Οφείλω να ομολογήσω ότι την είδηση για την στελέχωση του νοσοκομείου του Πύργου με πέντε γιατρούς δεν την περίμενα. Ακόμη περισσότερο, δεν περίμενα να δοθούν υποσχέσεις για συνέχεια της προσπάθειας ώστε το νοσοκομείο να καταστεί περαιτέρω λειτουργικό, καλύπτοντας μεγαλύτερο εύρος περιστατικών.
Το γεγονός συνιστά αδιαμφισβήτητη αναβάθμιση, σε έναν τομέα ο οποίος είναι εξαιρετικά ευαίσθητος και επηρεάζει άμεσα την ζωή (κυριολεκτικά) του πολίτη. «Υγεία και παιδεία» πρώτα, δεν συνηθίζουν να λένε οι πρωταγωνιστές της πολιτικής; Αυτές δεν υποτίθεται ότι είναι παντού και πάντα οι πρώτες προτεραιότητες; Στην θεωρία δηλαδή, γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Δεν είμαι βέβαιος πότε ακριβώς συνέβη αλλά νομίζω ότι όσο περισσότερα χιλιόμετρα έγραφε αυτή η κυβέρνηση στο κοντέρ, τόσο λιγότερο ένιωθε την ανάγκη να επικαλείται το κοινωνικό της πρόσημο, το οποίο άλλωστε επεδείκνυε από την πρώτη της ημέρα εν είδη πολιτικής ταυτότητας. Και δεν είναι ότι δεν έχουν γίνει πράγματα στην κατεύθυνση του κοινωνικού κράτους και μάλιστα σε μία εποχή που το κοινωνικό κράτος δεν είναι καθόλου δημοφιλής ως όρος. Ωστόσο τους τελευταίους μήνες εκδηλώθηκε σαφώς μία τάση ρητορικής πρώτα απ’ όλα απομάκρυνσης από τα φλέγοντα προβλήματα της καθημερινότητας.
Κάθε, μα κάθε κυβέρνηση, έχει πέραν εξαιρετικών περιπτώσεων, την δύναμη να θέτει την ατζέντα, το τί δηλαδή θα συζητηθεί ή το τί πρέπει να συζητηθεί ή το τί είναι καλύτερο για την ίδια να συζητηθεί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βρεθήκαμε, για παράδειγμα, επανειλημμένως στην μάλλον αλλόκοτη θέση να συζητάμε αν την γειτονική μας χώρα θα την λένε Ιλιντέν Ματσεντόνσκι, Βόρειεν Ματσεντόνσκι ή Αντρέι Ταρκόφσκι Ματσεντόνσκι!
Τα εθνικά θέματα είναι μείζονος σημασίας, καμία αντίρρηση. Αλλά και τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα είναι εξίσου σημαντικά και πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αυτά οφείλουν να βλέπουν στο Μαξίμου και πώς θα τα αντιμετωπίσουν˙ τα καθημερινά. Πώς θα εξυπηρετηθεί ο πολίτης και πώς θα αποκτήσει πρόσβαση παντού, ανεξάρτητα από το εισόδημά του. Αυτή είναι η πιο δύσκολη μάχη, η μάχη της κοινωνίας, και για να την κερδίσουν είναι αναγκαίο το μυαλό τους να βρίσκεται στο γάμο, όχι στα πουρνάρια.
