουμε, το δώσαμε.

Το τελευταίο μίλι, θα το διαβούμε μαζί. Όχι ακριβώς όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Μοιάζει τόσο μικρή, τόσο μηδαμινή η απόσταση κι όμως τα δευτερόλεπτα φαντάζουν με εβδομάδες ολόκληρες. Πού θα πάει όμως; Όλοι οι δρόμοι κάποια στιγμή τελειώνουν. Έτσι κι αυτός, αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο τέλος του. Ας ελπίσουμε να μην μας τρομάξει αυτό που θα αντικρίσουμε.