Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια χάνουν το νόημά τους. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν έχουν σημασία, όσο το ότι από ένα σημείο κι έπειτα, απλώς δεν υπάρχει νόημα. Ό,τι λέξεις και να διαλέξεις, μοιάζουν παράταιρες. Κάθε έννοια νοήματος χάνεται γιατί θάβεται κάτω από το αβάσταχτο βάρος του θανάτου και του πόνου που προξενεί. Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Είναι από τις «αρχές» της ζωής. Κανείς δεν χάνεται μονάχος. Πάντα αφήνει πίσω κάποιον, ακόμα κι όταν δεν έχει κανέναν.

Δεν υπάρχει ελπίδα πλέον σε ό,τι αφορά αυτόν τον δρόμο. Δεν θα υπάρξει τέλος στον κύκλο του αίματος. Θα βλέπουμε συνέχεια αίμα. Θα βλέπουμε συνέχεια θάνατο. Τοπικές κοινωνίες να βυθίζονται στο πένθος. Οικογένειες να καταστρέφονται. Φίλους να χάνονται. Φέρετρα κλειστά να θάβονται στη γη. Παπάδες να θυμιατίζουν. Μαυροφορεμένες γυναίκες να κλαίνε. Να σκίζουν τις σάρκες τους. Να περνούν το υπόλοιπο της ζωής σαν φαντάσματα σιωπηλά που διασχίζουν τους διαδρόμους των νεκροταφείων. Παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς γονείς με το ισόβιο ερώτημα του τί πήγε στραβά να τους καταδιώκει για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Δυο νέα παιδιά ήταν. Δεν είναι σχήμα λόγου αυτό. Είναι η τραγική κυριολεξία. Δύο νέα παιδιά στην ανατολή της ζωής τους. Παιδιά στην ηλικία, παιδιά και στην ψυχή. Βγήκαν, ήπιαν, περνούσαν καλά και είπαν να συνεχίσουν την διασκέδασή τους κάπου αλλού. Τι πιο φυσικό; Μόνο που στον δρόμο η παιδικότητα και η αφέλεια στοιχίζει ακριβά. Δεν τα κατηγορώ τα παιδιά που τώρα ταξιδεύουν για άλλες πολιτείες γιατί ήταν μόνο παιδιά. Δεν επιθυμώ να διασαλεύσω την μνήμη τους. Μόνο συλλογίζομαι αυτόν που δεν έφταιγε σε τίποτα και πήγαινε ήσυχα κι ωραία στην πορεία του. «Άτυχος», θα πούνε. Άτυχη και η οικογένειά του. Ελπίζω μόνο αυτή η οικογένεια να είναι τυχερή μέσα στην ατυχία της και να μην χάσει τελικά το παιδί της.

Σε κάθε περίπτωση λυπάμαι πραγματικά γιατί καταλαβαίνω πια ότι ακόμα και με έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο, η τραγωδία δεν θα πάψει. Θα γίνονται λιγότερα ατυχήματα; Σίγουρα. Θα μειωθεί κατά πολύ ο αριθμός των νεκρών; Καμία αμφιβολία. Όμως θα συνεχίσουν να πεθαίνουν νέα παιδιά στην άσφαλτο γιατί η κουλτούρα δεν αλλάζει και τουλάχιστον εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Το λέμε και το ξαναλέμε αλλά δεν καταλαβαίνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να γίνονται φέσι και να οδηγούν. Κι ακόμη χειρότερα δεν καταλαβαίνουν ότι αφού οδηγούν πιωμένοι, τουλάχιστον δεν πρέπει να κάνουν ράλι. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι θα χάσουν τη ζωή τους, εκείνοι, οι συνεπιβάτες τους, και οι άγνωστοι τους οποίους θα τραβήξουν βίαια στον θάνατο.

Δεν καταλαβαίνουν ότι οι ζωές όλων θα ματώσουν, όχι μόνο οι δικές τους. Αυτό είναι τούτος ο τόπος. Ένα ατέλειωτο χωράφι. Εύφορο και ματωμένο.